Tales of

Sinnoh

Hisui, zo heette de Sinnoh regio vroeger. Daiki had de afgelopen twee dagen in de boeken die in het Pokémon Center stonden gespendeerd. Een speciaal soort Zorua had zijn aandacht getrokken, eentje met een vrij bijzondere typing. Een ghost Pokémon. Toen er wat geruchten opgedoken waren van een haunted place waar ze rond zouden hangen had Daiki geen moment getwijfeld om de boeken er bij te pakken en er meer over te leren. De mensen die in het Pokémon Center werkte werden ongetwijfeld gek van zijn vragen over hoe Sinnoh vroeger was. Dit was niet een onderwerp dat hij veel op school gehad had, daar ging het meer over het ontstaan van de Kanto regio.

En zo was hij vertrokken. Een spookhuis. De meeste mensen zouden bang zijn, maar Daiki niet. De jongen was opgegroeid in de stad waar de Pokémon Tower ook stond. De grootste begraafplaats voor Pokémon. Hij had altijd veel tijd in die buurt gespendeerd en Ghost Pokémon waren niet iets waar hij echt bang voor was. Motoren en daar achterop zitten? Doodeng. Daiki had zijn Riolu uit de Pokéball gelaten, in een poging om te bonden met het beestje. Maar toen hij merkte dat hij toch wel het gezelschap van zijn Dreepy miste, had hij Yokai ook losgelaten. "We gaan daar heen jongens!" hij wees vol enthousiasme naar het verlaten huis in de verte. Yokai leek geen moment te twijfelen en vloog voor uit, voordat Daiki door de verrotte voordeur stapte, was de Pokémon al binnen en door een muur gevlogen. Zijn Riolu volgde hem op de voet, iets voorzichtiger dan de ander. "Het komt wel goed, zo eng is het allemaal niet." grijnsde de jongen toen hij binnen stond. En nu op zoek naar een vos.

Daiki keek nog achterom en zag dat de eerste sneeuwvlokken uit de lucht begonnen te vallen. Wow. Dat waren niet van die kleintjes, dit was echt van die dikke sneeuw die kon blijven liggen. Hij wou eigenlijk nog naar buiten stappen om te gaan kijken, maar de wind sloeg de deur dicht voordat hij buiten kon stappen. Oh. Dat was duidelijk. "Hallo?" Het was niet Yokai die de deur dicht gedaan had. Zijn Riolu draaide zich geschrokken om en keek naar de dichte deur. Het was een beetje een 'wat nu?' moment. "We zitten wel even binnen denk ik, tot de sneeuw weg is. Laten we wat dingen gaan bekijken." Toch werd er even getwijfeld, niet door Yokai, want die had ondertussen het halve huis al gezien. "Ikuzo, Nozomi," drong de jongen aan. Zijn toon was streng, en dat leek de Riolu te overtuigen om mee te lopen in plaats van alleen achter te blijven.

Als eerste liep hij de trap op, omhoog om daar te kijken. Er waren een aantal treden die miste of gaten er in hadden. Dit huis was goed bezig om langzaam in elkaar te vallen, maar dat stopte de jongen niet. Aan zijn broek voelde hij de handjes van de Riolu. "Kom hier dan," zei hij zachtjes terwijl hij een arm uit stak om de Riolu op te vissen. Dan maar op zijn schouder hangen, als Nozomi te bang was om te lopen. Toen hij boven aan de trap stond hoorde hij een geluid in één van de kamers. "Hoorde je dat Yokai?" Misschien was daar zo'n... Zorua.

Yokai leek ook alert op het geluid, maar de Pokémon hoefde niet te zoeken. Die verscheen vanzelf op de gang. Daiki bleef stil staan, staarde naar het beestje. Hij was in het echt nog veel mooier om te zien dan elk plaatje op het internet hem laten zien. Voordat hij het echt registreerde, was de Zorua al aan het rennen. Weg van hem. Daiki zette een sprint in, achter de vos aan.

Hij moest en zou het beest te pakken krijgen. Hij had al een Pokéball in de aanslag, maar deze viel uit zijn hand en rolde over de grond. Oh nee. Snel bukte hij om hem op te rapen, terwijl langs hem heen Nozomi ineens sprintte. Gebrand om de Zorua te stoppen en tegen de houden. Samen doken de twee Pokémon een andere kamer in terwijl Daiki zijn lege Pokéball op pakte. Hij kon niet eens zien waar Yokai was, die dook waarschijnlijk door verschillende muren heen. Daiki stond op en gooide de piepende deur open om te kijken waar de Zorua was. Maar hij zag alleen Nozomi staan, de Zorua was gevlogen. Die kende waarschijnlijk alle vluchtroutes in dit huis. "くそ," woorden die hij thuis nooit mocht gebruiken. Maar hier maakte dat niet uit. Verslagen draaide de jongen zich om en ging weer terug naar de gang, Nozomi in zijn schaduw. Hij wist niet zeker of hij de Zorua nog een keer tegen ging komen, maar dit keer had hij zijn Pokéball steviger in zijn hand geklemd.

- Zorua ontsnapt, nieuwe zoeken