Tales of

Sinnoh

Absolute stilte. Heerlijk. Hij had zichzelf na het ophalen van zijn starter Pokemon met het beest in zijn kamer opgesloten. Hij had de Krabby even rond laten lopen door zijn kamer, laten wennen aan alles. Toen hij echter begon met zijn scharen in zijn bed te zetten was het tijd voor verandering.

Dit was Damiens idee vanaf het begin dat hij de krab gezien had. Er waren een hoop ideeën over waarom Krabby's hun armen terug groeiden als je ze af trok. Er ging zelfs een theorie dat ze zichzelf amputeerden om hun arm als wapen te gebruiken. Damien had het fascinerend gevonden. En zo gebeurde het dan ook dat hij al snel de Krabby van zijn rechter arm ontdaan had. Hij had hem wel terug gegeven natuurlijk, maar de Pokemon leek hier niet van gediend en zat sinds dat moment in een hoek van de kamer. De Water Gun die zijn kant op gegooid werd, was misschien verdiend. Hij had zijn doorweekte sweater uit gedaan en bleef naar de Pokemon staren. Soms schreef hij wat dingen op, of maakte een foto met zijn Holo Caster. De arm van de Krabby lag naast het beest. Hij deed er niets mee.

Hij had het slot niet eens gehoord totdat er beneden het overduidelijke geluid van piepspeeltjes klonk. Welke gek had dat in huis gehaald? Was dan niets meer heilig? Zijn rust werd compleet verstoord en geïrriteerd stond hij op van zijn bed, om te kijken wie van de twee huisgenoten de herrie maakte. Met snelle passen liep hij van de trap af naar beneden. Ah - zijn nichtje, Jade, was thuis. Maar hij had geen oog meer voor haar zodra hij zag wat er door hun woonkamer liep. "Holy fuck, Jade. Is die-? Van jou?" een rood gekleurde Deino. Nog nooit had hij zoiets gezien. Damien zakte meteen door zijn knieën om de Pokemon te kunnen bekijken. Geen oog meer voor de Krabby, die zichzelf moedeloos van de trap af gooide om achter zijn trainer aan te gaan.

Een goed boek, tas thee en een schotel koekjes was alles wat Sébastien nodig had op een luie dag. Pas binnen enkele dagen zou zijn nieuwe job starten, en tot dan had hij niets te doen. Languit had hij zich neergelegd op de zetel in de living en was helemaal aan het opgaan in het boek. Vanmorgen was hij erin begonnen en nu al was hij over de helft en het boek was niet bepaald dun te noemen met over duizend pagina’s.

Het gepiep was hem in eerste instantie niet eens opgevallen. Pas wanneer hij Damien zijn stem hoorde, keek hij op van zijn boek. Alles legde hij aan de kant, voor hij zijn tas thee nam en naar de hal ging. In de deuropening bleef hij staan om met één schouder er tegenaan te leunen. “Pas maar op dat ze je neus niet afbijt,” zei Sébastien voor hij van zijn thee sipte. Deino’s stonden nu eenmaal bekend om hun bijtgrage gedrag. Met enige nieuwsgierigheid keek hij Jade echter aan. Als dit haar pokémon was, had ze hem weten te verrassen met haar keuze.

Ook Damien zijn — vermoedelijk — nieuwe pokémon kwam hen vergezellen. Er miste een poot, maar dat was niet de grootste ramp. “Ik zie dat je een pokémon gevonden hebt die bij je past, Damien.” Of zou een Krabby wel pijn voelen?

