Tales of

Sinnoh

Misschien moest hij er gewoon mee stoppen? Hij kon vast wel wat anders vinden. Als hij zijn kosten minimaal hield en zijn spaarrekening gebruikte, kon hij wel een paar maanden vooruit. Maar was dat het? Zou hij een baan opgeven die hij weken geleden nog zo leuk vond, enkel en alleen— Even wierp hij een blik over zijn schouder, naar het kantoortje waar de man zonder twijfel in te vinden zou zijn. Misschien wel. Waarschijnlijk wel. Want, hoe hij het ook wenden of keren zou, het was niet meer… Het bracht meer stress mee dan hij kon hebben. En misschien maakte dat hem zwak, maar daar moest hij mee leren leven.

Toch durfde hij die beslissing nog niet te maken en forceerde hij een glimlach op zijn gezicht. Afleiding, zoveel mogelijk doen vandaag. Dan zou hij thuis weliswaar moe zijn, maar misschien kwam hij de dag dan zowaar door. Dus,t oen een blond meisje aan de bar plaatsnam, gaf hij haar eventjes voor hij op haar af stapte.

“Al een keuze kunnen maken?”

Het blondje keek hem even aan, waarop Alain haar een vriendelijke glimlach liet zien. Ergens voelde hij zich nog steeds bedreigd door de drukkende aura vanuit het kantoortje, maar de afleiding hielp en de rust keerde iets terug wanneer hij zich op een gast kon focussen. Hij luisterde dan ook naar wat ze vertelde, hoe de keuze zo groot was dat ze moeite had met beslissen. Hij gniffelde even en humde bedenkelijk.

“Het ligt eraan wat je vandaag nog van plan bent,” gaf hij toe. “Knallend afsluiten? Ik maak een goede Boulevardier,” glimlachte hij. En het was een fantastisch uitziend drankje, wat het vaak goed deed bij jonge meiden. “Als je echter zoekt naar iets met wijn, dan kan ik een Rosé, Gin & Pink Peppercorn Cocktail voor je maken.” Twee keuzes geven was altijd het beste; het was minder dan het hele menu, maar gaf de ander alsnog een keuze in het geval één ding niet naar smaak was.  

Naast haar bezoek aan de bar, zou het een saaie avond worden. Alain gniffelde even en knikte. De Boulevardier was een simpel drankje om te maken, maar erg lekker als hij het zelf zei. De juiste soorten alcohol gebruiken was belangrijk en Alain prefereerde voor dit meisje de Bourbon, gezien het een zoeter drankje zou maken dan Rye Whiskey zou doen.

Terwijl Alain zich omdraaide en een fles Four Roses pakte, luisterde hij naar haar vraag. “Niet heel lang,” gaf hij toe. “Sinds eind vorig jaar. Maar het is een gezellige plek in een goede stad,” glimlachte hij. De Bourbon werd gemixt met de zoete Vermouth en Campari. Het knalrode drankje in het lage glas zou zonder de blokken ijs een saaie bedoeling zijn, maar samen met het ijs en de sinaasappelschil voor garnering, was het een goed uitziend drankje.

“Eén Boulevardier,” kondigde hij aan terwijl hij het drankje naar voren schoof. “Dit is je eerste keer hier. Kom je uit de buurt?” vroeg hij na een simpele conclusie, terwijl hij de flessen rustig weer op hun plek begon te zetten.

Het was een geluk dat Alain dingen snel oppakte en dat alcohol schenken eigenlijk niet zo lastig was als je de basis onder de knie had. Je moest weten wat je deed en goed letten op de hoeveelheden, terwijl je het met vlotte vingers deed om de gast tevreden te houden. Nu was Alain altijd al goed geweest met zijn handen en was koffie maken niet eens zo anders. Na wat oefening had het allemaal logisch gebleken.

