Tales of

Sinnoh

Het was wel erg stil, hier in de buurt. Iets te stil naar haar zin eigenlijk. Niet helemaal de goede plek om een manier te vinden waar zij haar slaatje uit kon slaan. Ze wilde niet bedelen, dat vond ze te ver gaan. Dus probeerde ze manieren te vinden om klusjes voor anderen te doen. Zo had ze al iemand geholpen met spullen naar binnen sjouwen, omdat die mensen net waren verhuisd. Had ze bij iemand het gras gemaaid en allemaal andere kleine klusjes. Het was niet veel en het was ook niet wat ze haar hele leven wilde blijven doen, maar ze moest eerst zien te overleven. Ze wilde niet terug naar de kostschool. Ze vond het heerlijk om de pokémon in het wild rond te zien lopen, om bij ze in de buurt te kunnen zijn. Niet te dichtbij, dat durfde ze niet. Op afstand vond ze hen ook mooi, kon ze er ook van genieten. Het waren interessante wezentjes, het trok haar aandacht enorm. Ze had nog nooit pokémon in haar buurt gehad, dus ergens vond ze het ook spannend. Maar het voelde niet als een ongezonde spanning, het voelde oké. Ze wilde er aan werken, maar eerst moest ze zelf werken. Moest ze geld bij elkaar sparen, moest ze leren over de natuur. Dat was namelijk heel wat anders dan de muren van de villa van haar ouders, de muren van de kostschool. Maar ook de tuinen, hier in de bossen was veel meer te vinden, ook giftige dingen wist ze. Dus ze moest voorzichtig zijn. Verrast bleef ze staan. Toen er ineens een oud gebouw voor haar opdoemde. Het leek op een villa, maar wel eentje in een slechtere staat. Nieuwsgierig liep ze er heen. Even aarzelde ze bij de deur, maar toen hoorde ze stemmen binnen. Ah, eindelijk weer mensen. Die had ze nodig als ze geld wilde verdienen. Dus dat hielp haar over haar laatste aarzeling heen en ging ze naar binnen. Ze liep wat ruimtes door. Het was echt oud, maar ooit was het heel erg mooi geweest. Dat wist Milly zeker. Het deed haar aan de villa van haar ouders denken. Ze veegde haar haar uit haar gezicht om de gedachten te verdrijven. Ze hoorde voetstappen op een trap toen ze weer een volgende deur doorging. “Hallo?” Ook zij ging naar boven.

Op een gegeven moment hoorde ze de voetstappen weer dichterbij komen, in plaats van verder weg. Dus keek ze omhoog, waar een andere vrouw naar haar stond te kijken met een flauwe glimlach. Ook om haar lippen ontstond een glimlachje. Toen de ander haar begroette en vroeg of ze ook op avontuur was. “Hee.” Groette ze terug. “Nou om eerlijk te zijn, hoorde ik stemmen hier vandaan komen uit deze vervallen villa. Ik ben opzoek naar klusjes, maar daar heb ik wel mensen voor nodig dus ja.” Ze grinnikte even zachtjes. “Mijn naam is Milly, Milly Bloom. Aangenaam kennis te maken.” Stelde ze zichzelf toen voor aan de andere vrouw.

Ook het andere meisje stelde zichzelf voor. Ze heette Kali LeBlanc. Ze nam haar hand aan en schudde die hartelijk. Toen vroeg Kali of ze ergens heen zouden om te kunnen praten, ze knikte. Dat was een goed plan. De trap was niet zo handig. Ze volgde haar dan ook naar boven. Ondertussen keek ze nog steeds geïnteresseerd om haar heen. Het was echt een indrukwekkende villa. Ze was wel wat gewend bij haar ouders, maar deze was toch heel anders. Niet zo kitscherig ofzo. Het was oud, dus ook op een oude manier ingericht. Niet zo modern als de villa’s nu waren. Dus ook voor Milly was het enorm boeiend. Uiteindelijk kwamen ze uit in een kamer die er prima uitzag. Er was zelf een raam die nog niet kapot was en de vensterbank vrij breed. “Misschien kunnen we daar zitten?” Stelde ze voor. Ze liep er alvast heen om te testen. Ze moest een beetje springen om erop te kunnen komen, maar je kon er mooi naar buiten kijken.

Ze grinnikte toen Kali zei dat ze als wildvreemden tegen over elkaar zaten. Dat klopte, dat waren ze. Al vond ze dat niet erg. Ze leek haar aardig, dat gevoel had ze nu al. Er waren dingen die ze heel erg had gemist in haar jeugd, vrienden was daar eentje van. Ze had niet veel sociale contacten gehad, enkel diegene die haar ouders haar hadden opgelegd. Het enige leeftijdgenootje die ze in die tijd had leren kennen was haar buurmeisje geweest en zelfs dat was eigenlijk niet helemaal de bedoeling geweest. Toch was ze blij dat ze haar had leren kennen en tegen haar ouders in was gegaan. Ook al had dat er voor gezorgd dat ze in de kostschool was beland en daar nu was weggelopen. Kali vroeg of ze freelancer was. Gosh, al die termen. Ze had nog veel te leren. Alleen ze dacht deze term wel te herkennen, als iemand die op zichzelf was en opdrachten voor mensen uitvoerde. Ja, daar leek het eigenlijk wel wat op. Dus knikte ze. “Ja, zoiets. Al zijn de klusjes die ik nu krijg vaak maar klein. Ik word al blij met elk zakcentje.” Legde ze toen aan haar uit. “En jij? Wat doe jij?” Vroeg ze toen aan de ander.

