Tales of

Sinnoh

Met een milde zucht klapte ze het boek dicht terwijl ze naar achteren leunde op het kantine bankje waar ze op had plaatsgenomen. Mensen kwamen en gingen in de drukke kantine en Jade had zich dus verschanst in een hoek. Met een bril op haar neus probeerde ze wijs te worden uit alle zinloze regels en wetten die ze moest weten voor het volgende Bootcamp. Eerlijk, het was allemaal common sense, maar desondanks moest je wel de juiste common sense tonen.

Maar voor nu was het tijd voor lunch. Ze had nog een uurtje voordat het laatste bootcamp begon en dan kon ze als het goed is het veld in. Ze wreef wat over haar voorhoofd en maakte het plastic zakje wat om haar sandwich zat los. Het was iets om te passeren, iets waar je doorheen moest. Ze kende daar alles van. Ze had heel veel dingen doorstaan in haar vorige carrière, maar meestal was het niet… zo saai. In zichzelf nog een keertje reciterend, kauwde ze de eerste happen van haar broodje op, waarna ze toch weer het boek opensloeg.

Ze drukte met haar wijsvinger de bril nog eens dichter op haar neus terwijl ze de woorden nog een keertje herhaalde in haar hoofd. Ze kende het wel, maar ze had absoluut geen zin om dit nog een keertje te moeten doen. Dan ging ze nog liever toch een saaie stoffige researcher zijn zoals haar neefje.

Een plotselinge schaduw die over haar heen viel liet haar opkijken. Ze schrok niet, maar keek wel met milde irritatie naar haar tweelingbroer. Ze hief haar hand om eventjes tegen zijn kin te tikken en klapte vervolgens het boek dicht. ”Regel 14, Pokémon aanvallen dienen niet op mensen gericht te worden tenzij uit zelfbescherming, is zeker belangrijk,” merkte ze op, haar dunne wenkbrauwen omhoog trekkend naar hem.

Vervolgens zette ze haar bril van haar neus en legde ze deze op tafel. ”Beter ben je dankbaar dat ik me hier doorheen aan het ploegen ben,” merkte ze op met een scheef grijnsje. Ze steunde haar kin af op haar hand. Immers, was ze voor hem meegekomen en had ze zich hier ingeschreven.