“Eigenlijk niet. Ik werkte hiervoor in een café,” gaf Alain toe. “Koffie trekt heel ander volk, maar afwisseling is fijn.” Nu was hij altijd een mensenmens geweest, zelfs al had zijn anxiety hem vroeger in de weg gestaan. Sinds hij hier was gaan werken en het huis uit was, liepen dingen een stuk soepeler. Vreemden aanspreken was niet langer spannend en hij voelde zich zowaar op zijn gemak in de drukte.

Hearthome, schijnbaar. Alain humde even en hief een wenkbrauw bij de woorden die volgden. “Hearthome is een goede keuze. Stad van de romantiek,” merkte hij op. Wat het nog verbazingwekkend maakte dat Cas er woonde… Al had de man hem verbaasd. Hij was romantischer dan je zou denken. “Als je iets wil wat tipt aan Johto, hoor ik graag je drie favoriete cocktails,” besloot hij. “Dan maak ik iets waardoor je zeker terug komt.” Eens zien waar ze mee zou komen.

Een natuurtalent. Alain lachte even en schudde zijn hoofd. “Het is leuk om te doen. Als je genoeg in huis hebt staan kun je elke avond oefenen,” glimlachte hij. En dat was waarom het zo makkelijk ging. Er was weinig aan; je volgde een recept en dan ging het wel. En als je ze graag dronk, dan was het niet raar om er af en toe één ‘s avonds te maken. Of, twee in zijn geval. De laatste tijd wellicht minder, maar daar was werk dan weer voor.

Crescent Moon. Alain’s gezicht vertrok even, maar hij veegde dat snel genoeg weg met een nieuwe glimlach. “Slechte verhalen in de liefde? Ik ben bang dat we die allemaal hebben,” verzuchtte hij. Zelf helaas ook. Maar gelukkig was het niet handig als hij wat dronk. Niet omdat hij de alcohol niet tijdens werk aankon, maar vooral omdat hij nog met de auto naar huis moest.

Drie drankjes werden opgenoemd en Alain humde even terwijl hij zich half omdraaide om naar de flessen te kunnen kijken. Limoensap en cranberrysap waren de overeenkomende factoren daar buiten de alcohol. De Margarita viel er enigszins buiten, maar de Sex on the Beach en de Cosmopolitan hadden wat meer gemeen.

“Een moment.” Alain stapte op een andere gast aan de bar af en rekende af voor de paar biertjes die ze hadden besteld,  terwijl hij nadacht over wat hij Jade kon schenken zodra haar drankje op was. Nu kon hij simpel spelen met een Tequila Sunrise wat alle factoren mengde, maar was dat niet wat te voorspelbaar? Strawberry Daiquiri? Hmm. Nee. Ah! Een Split. Beter kon bijna niet.

“Ik beloof dat dit beter is dan het klinkt,” waarschuwde hij alvast. Hij vulde een shaker met ijsblokjes, voegde er Licor 43, sinaasappelsap en vloeibare slagroom aan toe en begon de shaker te schudden. De truc was om de verhoudingen perfect te krijgen. Genoeg alcohol. Voelbaar, niet proefbaar. Dat was de sweet spot. Hetzelfde ging voor de slagroom. Romig met sinaasappelsmaak. Niet te veel; niet te weinig.

Hij schonk het in een groot glas, voegde een sinaasappelschijfje toe als garnering en schoof het glas naar het meisje toe. “Dit blijft een favoriet: de Split.” Als dit haar niet hier hield, wist hij het ook niet meer.

Alain humde even bij de woorden van het meisje. “Dat is zeker waar. De huilverhalen krijg ik hier vaak genoeg,” verzekerde hij haar. Hoe vaak hij wel niet een meisje moest troosten die haar verdriet besloot weg te zuipen. Het was maar een geluk dat hij nog een beetje met huilend volk om kon gaan. Hij kon zich enkel voorstellen hoe het zou gaan als Kaz daarmee te maken had. “Maar, de leuke verhalen? Die zijn altijd te ruilen,” knipoogde hij vervolgens. Daar had hij er zelf ook een aantal van. Iets over een touw…

Zijn gezicht sprak boekdelen toen er werd gezegd dat hij kots mocht komen ruimen. “Helaas is dat een slechte oplossing. Dan ligt er een plak naast,” gaf hij teleurgesteld toe. Nee, daar kon hij echt niet tegen. Hij was blij dat hij zelf eigenlijk nooit moest en hoopte dat als Cas eens ziek was, hij de emmer goed kon vinden.