De Deino kauwde nog altijd vrolijk op zijn piepbot. Alleen.. hij was gestopt met piepen? Dat was erg fijn. Het beest leek nog altijd content met het ding, vrolijk kauwend terwijl hij geroast werd door zijn nicht. "Jaloers, ja.. zo kun je het wel noemen." achter hem klonken doffe klappen van de Krabby die van de trap af stuiterde. Hij nam geen moeite om te kijken of het ding oke was. De Krabby zou bij hem passen, aldus Jade. "Ondanks dat ik waarschijnlijk vrij weinig voel van het feit dat ik een arm mis, groeit die van mij niet meer terug. Die van hem wel." hij knikte moedeloos naar de Krabby. Wat een naar ding. De Deino hapte toen Jade hem wou aaien. "Kijk maar uit je jij geen ledematen kwijtraakt." er kwam een grijns op zijn gezicht. Die Deino was feisty, dat gaf hij toe.

Toen Sebastien zich bij hen voegde was het feest compleet. Vooral toen hij bijna dezelfde opmerking maakte als Jade. "Goh.. jullie hadden een tweeling kunnen zijn." hij moest wel lachen. De Krabby krabbelde wat onhandig over de vloer, beurs van de val van de trap. Damien zwaaide met zijn beide armen. "Ze zitten er nog aan, het is een wonder, maar het is waar." hij had zijn armen meerdere keren gebroken als kind door onvoorzichtig te zijn tijdens het spelen. Een kind van acht ging je niet stopen als die buiten wou spelen. Jade vroeg hoe haar broer zich aan het vervelen was vandaag. "En nog belangrijker, wat voor starter heb jij gekregen?" hij was wel benieuwd of het kon tippen aan zijn prachtige verminkte Krabby.

Een grijns vormde zich op zijn lippen toen hem werd verteld dat Jade hetzelfde had gezegd. Natuurlijk. “Een tweeling?” herhaalde hij bedenkelijk waarbij dat hij Jade van kop tot teen bekeek en daarbij zijn gezicht vertrok. Direct schudde hij zijn hoofd voor hij van zijn thee sipte. “Dat zie ik niet.” Een glimlach verscheen dan toch op zijn gezicht terwijl dat hij zijn tweelingzus aankeek. Er waren te veel gelijkenissen tussen de twee.

In tegenstelling tot de Krabby had Damien nog al zijn armen. “De echte vraag is voor hoe lang nog.” Misschien dat de Krabby wel uit was op wraak. Het erge was dat de andere er niet eens wakker van zou worden. “Niets bijzonder. Nieuw boek begonnen, alweer bijna uit.” Voor hem was het niet abnormaal. Heel zijn kamer lag vol boeken die hij allemaal al bijna had gelezen. Allemaal interessanter als de starter die hij gekregen had. “Een Heliolisk. Ga hem waarschijnlijk afleveren aan Crescent Moon want heb niet zoveel aan hem.” Zijn blik gleed weer even naar de Deino. “Dat is wel echt een pracht exemplaar,” zei hij met een knikje. Sébastien duwde zich af van de deurpost en wandelde wat dichter naar de Deino toe. Nog steeds op veilige afstand want hij wilde niet gebeten worden. “Van waar heb je hem?” In elk geval niet van één van de professors.

Dat de tweeling sarcastisch op zijn opmerking zou reageren had hij niet anders verwacht. De twee waren altijd al vergroeid geweest aan de heup, en ze leken ontzettend op elkaar af en toe. Sebastien was aan een nieuw boek begonnen, voordat hij nog een sneer afleverde over hoelang hij zijn armen nog zou hebben. Damien had wel een beetje geleerd dat hij uit moest kijken met het niet voelen van pijn. Maar soms ging het fout. Hij was nog nooit hele ledematen kwijt geraakt. Maar toen de Krabby net boven in zijn kamer in zijn arm had geknepen terwijl hij druk bezig was met die ene schaar er af krijgen, had hij het ook niet gevoeld. Het was ook daarom dat zijn arm nu weer in het verband zat, omdat het beest hard genoeg geknepen had om zijn huid kapot te maken. "Geloof me, ik weet dat een Krabby gemeen kan knijpen." hij trok de mouw van zijn blouse iets omhoog om de ingepakte arm te laten zien. Niks nieuws. Damien zat altijd onder het verband en pleisters.

