Tales of

Sinnoh

Wat hadden ze gedacht? Dat hij de pokémon met open armen zou ontvangen? Zeker met de keuze die ze gemaakt hadden— nee het was onmogelijk. Ze hadden hem nog gevraagd of hij een lift naar huis nodig had, maar Casimir was met het excuus gekomen dat hij Alain zou opzoeken op het werk. Iets dat ze direct geloofde.

Casimir had zijn best gedaan om vriendelijk te zijn. Een glimlach, een bedankje. Daarna was het tijd om weg te gaan. Ze bedoelde het goed, maar het was niet het juiste moment om hem dit te geven als cadeau.

Ergens in Jubilife City had Casimir zich neergezet op een bankje, met de Mawile aan het andere uiteinde met haar rug naar hem toe gedraaid. Ook haar poten had ze kwaad over elkaar heen geslagen en hij kreeg het nare gevoel dat de ‘mond’ aan haar kop hem heel de tijd aan keek. Maar, het was beter voor het geval dát.

De nieuwe pokébal hield hij in zijn handen. Misschien moest hij het gewoon aan de eerste de beste persoon geven die voorbij kwam. Of het weer verkopen want hij wilde het niet. Met de meest neerslachtige blik staarde hij dan ook naar de pokébal.

-voor babs

Voor een hele tijd twijfelde Casimir of hij de pokémon niet even uit haar ball zou laten. Misschien dat als ze wat konden bonden, dat het anders was, maar hij kon haar niet eens goed aankijken. Een nieuwe Noibat— hoe hadden zijn ouders het in ho-un hoofd gehaald? De greep op de pokéball versterkte en zijn knokkels werden nog witter. Ze hadden deze pokémon gekocht nadat ze wist dat— en toch—

Nee. Dit ging niet. Vandaag nog zou hij de pokémon ergens inleveren. Dan moest Casimir zich er geen zorgen meer om maken.

Te diep in gedachten verzonken, had Casimir het nog niet eens opgemerkt dat iemand hem had benaderd. Pas toen hij een stem hoorde en er niemand anders reageerde, keek hij op van de pokéball. Direct stak hij het ding weg in de grote zak van zijn trui. Zijn wenkbrauwen trok hij wat naar elkaar toe. “En wat bedoel je daarmee?” probeerde hij de bal terug te kaatsen, maar dat werkte waarschijnlijk niet zo goed op deze manier. De Mawile naast hem op de bank, keek over haar schouder wat geamuseerd toe. Enkel op momenten dat haar trainer ongemakkelijk of geïrriteerd was, leefde ze op.

Het was zijn eigen schuld. Hij had naar huis kunnen gaan en dan zou niemand hem gestoord hebben. Natuurlijk gingen mensen zich bemoeien als je erbij zat met — zoals zij zo mooi verwoorden — een persoonlijke onweerswolk boven zijn hoofd. Enkel de Mawile leek het leuk te vinden dat Casimir zich ongemakkelijk voelde, want ze had zich een beetje omgedraaid zodat ze alles goed kon volgen.

Casimir kon het niet helpen en rolde even overdreven met zijn ogen. “In dat geval, bedankt voor de bezorgdheid, als dat is wat dit is.” Zijn blik gleed weer even naar de pokébal en vervolgens bedenkelijk naar het meisje. Als hij hier— nee dat kon hij niet maken. Het voordeel was dat hij er dan wel direct van af was. “Jij wilt toevallig—” De pokébal hield hij een beetje omhoog, enkel om die direct weer te laten zakken. Naast hem draaide de Mawile zich nog wat verder naar hem om. Zacht schudde hij zijn hoofd. “Nee, laat maar.” Hoe graag hij de pokémon ook weg wilde, dit kon hij niet maken. Niet na wat er was gebeurd.

Een hele tijd geleden zou Casimir er absoluut geen problemen mee gehad hebben om een pokémon gewoon aan iemand anders te geven zodat hij er zelf niet meer naar om moest kijken. Dat was ondertussen sterk veranderd en nu voelde het simpelweg verkeerd.

Casimir volgde haar blik en merkte dat ze naar de Mawile aan het kijken was. “Oh nee, met haar is niks,” zei hij direct wat zorgde voor een verontwaardigde pff. De Mawile had haar armen over elkaar geslagen en keek weer de andere kant uit. Ze was er enkel uit zodat ze ook eens de kans had om haar benen te strekken, maar dat deed ze duidelijk niet. “Het is gewoon—” begon hij maar keek dan het meisje weer aan. “Gewoon een nieuwe pokémon die erg ongelegen komt.” Hij bewoog de pokébal in zijn handen nog eens om aan te geven dat hij het daarover had. De Noibat die erin zat deed hem teveel denken aan degene die hij verloren was.

Het was alles behalve een goede periode voor hem, maar uiteindelijk kwam hij er wel. Casimir moest er gewoon even door, hoe moeilijk het ook was.

“Wat?” gooide hij er verbaasd uit. Automatisch had hij de pokéball toch wat dichter naar zich toegetrokken en zijn vingers omsloten het steviger. Zijn grijze ogen gingen van haar gezicht, naar de uitgestoken hand. Zelfs al had hij het net overwogen, was het door deze reactie wel duidelijk dat hij het niet kon. De Mawile naast hem grinnikte zachtjes en Casimir schoot haar een vernietigende blik. Als hij een pokémon weg zou doen nu, zou hij haar direct aan de onbekende voor hem geven. Iets wat hij zelfs nu niet zou kunnen verwezenlijken.

Zacht schudden Casimir zijn hoofd terwijl hij het meisje weer serieus aankeek. “Nee, dat is geen optie, zeker niet aan de eerste de beste die ik tegenkom.” Hoe graag Casimir ook wilde, hij kon de pokémon niet gewoon aan de eerste de beste meegeven. Het was raar om te beseffen hoe hard zijn visie was veranderd in een korte tijd.