Tales of

Sinnoh

Met de nieuwe licentie die ze had gekregen, had ze ook een nieuwe uitnodiging gekregen om een starter op te halen. Na de ervaringen om samen met Sébastien Pokémon op te voeden en haar inschrijving bij CM, was ze wel klaar om nu een eigen Pokémon op te halen. Ze had te horen gekregen dat er een grote tekort was aan starters, dus dat ze maar uitdeelden wat ze hadden. Ze had voor zichzelf dan ook maar niet te hoge verwachtingen geschept. Sippend van een flesje water, wachtte ze tot het haar beurt was.

De formulieren had ze van tevoren al ingevuld en ze schoof deze over de balie naar de assistent van de professor, een pokdalig jochie die nog duidelijk midden in zijn puberteit zat. Ondertussen liet ze haar ogen over de posters aan de muren glijden, instemmend maar afwezig hummend terwijl de jongen nog wat smalltalk probeerde te maken. Uiteindelijk gaf hij het maar op en gaf hij aan dat ze door mocht lopen naar de ruimte achter, waar de professor haar haar starters zou uitdelen.

De deur ging makkelijk open toen ze de klink naar beneden drukken. Hoe makkelijk dit ging, kon haar niet voorbereiden op het excentrieke figuur wat haar zou groette. Een beetje disturbed fronste ze toen de professor haar uitgelaten begroette, maar ze richtte al snel haar blik op de Pokéballs die al uitgesteld lagen, glimmend en rood. Ze pakte ze op en liet ze één voor één open springen...

Oh, oh dear. Ze keek met een milde frons naar de Pokémon voor haar. Een halve vis met elektriciteit, een soort fee met een hele grote bek, letterlijk, en een plant. De professor begon enthousiast te vertellen dat de vis met pootjes nog zeer zeker speciaal had, een andere ability had en dat deze zeer zeker nuttiger was dan de normale ability, maar desondanks trok het Jade absoluut niet. De fee met de grote mond was op een zekere manier ironisch, maar desondanks ook geen winnaar. De plant.. ze gingen het niet hebben over de plant.

Desondanks was het een gratis Pokémon en Jade had al op jonge leeftijd geleerd dat je gratis nooit en te nimmer af moest slaan. Er kon immers nog wat nut uitgevonden worden als je wachtte tot de juiste kansen. Vandaar ook dat ze maar voor ironie ging en de Pokéball van de Mawile koos. Ze liet de Pokémon terugkeren en humde wat afwezig, waarna ze de professor weer aankeek. ”Doe me deze maar,” merkte ze op, waarna ze de formulieren er weer bij pakte. Ze wachtte tot de gegevens van de Mawile opgeschreven waren, waarna ze de Pokéball registreerde met haar gloednieuwe Pokédex. Het was misschien niet alles, maar een nieuw avontuur zong haar zeer zeker tegemoet.

Ze wierp een enigszins krampachtige glimlach naar de Pokéball met de zeer mooie Mawile erin, maar wist deze al snel om te toveren in een overtuigende. Ze had geleerd om te lachen zonder dat er iets aan op moest vallen. Hoe kon het ook anders? Met een fake plastic lach kwam je er niet. Met een rustige toon richtte ze zich dan ook nog eventjes naar Professor Willow, welke ze bedankte voor de Mawile en dat deze zeker van pas zou komen. Dat dit in de Wonder Trade zou zijn, liet ze maar eventjes buiten beschouwing. Want hey, beleefd afgehandeld toch. Deze vrouw hoefde enkel haar license af te tekenen, het was niet alsof ze een loopsloofje werd voor de professor zoals haar neefjelief.

Al snel genoeg stond ze buiten en liet ze de Pokéball in haar zak vallen. In principe had ze genoeg geld om wat anders aan te schaffen. Ze moest alleen even zien… wat het zou worden. Ze liet haar zonnenbril voor haar ogen glijden en keek eventjes om zich heen. Op zich kon ze nog wel eventjes voor ze terug ging naar Hearthome… Hummend sloeg ze een pad in naar het dichtstbijzijnde terras, waar ze plaats nam aan een leeg tafeltje.