Tales of

Sinnoh

Victor liet de witte jas van zijn armen glijden vooraleer hij hem weer in de kast opborg. Hij was graag nog in het pokémon center gebleven om voor de patiënten die vandaag binnen waren gekomen te zorgen, maar het was nu aan zijn collega’s om het over te nemen. Hoewel hij uitgebreid had uitgelegd welke zalven ze voor de grotle moesten gebruiken en wat voor compres de pikachu nodig had, vond hij het moeilijk om die dingen uit handen te geven. Als je wou dat iets goed gedaan werd, moest je het namelijk zelf doen.

Er was echter niets aan te doen en dus verliet hij het pokémon center met Edgar op zijn schouder en de twee dreepies naast hem zwevend. Hij was nog niet zo ver van het gebouw vandaan toen er opeens luide muziek begon te spelen. En niet zomaar luid, het was bijna niet te harden. In plaats van zich om te draaien en de andere richting uit te gaan zoals sommigen rondom hem deden, ging Victor naar het geluid toe.

Het duurde niet lang voor hij op het plein waar de muziek het hardste was terecht kwam. Hij keek om zich heen en het eerste dat hij opmerkte was niet waar het lawaai vandaan kwam, maar Alain, de man die nog niet zo lang geleden vier gewonde pokémon naar het pokémon center had gebracht toen Victor aan het werken was. Ze waren geëlektrocuteerd en ondervoed geweest, maar uiteindelijk was alles goed gekomen. Victor ging naar de trainer toe om te vragen of hij wist wat er aan de hand was met de muziek. Die was echter druk bezig met ergens naar te staren. In plaats van een vraag te stellen, volgde hij de ander zijn blik en zag hij een box waar elektrische schokken afkwamen. Een elektrisch probleem? Of een pokémon— “Een rotom?” dacht hij luidop na. Hij schudde zijn hoofd, eerst moest hij Alains aandacht trekken. "Alain!" Hopelijk zou de ander hem horen door al het lawaai heen. "Iets mis met die box?"

Ze hadden in Galar rotoms gehad om in het huishouden te helpen. Af en toe was er eentje zich wel eens beginnen vervelen en dan kreeg je situaties zoals die nu op het plein. Zo’n pokémon weer in bedwang krijgen was altijd met vallen en opstaan gegaan en het personeel was er een keer zelfs een hele dag mee bezig geweest. Alains dramatische zucht was dan ook terecht: dit zou een hele klus worden.

De pokémon kon zeker meer training gebruiken, maar dan nog zou er altijd iets ondeugends in zijn natuur zitten waardoor hij streken zoals dit zou uithalen. Zoiets was niet weg te trainen. “Dat heb ik de vorige keer kunnen zien,” zei Victor gemeend. Toen Alain de gewonde pokémon naar het pokémon center had gebracht, hadden ze zich allemaal fantastisch gedragen.

Maar misschien moesten ze zich eens focussen op het probleem dat ze aan handen hadden en een manier vinden om de rotom uit de box te krijgen. Wachten tot de pokémon het beu was, zou uren kunnen duren en Victor had niet echt zin om hier zo lang met deze herrie te staan. “Heb je niets dat hem zou kunnen overtuigen om eruit te komen? Zijn lievelingseten of iets dergelijks?” Victor kende de pokémon niet en wist dus niet wat hem zou kunnen overhalen, maar er moest toch iets zijn?

Alain was de wanhoop nabij tot hij opeens tot het antwoord kwam: mandarijntjes. Victor trok zijn wenkbrauwen verbaasd omhoog. Elke pokémon had zo wel zijn eigen ding, maar van een rotom die van mandarijnen hield had hij nog niet gehoord. Ze hadden een oplossing, maar daarmee was ook een nieuw probleem gecreëerd: waar was er zo’n citrusvrucht te vinden? In een van de cafés zouden ze er geen hebben. Victor draaide zich om en keek over het plein uit. “Heeft u toevallig een mandarijn bij u?” vroeg hij aan een toevallige passant, maar de man keek hem alleen maar vreemd aan en liep snel door om zo rap mogelijk van het lawaai—en misschien ook Victor met zijn vreemde vraag—weg te raken. Dat was dus geen oplossing. Maar hoe geraakten ze dan aan een mandarijn? “Zijn er hier geen winkels in de buurt?” Zo goed kende hij Jubilife city niet, en zeker niet dit deel van de stad, maar misschien kwam Alain hier vaker en wist hij wel een winkel zijn. Daar moesten ze toch wel mandarijnen hebben. En als dat niet zo was, wist Victor het ook niet meer. Het was moeilijk denken met deze herrie.