Sebastien had een Heliolisk gekregen. Nog altijd beter dan de krab, die nu met zijn enthousiaste ene schaar naar de Deino van Jade aan het zwaaien was. "Doe nou niet, dom beest." siste Damien naar de krab, die niet naar hem leek te luisteren. Die Deino kon elk moment een hap uit zijn Pokémon nemen, maar no way in hell dat hij zijn hand daar tussen ging steken nu. Dan was hij zijn eigen arm kwijt. "Als je Deino mijn Krabby opeet krijg ik een nieuwe Pokémon van je. De professor verwacht dat ik daadwerkelijk onderzoek uitvoer." en hoe ging dat zonder een trouw test-subject? "Wat doet Crescent Moon hier eigenlijk? Het is niet hetzelfde als de politie in Johto toch? Volgens mij zitten ze lager dan dat." een soort opgehemelde bonnetjes-uitdelers? Handhavers. Waardeloos beroep, vond hij.

Met een verwarde blik keek hij van zijn zusje naar Damien en weer terug. Instemmend knikte hij enkele keren en sipte van zijn thee die ondertussen koud was geworden. “Misschien een bril voor zijn verjaardag.” Beide blond haar, helderblauwe ogen. Nee, ze leken totaal niet op elkaar.

Sébastien opende zijn mond om iets te zeggen, maar besloot de woorden weer in te slikken. “Als je niet oppast, verlies jij je hoofd nog eens,” zei hij in plaats daarvan. En zou het iemand verbazen als dat eenmaal gebeurde? Waarschijnlijk niet. Maar aan het verband rond zijn arm te zien, was het duidelijk dat de man nooit zou leren om voorzichtig te zijn. Misschien als hij echt eens een arm verloor, zou het eindelijk tot hem doordringen.

De krabby van Damien had echter een doodswens of wilde zijn tweede poot ook kwijt geraken want die begon zich te bemoeien met de Deino. Dit was misschien het punt waarop hij moest ingrijpen, maar net zoals Jade bleef hij staan. Het was niet zijn probleem als er wat mis liep, maar Damien stond op het punt om het een probleem van zijn zusje te maken. Hierbij trok Sébastien zijn wenkbrauwen op, maar hij hield wijselijk zijn mond en keek enkel even naar Jade om te zien wat zij eraan zou doen. “Vooral mensen helpen, kleine klusjes uitvoeren,” somde hij schouderophalend op. “Je moet eerst hogerop komen voordat je echt een verschil kan maken. Tegen dan werk je samen met de politie.” Het was eens iets anders dan wat hij hiervoor deed en het was makkelijker om informatie te verzamelen over Crescent Moon, als hij er ook effectief zelf in zat.

Mensen helpen, klusjes uitvoeren. "Niks voor mij dus," besloot hij meteen. Hij had helemaal geen behoefte aan nog meer mensen om zich heen. Hij had genoeg aan alleen Jade en Sebastien om zich heen. Jade werd meteen defensief toen hij opmerkte dat zijn Krabby zo naar de haaien zou gaan. "Uitdaagt? Met wat? Die ene klauw? Da 's bullshit Jade, jouw Pokemon krijgt niet genoeg te-" eten. Daar ging zijn Krabby.

De kreet die de Pokemon uitsloeg was niet echt een waarschuwing, meer een aankondiging. De kaken van de Deino klemde om zijn Krabby heen en kraakte zonder moeite het schild van de krab. Dat was einde verhaal. "Ik zei nog zo.." merkte hij hoofdschuddend op. De Pokeball van de krab gooide hij meteen de prullenbak in. "Onverbeterlijk dat beest van jou, hoop dat je morgen vrij bent, want we gaan shoppen." alles wat hij al had over de Krabby kon hij in een keer de prullebak in gooien in principe. Heel fijn. Damien ging niet kijken hoe de Deino bezig was met de laatste stukken van zijn Pokemon wegkauwen. Hij ging wat te drinken pakken. "Iemand anders nog wat?" kwam er werderom, zuchtend, uit de jongen.