Normaal gezien liepen de mensen overdag over straat, maar Ace hield niet van mensen en dus beperkte hij zijn slaap zodat hij ’s avonds nog een wandeling kon doen. Hij had zijn handen diep in zijn zakken gestoken en liep, zoals altijd, met Igneel en Inpulsa aan zijn zijde. Igneel was er voor de bescherming en Inpulsa voor de entertainment. De Pokémon nam haar job als beschermer niet heel erg serieus en was meer bezig met haar omgeving te ontdekken dan dat ze echt bezig was met Ace in de gaten te houden. Ze wist ook wel dat haar trainer de meeste dingen zelf wel kon afhandelen en dus vond ze het niet nodig om hem in de gaten te houden. Igneel was daarentegen wel beschermend over zijn trainer en bleef daarom graag in de buurt. Zijn ogen namen de omgeving strak in zich op en Ace trok zijn kraag wat meer naar boven toen de gure wind tegen zijn lichaam sloeg, zijn haren nog meer door de war blazend dan ze al waren. Hij hoorde verscheidene groepjes mannen hard lachen terwijl ze hun dronken lichamen door de stad banjerden, maar geen van hun zocht problemen met Ace. En dat was voor hun eigen goed ook maar beter. Ace’s blik flitste naar opzij toen hij een geluid hoorde komen uit een steegje en hij draaide zijn lichaam naar het steegje toe, waarna hij zijn Pokémon wenkte en op het geluid af liep. Hij was niet iemand die terug week van problemen en als iemand zijn hulp nodig had, dan zou hij zich daar ook niet van afwenden. Al hoopte hij dan eerder dat het een Pokémon was dat in de problemen was dan een mens, want hij had een hekel aan sociaal contact.
Eliza was nog steeds niet helemaal zeker hoe ze zich in deze situatie had gewerkt. Het ene moment liep ze nog door de straten omdat ze niet kon slapen, het volgende achtervolgde ze haar growlithe tot in een steegje omdat iets zijn aandacht had getrokken en hij er zomaar vandoor was gerend. “Cerberus! Stop!” riep ze hem buiten adem achterna. Gelukkig kwam de pokémon tot stilstand toen bleek dat hij een doodlopend straatje in was gerend. Eliza remde af en stond met haar armen in haar zij op adem te komen. “Dat mag je echt nooit meer doen,” sprak ze de pokémon streng toe eenmaal ze weer wat lucht in haar longen had. Cerberus had echter zijn aandacht op iets achter haar gevestigd. “Is alles in orde hier?” Eliza draaide zich om en zag dat het een man was die de woorden had gesproken. Hij stak meer dan een hoofd boven haar uit en had zeer duidelijke spieren onder zijn kleren; dat kon ze zelf in het weinige licht van Cerberus’ vlammen zien. “Ja, hij was weggelopen, maar nu heb ik hem terug,” sprak Eliza met een glimlach, maar ze voelde zich toch niet op haar gemak. De man kwam ook steeds dichter naar haar toe tot hij zo dicht was dat ze zijn adem kon ruiken. “Kom Cerberus, we moeten dan eens gaan,” sprak ze tegen haar pokémon waarna ze om de man heen probeerde te gaan. “Waar denk jij heen te gaan.” Hij nam haar arm beet en terwijl zijn greep verstrakte voelde ze de adrenaline en paniek door haar lichaam gaan. Ook Cerberus had nu door dat er iets niet in orde was en begon naar de vreemde man te grommen.
Het was Inpulsa die als een gek begon te zwaaien met haar armen en naar een steegje wees dat zijn aandacht trok. Ace keek haar met een frons aan, maar wist dat er tijden waren dat hij zijn electric type serieus moest nemen en dus hield hij zijn pas in, waarna hij zich een kwartslag draaide en zich naar het steegje begaf dat zijn Pokémon zo fanatiek aanwees. Igneel begon laag te grommen toen hij stemmen hoorde en Ace ging, met zijn handen nog steeds diep in zijn zakken gestoken, achter het tweetal staan. Het was een meisje met haar Growlithe en een man die duidelijk niet met zijn poten van haar af kon blijven. ”In elk geval niet met jou mee vannacht,” sprak hij op een kille toon tegen de man, een stapje dichterbij zettend zodat zijn rode ogen en zijn badge op zijn jas glommen in het maanlicht. Zijn Houndour en zijn Elekid deden beiden een stapje vooruit en Inpulsa rende meteen naar het meisje toe, waar ze aan de broekspijp van het meisje trok en naar haar probeerde te glimlachen om haar gerust te stellen. Ace en Igneel hadden hun ogen echter nog steeds gefixeerd op de vreemdeling. ”Laat haar los en rot een eind op. Ik heb niet heel de nacht de tijd,” sprak Ace weer kil, nog een stap in de buurt van de man zettend. Zijn Houndour ontblootte zijn tanden en gromde laag naar de man, licht zakkend door zijn poten, klaar om aan te vallen als het zou moeten.
