Tales of

Sinnoh

Kali hees een van de vuilniszakken met een vies gezicht uit de afvalbak. Ze was blij dat ze handschoentjes droeg want toen ze eens beter keek, zag ze dat haar duim door iets nats had gewreven. Ze duwde met haar schouder de klapdeur die naar de personeelsruimtes leidde open en liep door de keukens naar de achterdeur. Ze keek verrast op toen Canso plots bij haar voeten stond en verwachtingsvol omhoog keek, verbaasd dat haar Nidoran zijn plek op de bar überhaupt had verlaten. Ze duwde de deur met haar voet open, schopte er een deurstopper onder en stapte het steegje in. Terwijl Canso weg schoot om een plas te doen, mikte zij de vuilniszak in de container en mieterde ze de handschoentjes er maar achteraan. Ze leunde tegen de muur aan terwijl ze wachtte tot haar Nidoran klaar was. Over dertig zou de bar pas opengaan en aangezien het een woensdag was, verwachtte ze niet enorm veel verkeer.

De minuten kropen voorbij en Kali begon zich af te vragen hoe lang die plas van Canso wel niet moest zijn. Ze floot. Geen reactie. Riep zijn naam. Geen reactie. Fronsend liep ze naar de container waar hij achter was verdwenen. Een paar vuilniszakken lagen op elkaar gestapeld naast de overvolle container. Haar Nidoran duwde met zijn pootjes tegen een van de zakken en toen Kali met tegenzin naast hem hurkte, merkte ze dat de zak bewoog. Of leek dat maar zo? Ze vernauwde haar blauwe ogen en hoorde toen een zacht gepiep. Canso reageerde direct en begon aan de vuilniszak te trekken. Kali voelde hoe haar hart zonk. “O shit ..” Siste ze geschokt terwijl ze met haar handen de stevig aangetrokken knoop probeerde los te wrikken. Ze voelde het wezentje in de vuilniszak bewegen terwijl Canso zijn gepiep aanzwol in volume. Na een moeizame worsteling begon de knoop los te komen en even later opende ze de zak. Iet wat verward staarde ze naar het wezentje. Het was een vrouwelijke Nidoran, onmiskenbaar. Maar .. er was iets met haar huid. Een vreemde zwarte gloed zat eromheen. Kali hoorde achter haar gerommel in de keuken. Kaz zou pas over een uur komen. “Alain? Kom es.” Riep ze over haar schouder. De Nidoran keek met angstige oogjes omhoog naar haar en Kali voelde een golf van misselijkheid over haar heen spoelen. Welke zieke geest dumpte zo’n hulpeloos beestje nou bij het vuilnis?
 

Holle voetstappen achter haar signaleerde Alain zijn aankomst. Ze wierp hem een ongelukkige blik over haar schouder. “Ik vond haar zo. De zak was dicht.” Mompelde ze kortaf met een hol gevoel in haar maag. Haar ogen vernauwde zich terwijl haar lippen zich samentrokken in een boze lijn. De Nidoran zag eruit alsof ze in shock verkeerde. Canso snuffelde voorzichtig aan haar en hoewel ze aanvankelijk een beetje achteruit deinsde, duwde ook zij haar neus in zijn richting en snuffelde ze voorzichtig aan hem. Canso maakte zachte geluidjes en leek zijn uiterste best te doen om haar gerust te willen stellen. Het was ergens best aandoenlijk maar deed haar terugdenken aan de Nidoran van Kaz.. Ze hoopte maar dat wat die vreemde zwarte gloed was die om haar heen hing niet besmettelijk was. “Welke schoft doet nou zoiets?” Geërgerd stond ze op om Alain ook wat ruimte te geven. Genoeg instanties die ongewenste pokémon aan zouden nemen en haar juist als oud vuil te dumpen. Ze vond het jammer dat er geen camera’s hingen. Ze had degene verantwoordelijk graag eens onder handen genomen.
 

Rustig keek Kali toe hoe Alain op de grond zakte en zonder twijfel zijn hand uitstak naar het beestje. Iet wat ongerust boog ze een stukje naar voren. Ze verwachtte ergens dat er iets naars zou gebeuren als zijn vingers in contact kwamen met die vreemde huid maar de Nidoran snuffelde alleen maar aan hem. “Een trait?” Vroeg ze fronsend, een term die haar niet bekend in de oren klonk. Desondanks gaf ze een hoofdknik toen Alain vroeg of ze iets voor de Nidoran hadden. Ze had een simpele doos pokémon voer achter staan voor als Canso honger kreeg. Hij was een simpele ziel en at eigenlijk alles wat hem voorgezet werd. Ze viste de doos brokken onder het keukenkastje uit en liep terug naar buiten. Ze overhandigde die aan Alain en had zelf ook een paar droge brokjes op haar hand die ze uitstak naar Canso- maar die leek niet geïnteresseerd. Kali’s wenkbrauwen schoten verrast omhoog. “Geen trek?” Ze bracht haar hand naar voren maar in plaats daarvan duwde Canso met zijn neus haar hand naar de zwarte Nidoran. Ze trok haar hand wat aarzelend terug en besloot om eerst te kijken en daarna Alain’s voorbeeld te volgen. 

Kali nam de Nidoran nogmaals bedachtzaam in zich op. Alain’s vulpix had inderdaad een andere vachtkleur. Dat vond ze nog wel redelijk normaal voorkomen maar dit wezen daar in tegen .. Dat was iets anders dan gewoon een verkleuring van de vacht. Ze wist niet echt wat ze het noemen kon, maar Alain leek er niet bang van te zijn dus voelde zij zich ook een stuk meer op haar gemak. Ze keek met een zachte blik toe hoe de Nidoran uiteindelijk voorzichtig wat brokjes uit haar handpalm viste. Weldra was haar hele hand leeg en ging ze over op de hand van Alain. Ze grinnikte met een goedkeurende blik. “Ziek genoeg om eten te weigeren is ‘ie in ieder geval ni’” Zei ze met een glimlach. Ze sloeg haar armen om haar knieën terwijl ze op haar hurken balanceerde en toekeek hoe Canso zacht zijn neusje goedkeurend tegen de Nidoran aan duwde. Hij zag er een stuk relaxter uit nu dat de andere Nidoran de brokjes had aangepakt. Ze gaf Alain een gemoedelijke klop op zijn schouder. ”Ze heeft een eetlust. Dat is tenminse iets.” Ze liet haar blik even door de steeg gaan waarna ze opstond. “Zullen we haar naar binnen brengen?” Stelde ze voor met het idee om haar onder beter licht wat beter te bekijken. "Ik vind die rare .. dingen die om haar heen zweven maar niets dus aan jou de eer."