“Ah, dat ligt eraan. Als het goede reviews zijn mag je de naam Alain zo vaak mogelijk noemen,” glimlachte hij. “En naar wiens review mag ik uitkijken?”

Schijnbaar was het haar date die gehuild had, niet zij zelf. Een diepe zucht klonk en Alain schudde zijn hoofd even. “Mijn eh—” De realisatie dat het de laatste date was geweest voor Cas… Hah. Natuurlijk. “Mijn laatste Charm-date lag huilend op m’n schoot. Het was geen succes,” merkte hij met een kleine grijns op. En dat terwijl hij juist het emotionele wrak was.

“Na een paar keer hebben ze door dat als ze niet extra willen opruimen, dat niet mijn taak is,” lachte hij, knikkend naar zijn collega’s. “Het valt ook wel mee. We zijn geen club, dus ‘t volk is vaak niet… Het is zelden dat iemand zo ver heen is dat ze de pot missen.” Het gebeurde, maar niet zo veel vaker dan in een restaurant, waar het eten nog fout kon vallen.

Ze leek tevreden met het drankje en Alain knikte. “Zoals het ijsje,” grijnsde hij. En dat was ook de simpele inspiratie geweest. “Ik zal altijd volhouden dat sinaasappelsap de beste basis is voor een zomerse cocktail.” Of, in de lente, zoals nu.

“Totaal niet,” zei Alain snel, toen het meisje vroeg of hij een hartenbreker was. “En niet met hem. Man had een touw op z’n bed liggen en ik ben er nooit echt achter gekomen wat er de bedoeling van was. Knappe kop, maar van binnen erg leeg,” zuchtte hij. Het had een leuke avond kunnen zijn— en uiteindelijk was het dat ook wel geworden. “Maar, toen ik vluchtte kwam ik een veel leuker iemand tegen, dus alles werkte.” En dat was waarom het zijn laatste Charm-date was geweest.

Waren er nog meer sinaasappel-cocktails die hij kon aanraden? Alain humde even bedenkelijk. “Je hebt de standaard drankjes, maar…” besloot hij bedenkelijk te hummen, terwijl hij zijn vingers tegen zijn shaker tikte. Sinaasappelsap was een goede basis en hij zou daar nooit vanaf stappen. Maar, wat was een ander drankje ermee wat ze misschien nog niet kende? De Hurricane was iets origineler en leek hem een goede keuze. “Natuurlijk,” zei hij daarom.

Het werk was weer simpel. Donkere rum, lichte rum, sinaasappelsap, limoensap, fruit syrup en grenadine werden in de shaker gegoten, waarna hij er ijsblokjes in deed en bleef schudden tot het allemaal goed gemixt en ijskoud was. Het drankje werd in het glas geschonken en hij deed er een sinaasappelschijfje bij met een kersje om het netjes op te maken. “De Hurricane is het iets minder bekende broertje van de Sex on the Beach en de Tequila Sunrise,” legde hij uit, waarna hij het glas in haar richting schoof.

Daar had hij vervolgens mee gedate? Alain gniffelde even. “Die zit nu bij me thuis,” verklaarde hij. “Als je vergeet dat we elkaar niet konden uitstaan en het ziekenhuis en alcohol nodig waren om ons samen te krijgen, dan is het een meet-cute,” besloot hij. Nee, het paste misschien zo in een slechte film, maar romantisch was de start niet geweest.

Na het saaie volk van Crescent Moon was hij een welkome verandering. Alain keek haar met een wat waterige glimlach aan. “Ik zou het daar niet volhouden,” merkte hij op. “Hoe vind je ‘t?” Hij kon zich niet voorstellen dat iemand kon genieten van het baantje. Deden ze überhaupt iets nuttigs of was het enkel pronken met dingen die iemand anders had gedaan?