Er was een supermarkt. “Jij blijft hier, ik ga een mandarijn halen,” zei hij tegen Alain vooraleer hij het op een lopen zette in de richting waar de trainer naar gewezen had. Edgar had het plotse vertrek niet zien aankomen, verloor zijn evenwicht en viel van Victors schouder. Kwaad krassend sloeg de pokémon zijn vleugels uit waarna hij naast de researcher kwam vliegen. “Sorry.” Maar veel meer aandacht besteedde Victor er niet aan. Ze hadden een probleem om op te lossen.

Eenmaal in de winkel haastte hij zich naar de groenteafdeling. De mandarijnen waren niet moeilijk te vinden en voor alle zekerheid nam hij er twee mee naar de kassa. Beter eentje te veel meenemen voor mocht er iets onverwachts gebeuren. Na afgerekend te hebben, rende hij terug naar Alain. Het was niet moeilijk om weer bij de man te raken: ze moesten gewoon het lawaai volgen. Toen ze dichterbij kwamen, staken Mendel en Eliot zelfs hun pootjes in hun oren om ze van de herrie te beschermen. “Ik heb mandarijnen,” riep Victor naar Alain zodra hij binnen gehoorsafstand was.

De rotom had een… bepaalde smaak muziek. Eén die iedereen in de wijde omgeving kon horen zolang de pokémon in de speakers zat. Gelukkig was hun redding nabij: een klein, orange, rond stuk fruit waar Chae verzot op was. Alain had alleszins niet overdreven over de liefde die de pokémon voor mandarijnen koesterde; zodra de rotom de mandarijn in het oog kreeg, zoefde hij op het fruit af en begon hij er rondjes rond te draaien. Zo snel dat het even duurde voor Alain hem weer in zijn pokébal kreeg en Victor opgelucht kon zuchten. Ook Mendel en Eliot keken blij nu ze hun pootjes weer uit hun oren konden halen.

“Dat werkte,” bracht Victor half extatisch, half verrast uit. Ook de mensen op het plein die zich in de winkeltjes en cafés hadden verstopt of die waren weggevlucht, kwamen opgelucht tevoorschijn. Hij liet zich op een stoel zakken die aan een van de bars hier toebehoorde terwijl Edgar op de tafel voor hem sprong. “Wat een geluk dat hij zo op mandarijnen reageert. Een van onze rotoms heeft het zo eens een hele dag uitgehangen.” Het was bijna onmogelijk geweest om de pokémon te vangen, maar laat in de avond was het dan toch gelukt. Die gebeurtenis voelde nu een eeuwigheid geleden. En het was vreemd om op deze manier over Galar te praten; die rotoms waren niet langer van hem en dat huis was niet langer zijn thuis. Hij had al dat achtergelaten om hier in Sinnoh een nieuw leven te beginnen, een beter leven.

Een lach ontsnapte hem bij het beeld van een koelkast die ervandoor ging met een salade. Dat was pas een ongewone diefstal. Veel advies had hij echter ook niet om met rotoms om te gaan—in Galar hadden ze personeel gehad om de pokémon te trainen en in bedwang te houden—, maar hij had toch een paar dingen te zeggen. “Als je ze iets geeft om mee bezig te zijn, krijgen ze de tijd niet om iets uit te halen. Al mag het ook niet steeds hetzelfde zijn. Afwisseling maakt de kans dat een pokémon zich verveelt kleiner.” Zo hadden ze een rotatiesysteem gehad waarbij elke rotom elke dag een andere taak toegewezen kreeg. “En ik denk dat vandaag bewezen heeft dat je best altijd een mandarijn op zak hebt.” Op die manier was er toch een laatste redmiddel waarmee de pokémon genoeg afgeleid kon worden om haar terug in haar bal te krijgen. “Meer advies kan ik je jammer genoeg niet geven.” Hij had nooit veel tijd met de rotoms gespendeerd en specifieker kon hij dan ook niet gaan.

Victor lachte bij Alains opmerking. Een mandarijn was inderdaad een onwaarschijnlijk redmiddel en toch had het fruit hen vandaag een enorme dienst bewezen. Het lof dat hij kreeg, maakte de glimlach op zijn gezicht alleen maar groter. “Natuurlijk,” antwoordde hij op het voorstel. Hij was best benieuwd naar de plek waar Alain werkte en om meer over hem te weten te komen, want eigenlijk wist hij zo goed niets over de ander. Bij hun vorige ontmoeting had hij geleerd dat de man van pokémon hield en zichzelf in gevaar zou brengen om ze te redden. Daarnaast wist hij nog zijn naam en de andere gegevens die de researcher nodig had gehad voor het systeem van het pokémon center. En nu was hij te weten gekomen dat Alain een rotom had die graag de boel op stelde zette, maar afgeleid kon worden met een mandarijn. Veel was het niet. Victor schoof de stoel weer naar achteren en stond recht. “Leid jij de weg?” Hij had namelijk geen idee waar ze naartoe moesten.