Ze probeerde haar arm los te rukken uit zijn greep, maar hoe hard ze zich ook verzette het lukte haar niet. De man was te sterk. Ze hoorde Cerberus achter haar grommen en hoopte dat de pokémon haar uit de problemen kon krijgen. Een paar vlammen moesten de man toch genoeg pijn doen om hem weg te jagen? Maar nog voor zij of haar pokémon iets konden doen zag ze een schim uit de hoofdstraat naar hen toe komen. Ze beet op haar lip. Dit kon twee kanten uitgaan: of hij zou haar helpen of hij zou aan de kant van haar belager staan. ‘In elk geval niet met jou mee vannacht.’ Een zucht waarvan ze niet wist dat ze hem had ingehouden ontsnapte haar. De ander stond aan haar kant. De paniek die net was weggeëbd kwam weer boven toen iets aan haar broekspijp trok. Haar ademhaling versnelde en een klein gilletje ontsnapte aan haar lippen. Haar blik ging naar beneden en daar stond een elekid naar haar te glimlachen. De angst smolt langzaam weer weg. Dit moest de pokémon van witharige zijn. ‘Laat haar los en rot een eind op. Ik heb niet heel de nacht de tijd.’ De jongen klonk koud en kwam dichter naar de man die zich ook naar hem omgedraaid had. Afgeleid door de nieuwkomer liet hij Eliza los; een kans die zij met beide armen greep. Zo snel als ze kon rende ze van hem vandaan en ging ze achter de jongen en zijn houndour staan.
Hij wist precies wat voor type er voor hem stond. Stomdronken, achterlijk en denkend dat hij de wereld aankon omdat hij een klein beetje alcohol op had. Ace kon zo ook wel zien waarom de man op de jongedame was afgestapt: ze was geen lelijk zicht om te aanschouwen en alcohol zou het vast een stuk beter maken, maar dat was voor hem geen reden om zich zo te gedragen. Als je je drank niet aankon, kon je beter niks drinken naar zijn idee. Ace richtte zijn blik naar het meisje toen ze zich wegrukte uit de grip van de man en naar hem toe kwam rennen. Inpulsa volgde haar, vrolijk met haar armen zwierend. Ze stelde zich beschermend op voor het meisje en liet elektriciteit knetteren tussen de stekkers op haar kopje. Igneel gromde laag en Ace keek de man nog eens extra kil aan. ”Blijf achter me staan en houd je Pokémon erbuiten,” zei hij op een lage toon over zijn schouder tegen het meisje. Hij werkte beter als hij geen last had van anderen. En zijn trots lag hem in de weg, dat misschien ook wel. De man had duidelijk geen last van de dreiging en deed een paar stappen naar voren, waarna hij de kraag van Ace stevig vastgreep. Voordat hij ook maar zijn vuist naar achteren kon heffen, had Ace die van hem al naar voren gehaald en liet die niet al te zacht tegen de kaak van de man knallen. Er klonk een misselijk gekraak door het steegje heen en Ace keek afkeurend naar de man die nu knock-out op de grond lag. ”Wat een uitdaging,” zei hij sarcastisch, waarna hij zich omdraaide naar het meisje. ”Heb jij even geluk dat ik in de buurt was,” zei hij koeltjes tegen het meisje, totaal niet onder de indruk lijkende van de situatie. Al zou dat voor haar misschien wel een ander geval zijn, gezien zij het slachtoffer was.
De elekid die haar daarnet gerust had proberen te stellen, stond nu met elektriciteit om haar heen zappend voor Eliza. ‘Blijf achter me staan en houd je Pokémon erbuiten.’ Eliza knikte als antwoord. Ze was blij om weg te zijn van de belager. Al had ze, als ze niet zo geschrokken was, hem ook wel graag zelf eens getoond hoe sterk haar pokémon waren. Automatisch zette Eliza een stap achteruit toen de man de jongen bij diens kraag vastpakte. “Cerberus, hou je klaar,” vertelde ze haar pokémon. Als de jongen dit niet kon winnen zou ze hier zelf uit moeten geraken. Maar dat bleek helemaal niet nodig te zijn en in de stilte van het steegje was het onmiskenbare geluid van brekend bot te horen toen de jongens vuist contact maakte met de kaak van de man. Eliza voelde hoe haar maag een salto maakte en moest zich van het tafereel wegdraaien om de misselijkheid een halt toe te roepen. Toen ze weer keek lag haar belager bewusteloos op de grond en draaide de jongen zich naar haar toe. ‘Heb jij even geluk dat ik in de buurt was.’ De manier waarop hij sprak veranderde de misselijkheid die ze voelde in woede. Hoe kon hij op zo’n toon praten in deze situatie? Hij had net een man bewusteloos op de grond geslagen, en dat met één slag. “Ik had me ook wel zonder jou kunnen redden,” sprak ze hard. Eigenlijk was ze de ander wel dankbaar voor de interventie. Het was zijn manier van doen die die woorden uit haar naar boven haalde. Haar blik viel op de man die met een gebroken kaak op de grond lag en haar toon verzachte. “Moeten we hem niet naar een dokter brengen?”
