Tales of

Sinnoh

De zon was langzaam aan het ondergaan in Veilstone City. Oranje licht lekte over de daken heen terwijl Jade omhoog keek. Haar Deino, Lauren, liep zowaar netjes naast haar. Ze leerde het wel, op het gegeven moment. Het duurde nooit heel lang tot het dier afgeleid raakte, maar ze kwamen ergens, een zekere verstandhouding. Het was iets.

Zwijgend stak ze een sigaret op en bracht ze die aan haar lippen. Een slechte gewoonte, maar eentje die was blijven hangen als verlaging van stress. En eerlijk was eerlijk, deze nieuwe levensvorm die haar niet helemaal aanstond, bracht toch een zekere spanning. Niet iets wat ze niet aankon, maar de nicotine die ze haar longen inblies was op z’n minst prettig. Zwijgzaam leunde ze even tegen een muur, terwijl ze de rook over haar lippen liet rollen. Haar Deino trok een vies gezicht en schudde met haar hoofd. De geur beviel haar duidelijk niet.

Lauren duwde nog een keer met haar hoofd tegen het been van haar trainer, dit keer wat dwingender. Jade keek met een frons naar beneden naar de Deino. Nou zeg. Ze nam nog een keer een diepe trek van haar sigaret, en liet hem daarna op de grond vallen. Met haar hak drukte ze de sigaret uit, deze vegend over de grond heen, waarna ze naar de Deino keek. ”Tevreden?” mompelde ze naar de Deino, welke tevreden balkte. Het was iets, maar het was nog een perfect goede sigaret geweest.

Met een zucht draaide ze zich om en begon ze de ondertussen verlaten winkelstraat af te struinen. Ondertussen had ze Lauren enigszins onder afdoende appèl dat ze vertrouwde met haar over straat te gaan, maar het moest niet te vaak gebeuren dat de Deino haar ging opvoeden in plaats van andersom. Enkele winkeliers waren nog bezig met de beschermende rolluiken naar beneden te trekken, maar voor de rest was er praktisch geen ziel in de straat te zien.

Ze wenkte haar Deino mee, lichtjes met haar ogen rollend om de irritatie. Ze dacht dat de mensen om haar heen irritant waren als ze een keer een sigaret wegpafte, maar nu had ze een Pokémon die net zo judgy was als ze dat deed. Had zij weer. Dit kon je in ieder geval nog in een Pokéball stoppen. Dat lukte wat minder goed met Sebastien op de 1 of andere manier. Maar goed, sigaret was uit, ze waren weer onderweg en binnenkort zouden ze Veilstone City weer verlaten. Ze veegde wat haren uit haar gezicht, terwijl ze doorliep.

Tot de sigarettenlucht haar neusvleugels weer binnendrong.

Een beetje verstoord keek ze op, een frons op haar gelaat. Ze had dat ding toch uitgedrukt? Pas toen zag ze de Zorua staan, een sigaret tussen zijn lippen. Ze lachte kort om het bizarre spektakel, waarna ze haar hoofd schudde. ”Is niet goed voor je kleintje,” humde ze, waarna ze haar hoofd schudde en probeerde door te lopen. Moest die Pokémon zelf weten. Als iemand het vroeg, was die sigaret niet van haar.

Eventjes had ze in haar ogen gewreven, eventjes had ze een moment voor zichzelf genomen. Dat was blijkbaar genoeg geweest. De Zorua was toen ze haar hoofd weer hief verdwenen. Voor een moment keek ze eventjes zijlings naar Lauren, die niet zo erg onder de indruk was van het hele gebeuren. Zijzelf vond het toch een beetje onthutsend en schudde haar hoofd lichtjes. ”Dat was.. raar..” mompelde ze, meer tegen zichzelf en wat minder tegen haar Deino.

Ze zette de pas er wat steviger in, of tenminste, die intentie had ze. Haar Deino liep zo door, die kon immers niet zien, maar zijzelf zag nog net een schaduw wegflitsen onder een lantaarnpaal. Een diepe frons ontstond op haar gezicht en ze liet Lauren eventjes halt houden. ”Wacht Lauren,” merkte ze op, waarna ze twijfelde. Maar uiteindelijk besloot ze toch door te lopen naar de Lantaarnpaal, voorzichtig iets naar voren buigend om te kijken. Ze ging zich niet vrees aan laten jagen door wat dan ook.

Jade boog zich naar voren, haar hand gebruikend om iets af te steunen tegen de lantaarnpaal. Als er iets niet vriendelijks uit de doos kwam, dan moest je vrij snel weg kunnen wezen. Gelukkig viel het nog enigszins mee. Het geritsel in de dozen stopte in eerste instantie. Jade fronste dan ook enigszins, waarna ze zichzelf weer wat omhoog hief. Oké? Was dat het? Ze zag nog net de staart van een nieuwe rare vos.

Maar plotseling kwam de Pokémon tevoren. Niet langer een rare vos, maar een Deino.. Met een Zorua staart. Jade struikelde half naar achteren, haar ogen vernauwd naar de Pokémon. De Pokémon ging beschermend voor de doos staan, zacht grommend. Lauren begon op haar beurt ook te grommen, maar met een scherp commando liet Jade de Pokémon weer ophouden. Ze had geen behoefte aan ruzie hier in deze steeg. ”Al goed, al goed, jouw doos,” beloofde ze de Pokémon met een zucht, waarna ze wat naar achteren stapte en door liep. De Zorua mocht het uitzoeken met zijn doos.

[Skip]