De andere vrouw verteld over haar beroep. Langzaam werden Milly haar paarse ogen groot. Wat moedig. “Wat gaaf!” Begon ze enthousiast. Een bar in Jubilife city. “Waar ongeveer? Dan kan ik misschien een keer langskomen.” Vervolgde ze. Ze vond het echt stoer dat ze samen met haar broer een bar over had genomen. Het leek haar echt fijn om en broer te hebben. Zij was enig kind en soms miste ze het eigenlijk wel. Tuurlijk het had vast ook wel voordelen, maar ze had nooit iemand gehad om haar verhaal bij kwijt te kunnen of gewoon even tegenaan te zeuren. “Ik vind het wel knap dat je zo’n beslissing hebt gemaakt samen met je broer.” Sprak ze toen haar gedachten uit.

Kali vertelde waar het was. “Ik zal het onthouden en er naar vragen, mocht ik een keer daar in de buurt zijn.” Beloofde ze haar. Ze zag het andere meisje op haar horloge kijken. Ooh, misschien hield ze haar wel ongelofelijk op. “Moet je ergens heen? Dan moet je gaan hoor! En als je de anderen weer op wilt zoeken is dat ook prima. Dat zou ik wel begrijpen. Misschien kan ik meelopen en anders spreken we elkaar sowieso een keer in je bar!” Vervolgde ze. Voordat Kali vertelde over de beslissing die ze had moeten maken en de regio waar ze vandaan kwam. “Ja, het is inderdaad een hele andere cultuur hier. Dat zal voor elke regio wel anders zijn denk ik. Ik kom van Alola. Dat verschilt ook van hier. Het is daar ook ietsje warmer.” Giechelde ze als laatste. Gelukkig was het nu niet het koudste seizoen, want dan zou ze vast niet blij worden om buiten te slapen. Nu was het nog wel te doen.

Kali wuifde het weg. Blijkbaar vond ze dat ze nog genoeg tijd had. Dus glimlachte Milly. Prima, dan was het goed. Kali zou zichzelf vast ook wel redden, als ze zelfs een bar wist te runnen. Dus zou ze er ook niet verder meer over door zeven. Toen vertelde de ander dat ze wel eens op Alola was geweest, met schoolreisje. Gosh, wat leuk! Het had haar heerlijk geleken als ze echt op school had gezeten toen ze klein was geweest. Haar thuisschool had haar beklemd, ook al was haar juf heel erg lief geweest. Ze had zeker klasgenootjes enorm gemist. Daarom stak het verhaal van Kali haar ergens, was het jaloezie? Misschien wel. Alleen de andere vrouw kon er ook weinig aan doen. Het waren haar eigen ouders geweest, die het een goed idee hadden geleken. Zouden ze beseft hebben wat het met Milly had gedaan? “Wat leuk!” Zei ze toen snel, om een poging te doen om het gevoel van haar af te zetten. “Ik ben geboren op Melemele Island, in Hau’oli city.” Vertelde ze aan Kali. “Mocht je daar geweest zijn en heb je een grote villa gezien, dan zat ik daar in.” Lachte ze toen. Al klonk haar lach niet heel vrolijk.

Kali zei dat ze er veel over had gehoord. Ze glimlachte. “Ja, het is een bekende stad. Ook een heel erg bruisende stad, al heb ik daar nooit echt van kunnen genieten.” Daar baalde ze nog altijd van. Toen haar vader haar in de auto had gezet om weg te brengen, toen had ze pas gezien in wat voor stad ze eigenlijk woonde. Ze had haar ogen uit gekeken, maar niks aan haar vader gevraagd. Die had enkel maar boos en verbitterd naast haar gezeten, die had haar toch geen antwoord gegeven. “De zon op Alola is ook heerlijk.” Moest ze beamen. Dat was dan iets wat over heel Alola gelijk was, de zon. Die had ze niet kunnen missen. Zijzelf had ook wel honger, het was alweer even geleden dat ze wat gegeten had. “Dat is erg lief! Ik kan jou alleen niets aanbieden…” Haar wangen werden even rood. “Heb jij een pokémon, wat leuk! Laat er maar uit hoor.” Al voelde ze toch wel even wat zenuwachtige kriebels.

Ze gaf aan er niks voor terug te willen. Ergens vond ze dat wel een beetje lastig. Ze wilde er graag iets voor terug geven, maar ze had niks. Dus het werd sowieso lastig. Het was erg aardig van Kali, dat ze met haar wilde delen. Er verscheen even een dankbaar glimlachje om haar lippen. Dat zei al veel meer dan dat ze er nog iets op zou zeggen. Het was goed zo. Ze had komkommersalade en notenpasta.  Dat klonk allebei heel erg lekker, maar zelfgemaakte komkommersalade trok haar toch het meeste aan. Eens proeven en misschien kon ze dan het recept vragen. Ze was er zelf geen held in, dingen maken. Daar moest ze echt beter in worden nu zo met haar reis. Ze pakte het broodje met komkommersalade uit het zakje. Ondertussen pakte de andere vrouw een pokéball en liet er een pokémon uit. Een Nidoran. De pokémon leek naar het zakje in haar hand te kijken. Gauw rijkte ze het Kali weer aan. Een Nidoran zag er niet direct uit als de meest aaibare pokémon. Toch waren die oogjes ergens wel heel schattig. Al hield ze toch nog wel wat afstand. De Nidoran bleek Canso te heten. “Aangenaam Canso. Ik ben nog niet echt pokémon gewend, dus vergeef me mijn onhandigheid.” Giechelde ze wat zenuwachtig. Toen nam ze een hap van het broodje. “Ooh dit is lekker!” Riep ze uit. Het smaakte goed en haar lege maag kon het ook zeer zeker op prijs stellen.