”Sure,” zei Ace op een sarcastische toon toen ze zei dat ze het zelf wel had kunnen redden. ”Het zag er ook echt naar uit alsof dat ging gebeuren.” Hij durfde te wedden dat als hij er niet was geweest, ze niet veel tegen de man had kunnen aanrichten. Ze had haar Pokémon kunnen gebruiken om zich te beschermen, maar de Growlithe zag eruit alsof hij van een laag level was en zo veel aanvallen zou hij dus ook niet kennen. Zijn blik gleed weer naar haar toen ze vroeg of ze de man niet naar een dokter moesten brengen. ”Ik zal er wel voor zorgen dat er hulp voor hem komt,” zei hij op een kille toon. ”Laat hem eerst maar eens zijn roes uitslapen en zich bedenken of het een goed idee is om weerloze meisjes lastig te vallen als hij wakker wordt. Ik ben niet zo van de zachte aanpak.” Hij had al in veel te veel straatgevechten gezeten om dat nog te doen, de zachte aanpak. ”En je zou wel wat dankbaarder mogen zijn. Ik zou mijn licentie hierdoor kunnen verliezen,” zei hij op een kille toon, knikkend naar de man. Wat ook heel de reden was dat hij niet voor hulp ging bellen. Nee, hij zou de man hier laten creperen en misschien zou iemand anders hem dan wel vinden. Zo’n crapuul verdiende niet veel beter. Hij stak zijn handen in zijn zakken en draaide zich zonder iets te zeggen om, knikkend naar Igneel en Inpulsa dat ze hem moesten volgen. Zijn werk hier was klaar en als ze toch dacht dat ze zichzelf kon redden, dan zou ze hier makkelijk alleen kunnen blijven met die kerel.
De jongen had haar dan wel geholpen, maar de manier waarop hij dat had gedaan bracht Eliza aan het koken. “Je gaat hem hier gewoon zo lang laten liggen?” uitte ze verbaasd nadat de jongen vertelde dat hij de man eerst zijn roes uit wou laten slapen. De kaak van de man was gebroken, dat was meer dan duidelijk geweest dankzij het geluid dat de slag gemaakt had. Het zou dan ook onmenselijk zijn om hem hier zo te laten liggen; wat hij Eliza ook had proberen aan te doen, niemand verdiende het om een hele nacht met een gebroken kaak in een steegje te liggen totdat iemand hem uiteindelijk zou vinden. Dat de jongen wou dat ze hem dankbaar hiervoor was, was haar dan ook te veel. En ook Cerberus stond niet langer aan de kant van de jongen en gromde naar de rug die van hen weg liep. “Misschien moet je eens nadenken over waarom je hiervoor je licentie zou kunnen verliezen. Dit gaat echt veel te ver,” riep ze hem na. Misschien zou hij de man hier zomaar achterlaten, maar Eliza was van plan om iemand van crescent moon te zoeken die haar kon helpen zodra de jongen weg was.
Ace kon zijn oren niet geloven. Het ene moment had ze vol het slachtoffer uitgehangen omdat de man duidelijk verkeerde intenties met haar had en het volgende moment was hij, Ace, de bad guy hier. Ace draaide zich dan ook woedend om toen ze haar woorden sprak. ”Hoor je nu wat je zelf zegt?” vroeg hij op een ongelovige toon aan haar. ”Denk je nu echt dat als hij had kunnen doen met je wat hij duidelijk van plan was, dat hij zich om je bekommerd zou hebben? Dat hij je hier niet zou hebben achtergelaten en je aan je lot zou hebben overgelaten?” Zijn ogen schoten vuur. ”Want als je dat denkt, dan ben je echt een dwaas.” Hij deed nog wat stappen naar haar toe toen ze tegen hem zei dat het veel te ver ging dat hij de man achter zou laten met een gebroken kaak. ”En wat hij van plan met je was, gaat niet te ver?” Hij zwierde zijn armen in de lucht en sloeg zijn ogen ten hemel. ”Ongelooflijk. Je stond zelf op het punt om slachtoffer te worden en nu heb je ook nog medelijden met die dwaas omdat ik hem op zijn nummer heb gezet. Maar weet je wat, meisje?” Hij keek haar strak aan. ”De volgende keer laat ik wel gewoon met je gebeuren wat zo’n type wilt en dan zullen we nog wel eens zien of je het allemaal zo erg voor hem vindt wat ik nu met hem doe.” Hij deed een wegwerpgebaar met zijn hand en haalde zijn Holo Caster tevoorschijn, welke hij sarcastisch voor haar neus heen en weer bewoog. Daarna toetste hij wat cijfers in en bracht hij het apparaat naar zijn mond, waarna je hem duidelijk om de hulpdiensten hoorde vragen. Hij vermeldde het steegje waar de man lag en stak de Holo Caster toen weg. ”Nu tevreden?” vroeg hij op een geklemde kaken aan haar. Ongelooflijk. Onge-fucking-looflijk.
