Tales of

Sinnoh

Met grote ogen staarde ze naar het meer. Oké, hier had ze niet verwacht om terecht te komen. Ze struinde al een poosje rond in Jubilife city. Dit was een fijne stad om klusjes voor anderen te doen. Ze verdiende steeds een klein beetje meer, waardoor er niet enkel nog maar kleren in haar tas zaten. Ook wat te eten en haar pronkstuk, het boek over planten en vruchten. Ze verslond het boek en leerde er steeds meer over. Ze begreep niet alles, maar wel een deel. Ze lette dus ook heel goed op terwijl ze rond liep en wist er al enkele te herkennen. Vaak wel als ze de foto van het boek ernaast hield, maar goed, dan wist ze het wel. Dus who cares. Naast haar gekochte eten had ze ook wat vruchten uit de bomen gehaald. Hier bij het meer kon ze haar fles vullen. Ze was na het zoeken van vruchten afgedwaald en zo bij de grot terecht gekomen. Nieuwsgierig als ze was, was ze naar binnen gegaan. Ze had op de gebruikelijke paden kunnen blijven, ja dat had ze kunnen doen. Dat zat alleen niet in haar aard, ze hunkerde veel te veel naar nieuwe dingen. Naar avontuur. Iets wat ze zo gemist had in haar jeugd. Dus zocht ze het op, wat haar nog wel eens in de problemen kon brengen. Ze pakte haar waterfles uit haar tas en hield deze onder water. Voordat ze de dop er weer opdraaide en hem terug deed in haar tas. Daarna sloeg ze wat water in haar gezicht. Ze had al dagen niet gedoucht. Misschien kon ze even zwemmen? Er leek toch niemand te zijn. Ze keek even om haar heen, deed de rugzak van haar rug en liet zichzelf met haar kleren aan in het water zakken. Gingen daar de vlekken misschien ook eens uit.

[Open]

Het water was heerlijk. Ergens was het warmer dan ze had verwacht. Het was niet warm, dat niet. Ze moest wel even naar lucht happen toen ze erin ging, maar ze kon er wel aan wennen. Aan de temperatuur van het water. Nu was het best lekker terwijl ze rustig rond waadde. Na een poosje draaide ze op haar rug en liet zichzelf drijven. Ze sloot haar paarse ogen en genoot van het gevoel. De rust om haar heen, het even helemaal nergens aan hoeven denken. Ze hoefde enkel op haar zelf te letten, voor de rest kon ze de wereld ontdekken. Kon ze zijn wie ze wilde zijn. Er ontsnapte haar toch een gilletje… “Aah!” Toen ze iets aan haar voet voelde. Wat was dat? Ze zwom toch maar weer richting de kant. Ze wist niet wat hier allemaal onder water was, maar ergens was dit wel creepy zeg maar.

Het bleef aan haar zitten. Elke keer weer. Voelde ze iets aan haar knabbelen. Geschrokken zwom ze nog wat harder en klom snel op de kant. Direct trok ze ook haar benen op uit het water. In een poging om haar tenen te redden van de onzichtbare knabbelaar. Met een frons in haar voorhoofd staarde ze naar het water. Terwijl ze druipend op de kant bleef zitten. Haar kleren doorweekt, maar ze waren in ieder geval weer iets schoner. Of ze leken iets schoner in ieder geval. Dus dat doel was bereikt. Maar goed, daar waren haar gedachten nu niet. Die waren bij het water, of wat er in het water zat. Had het zin om iets te zeggen? Of kon ze beter haar mond houden. In tweestrijd bleef ze zitten.