The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Het was het proberen waard.
Iedere keer weer als Casimir een poster tevoorschijn haalde en die aan een paal kleefde, herhaalde hij die woorden. Als je het hem vroeg, zou dit niets uithalen. De kans dat iemand de pokémon zou vinden en hem zou contacteren was klein. Misschien vonden sommigen het zelfs grappig om voor de grap te bellen, of gaven ze tips die nergens heen gingen.
Casimir hield de één papier onhandig tegen een lantaarnpaal met zijn gips. Onder zijn arm hield hij nog een bundel geklemd terwijl hij de plakband vast hield tussen zijn tanden om met zijn nog vrije arm een stukje af te scheuren. Het zag er onhandig uit en dat was het ook. Binnensmonds was hij aan het vloeken omdat hij de plakband niet los kreeg en natuurlijk—
De plakband was het eerste dat de grond op viel, gevolgd door papieren die overal heen vlogen omdat hij een poging had gedaan de plakband vast te pakken. “Shit, fuck,” vloekte Casimir. Met één hand tegen de lantaarnpaal probeerde hij onhandig door zijn knieën te gaan. Bukken was één van de zaken die hij niet mocht van de dokter, maar wat kon hij anders. Een nieuwe golf vloekwoorden rolde over zijn lippen, maar nu door het onaangenaam gevoel.
The planet is littered with the ruins of empires that once believed they were eternal.
13
16
CHARACTER INFO
OOC INFO
Amélie was veel ‘aan het werk’ en het feit dat Lucie daar nog intrapte, liet Nyssa zich afvragen in hoeverre de jonge blauwharige de hints bewust negeerde. Het kon niet zo zijn dat ze het gewoon niet zag; ze moest besluiten het niet te zien, de feiten negeren zodat de waarheid verborgen bleef. En Alaric en Nyssa speelden het spelletje gewoon mee. Was het niet triest? Nyssa voelde er weinig voor. Hoe noemden ze het? Een leugentje voor eigen bestwil?
Eén of andere onhandige kerel die van minstens zes trappen gevallen leek te zijn, liet vanalles vallen. Als dit was hoe hij in zijn dagelijkse leven was, dan begreep ze waarom hij eruit zag zoals hij deed. Desalniettemin toverde Nyssa een glimlach op haar gezicht en hurkte ze voor de jongen neer om de papieren van de grond te rapen en weer op te staan. “Je moet wel—” begon ze, tot haar blik viel op de Pokémon op het papier. Ah. Kort klikte ze haar tong tegen haar gehemelte. “Hulp nodig?” besloot ze in plaats daarvan te vragen. Hij zag er niet uit alsof dit een handige bezigheid was.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Daar zat hij dan op de vuile grond, papieren op te rapen. Casimir was kwaad op zichzelf dat het was gebeurd. Hoe kon hij zo lomp zijn? Als hij voorzichtiger was geweest, of zijn tijd meer had genomen, was dit misschien nooit gebeurd maar helaas. Alsof het al niet erg genoeg was, viel er ook nog eens een schaduw over hem heen.
Vanuit zijn ooghoeken keek Casimir naar de persoon die er in eerste instantie maar wat bij stond. Hij vernauwde zijn ogen en beet op zijn kaak om een opmerking binnen te houden. Ja het was dom. Ja hij moest oppassen, maar het was allemaal niet zo efficiënt. Zeker niet als hij nog eens mensen had die dachten dat het leuk was om toe te kijken hoe hij aan het sukkelen was. Maar dan leek ze van gedacht te veranderen. “Het g—” hij ademde diep en in schudde zijn hoofd. Ook al wilde hij zeggen dat het wel ging, dat was duidelijk niet het geval. “De papieren oprapen zou al een grote hulp zijn,” zei hij met tegenzin. Ondertussen wist hij zelf enkele papieren op te rapen, maar ze lagen overal verspreid.