Natuurlijk had de jongen gelijk en zou de man niets om haar en wat er met haar gebeurde gegeven hebben. “Het is niet omdat hij verschrikkelijk is dat wij dat ook moeten zijn!” riep ze terug. De jongen haalde het slechtste in haar naar boven en ze kon niets anders dan ziedend zijn. “Natuurlijk ging dat te ver. Maar dat betekent niet dat wat jij deed niet te ver ging,” beet ze terug. De ander was echter niet voor rede vatbaar en ging verder in zijn eigen gedachten zonder echt naar haar te luisteren. Alsof ze niet tegelijkertijd kwaad kon zijn op de man die haar had lastig gevallen en medelijden voor hem kon voelen. Gelukkig haalde de jongen uiteindelijk toch zijn holo caster tevoorschijn en belde hij om de hulpdiensten, maar de manier waarop hij dat deed, maakte haar alleen nog maar geïrriteerder met hem. Cerberus kon haar emoties voelen en hield zijn lichaam zo gedraaid dat hij zowel de man op de grond als de jongen voor Eliza in de gaten kon houden, zijn tanden ontbloot en klaar om zijn trainer te beschermen mocht het nodig zijn. “Ja,” antwoordde ze scherp terwijl ze de jongen koud bleef aanstaren.
Ze was niet voor rede vatbaar, dat was hem wel duidelijk. Ace had dan ook weinig zin om verder te luisteren naar wat ze te zeggen had en besloot om het merendeel van het woorden, die een herhaling leken te zijn van wat hij al eerder had gehoord, maar gewoon te negeren terwijl hij bezig was om de hulpdiensten te bellen. Voor zijn part mocht de man hier de rest van de nacht creperen, maar dan ging hij nog veel gezeur aan zijn hoofd hebben wat deze chick betrof. Ace besloot dan ook maar om het snel af te handelen zodat hij er niet meer mee bezig hoefde te zijn. ”Mooi,” sprak hij al op een even koude toon terug toen ze had aangegeven dat ze tevreden was. ”Als je me dan nu wilt excuseren, dan ga ik verder met mijn patrouille. Ik heb meer dingen te doen dan mijn tijd te verspillen aan ondankbare figuren die niet rationeel kunnen nadenken en te veel op hun emoties reageren.” Hij stak zijn hand op in wat voor een soort van sarcastische groet moest zijn en wenkte Inpulsa en Igneel met zich mee. Als de man in de tussentijd wakker zou worden, dan was dat haar probleem en niet het zijne. Hij deed niks meer voor haar, dat was één ding dat duidelijk mocht zijn.
De jongen snapte nog altijd niet wat ze bedoelde, maar Eliza had al lang door dat ze niet tot hem door zou kunnen dringen. Ze was al blij dat hij de hulpdiensten belde. Meer dan dat mocht ze echter duidelijk niet van de ander verwachten, want niet lang nadat hij had opgelegd zei hij dat hij verder ging met zijn patrouille. Degene die hem had toegelaten om patrouilles te doen was niet goed wijs—, maar dat hield Eliza voor zichzelf; net zoals ze voor zichzelf hield dat hij degene was die niet rationeel kon denken. “Tot de volgende,” antwoordde ze sarcastisch op zijn uitgestoken hand. Ze hoopte dat ze hem nooit meer tegen zou komen. Toch greep de angst haar weer beter beet toen zijn figuur de hoek omdraaide. Hij was dan wel een idioot, ze was veiliger als ze niet alleen was. Nu stond ze in het duister te wachten tot de hulpdiensten aankwamen. Cerberus was er natuurlijk om haar te beschermen, maar de stilte drukte toch meer op haar dan eerder. De bewusteloze man lag luid te ademen op de vloer. Ze was nog nooit zo blij geweest toen ze een sirene hoorde en hulp arriveerde.
