Tales of

Sinnoh

Een pokémon en een casino ticketje. Dat was wat zijn ouders hem voor zijn verjaardag hadden gegeven. Twee zaken die hij niet wilde hebben, maar waar hij nu mee zat. Van hen moest hij direct naar de automaat niet veel verder gaan, om te zien wat hij had gewonnen. Zelfs al wilde Casimir niet.

Voor enkele seconden staarde hij naar de machine. Misschien was het nog steeds mogelijk om het ticket aan iemand anders te geven, maar zijn ouders zouden het direct door hebben. Daarbij kon hij een verjaardagscadeau moeilijk direct weg geven.

“Waarom ook niet,” mompelde hij tegen niemand in het bijzonder, al keek de Houndoom naast hem even op. Casimir stak het ticket in de automaat en drukte op een knop. Nu was het even afwachten.

Casimir zijn gezicht vertrok zichtbaar toen het machine zijn drie opties toonde. Ook Copper was erg geïnteresseerd en sprong omhoog, zodat zijn voorpoten erop kwamen te staan. De pokémon had natuurlijk geen idee wat dit was en kantelde enkel zijn kop opzij. Er was niets dat hem echt interesseerde. Eén pokémon viel direct af door de toekomstige evoluties en de twee andere waren niet zijn ding.

“Dan maar degene die geen ongeluk brengt.” Het zorgde voor een blaf van de Houndoom. Was een Absol geen pokémon die ongeluk bracht? Of misschien was het een andere pokémon. In ieder geval had Casimir geen zin in nog meer ongeluk.

Een shiny kreeft bleef als enige over. Hij klikte op het scherm en liet het machine de rest doen. De Houndoom zetten een stap naar achter, zodat hij met alle vier de poten weer op de grond stond.

Binnensmonds mompelde Casimir wat terwijl het machien bezig was met alles te verwerken. Zijn ouders moesten eens toppen met hem zaken te geven die iets te maken hadden met pokémon. Hij wilde dit ding niet, net zoals hij de andere pokémon die ze gegeven had niet wilde. Niet na— nee, hij had ze niet nodig.

Naast hem was Copper al enthousiast aan het staren naar de plaats waar de pokébal zou moeten verschijnen. “Het is geen speelgoed,” zei hij wat geïrriteerd tegen de Houndoom. De pokémon zetten gelukkig een stap naar achter, maar zijn staart bleef heen en weer gaan, ogen nog steeds op dat één punt gefixeerd.

Dat was tot Copper zich ineens snel omdraaide en langs Casimir heen keek naar het meisje dat hen benaderde. Het kwispelen was gestopt en hij bleef haar enkel strak aan kijken. Zelf had Casimir nog niks door. De pokébal was eindelijk verschenen en hij pakte het ding om. Pas toen dat er een stem klonk vlak naast hem, besefte hij dat hij niet meer alleen was. De pokébal viel bijna uit zijn handen doordat hij schrok, maar door beide armen tegen zijn borst te duwen kon hij voorkomen dat het viel. Wat ging hij blij zijn als de gips van zijn pols af was.

Traag haalde hij even adem voor Casimir zijn grijze ogen naar het meisje keken. “Niks speciaal al te speciaal,” zuchtte hij. Zijn geweten was echt slecht de laatste tijd.

Hoe indrukwekkend de Houndoom er ook uitzag, dat was hij zeer zeker niet. Als het erop aan kwam, zou hij nog schrikken van zijn eigen schaduw. Toch voelde Casimir zich een klein beetje beter als het beest in zijn buurt was. Het gaf iets van veiligheid.

Zijn wenkbrauwen trokken lichtjes naar elkaar toe en hij trok aan zijn mouw om die verder over de gips heen te krijgen. “Dat kan je wel zeggen,” zei Casimir wat ongemakkelijk. Was het dat maar. Het meisje dat voor hem stond ging verder met zich voor te stellen, waarna het al snel ging over de pokébal die hij net gewonnen had. “Uhm— ja— aangenaam.” Zijn grijze ogen waren alweer gericht op de pokébal die hij vasthield. “Shiny Corphish, niet direct iets waar ik wat aan heb,” zei hij terwijl hij zijn schouders even ophaalde. Misschien kon hij de pokémon bij het shelter afgeven.

Casimir was niet wat je kon noemen sociaal. Kalm zetten hij enkele stappen opzij om nog wat afstand te creëren tussen zichzelf en— wat was het? Milly? Ze had hem nogal overdonderd met haar plotse aanwezigheid en hij was al niet de beste met namen. Gaf het een paar minuten en hij was het alweer vergeten.

Het ging al snel over de pokémon die hij zonet gewonnen had en zijn blik ging naar de bal die hij nog steeds vast had. De Houndoom was er ondertussen naar aan het staren, waarschijnlijk omdat hij het nog steeds als een speeltje zag. Casimir gaf de pokémon even een kwade blik, maar het leek niet te helpen. Integendeel, de pokémon had zich neergezet en was aan het kwispelen. “Dat wel,” bekende hij toen ze vroeg of de Corphish niet speciaal was. “Maar hij is geen extra aanvulling voor mijn—” Casimir klemde zijn kaken even op elkaar en slikte een brok door. Welk team? “Iemand anders heeft er vast meer aan.” Het was sowieso geen pokémon die paste binnen zijn battle style.

De pokébal die hij zonet verkregen had, stak hij weg en hij maakte een mentale notitie om die later af te geven in het shelter. Zijn Houndoom leek even teleurgesteld te zijn in het feit dat de bal alweer weg was. De interesse die hij getoond had, was ook het meisje niet ontgaan. “Eh— geen idee?” Zijn grijze ogen gingen naar de Houndoom die zijn blik even ontmoeten, voor iets anders zijn aandacht weer getrokken had en hij weg keek. “Ik denk eerder dat hij met de pokéball wilde spelen.” Ondanks dat de pokémon er imposant uit zag, was dat zeker het geval niet.

Opnieuw wist een vraag van het meisje hem te overdonderen. Casimir trok één wenkbrauw omhoog. “Niet echt nee.” Het leek hem allemaal veel te veel werk om ook nog eens voor een ei te zorgen. “Je kan altijd in het pokémon center horen, die kunnen je vast verder helpen,” stelde hij voor. Dat was immers waar dat ze ervoor waren.

Casimir wist soms niet wat hij moest aanvangen met de Houndoom. Het was zo een maf beest en ondanks zijn uiterlijk, zeker geen held. Een held op sokken misschien. Bij haar volgende vraag schudde hij kort zijn hoofd. “Nee.” Als hij een kort antwoord kon geven, dan deed hij dat. Casimir had geen idee of Pokéballs kapot konden, maar hij wilde het niet uittesten.

Sinds een klein jaar had Casimir zich pas verdiept in het houden van pokémon. Waar hij al veel geleerd had, was er veel dat hij nog niet wist. Pokémon eieren was er daar één van. Moest je ze niet warm houden of zo? Ergens laten liggen dat ze niet konden breken? Misschien zat hij er wel helemaal naast. “Ze zijn gespecialiseerd in dat soort zaken, lijkt me dus dat ze je daar wel kunnen helpen,” zei Casimir nog. Misschien dat hij de Corphish daar ook achter kon laten. Dan was hij er direct van af.