Tales of

Sinnoh

Hij wou gewoon uitslapen. Was het dan moreel zo fout dat hij het liefste gewoon tot half drie 's middags in zijn bed lag als hij een halve avond had lopen spoken? Alaric wist precies wanneer hij over de gangen in het huis van Amelie had rondgelopen in zijn slaap, want dan was hij moe. En dat werd voor de spiegel alleen maar meer bevestigd toen hij de donkere kringen onder zijn ogen zag. Niet dat hij veel keuze had, hij moest een of andere gozer ontmoeten in Jubilife.

Hij had voor de verandering een keer nette kleren aan getrokken. Iets zei hem dat hij het nodig ging hebben. Er was wat fout gegaan met een lading Pokemon en als hij zich voor kon doen als een rijke zakenman met een beetje poen dan misschien.. ging het allemaal iets voorspoediger. Hij had het rijk zijn en shit eisen afgekeken bij Amelie, dus die act moest wel goed zitten. Alaric vertrok naar Jubilife City met een taxi. Eenmaal daar was het wachten tot hij benaderd zou worden door de man waar hij contact mee gehad had.

Ondertussen was hij al twee sigaretten verder voordat er iemand zijn kant op kwam lopen. Vanuit zijn ooghoek keek hij kort naar de man voordat hij zijn hoofd draaide om goed te kunnen kijken. Ja, hij kwam echt op hem af. Een man in een net pak, lange donkere jas met een gezicht alsof hij de beste tijd van zijn leven al gehad had. Hij had duidelijk geld, of tenminste, probeerde dat uit te dragen naar de wereld.

Zijn naam werd genoemd en Alaric knikte enkel. "Dat ben ik," bevestigde hij aan de man. Er werd een hand uitgestoken en zonder twijfelen nam hij deze aan. Hij toverde zijn vriendelijkste glimlach tevoorschijn. Sterke handdruk, maar die had hij ook. "Vertel, wat kan ik voor je betekenen?" een doodnormale vraag, maar waarschijnlijk stond er weer een of ander rottig klusje op hem te wachten. Hoeveel naam moest hij maken binnen deze organisatie voordat hij het betere werk op zijn bord kreeg?

Alaric kreeg maar een gekke vibe van deze man af. Maar dat had hij met wel meer shady mannetjes die in deze business zaten. Op een gegeven moment leerde je dat je je gevoel daarvoor uit moest zetten als je zaken deed in de onderwereld. Het waren nou eenmaal vreemde zaken die hier gebeurden. Alaric twijfelde kort of hij sigaret nummertje drie op ging steken, maar dat was waarschijnlijk niet zo'n strak plan met de man naast hem. Wekte misschien een bepaalde indruk die hij niet over wou brengen.

De man begon over een lading Pokémon, voor een klant met veel geld. Wanneer hadden ze niet veel geld? Anders kon je ook niet zo'n lading Pokémon betalen. Een bepaalde Pokémon zat er niet bij, nou ja. Normaal had hij gezegd 'boeie, jammer joh' maar dit was blijkbaar een dusdanig belangrijke klant dat hij die Pokemon op moest gaan halen. Gelukkig voor hem was het ding dus blijkbaar al gelokaliseerd en hoefde hij alleen nog maar te pakken en af te leveren. Klonk makkelijk. "Klinkt prima. Om welke Pokémon gaat het? Ik weet - tijd is geld, maar ik heb ietsje meer details nodig als je wilt dat dit lukt."dan wist hij in elk geval welk type Pokémon hij het beste achter de hand kon houden voor iets zoals dit. Hij pakte het briefje aan. Tenzij dit weer een gevalletje 'red jezelf maar' ging worden. Het adres kwam hem bekend voor, maar hij had altijd nog zijn Holo Caster om mee te navigeren voor de zekerheid. Tenzij hij de verkeerde kant op liep. Twee keer.

Shiny Melanistic Charmander. Shit. In een middenklasse huis in het westen van Jubilife. Hij knikte alleen, pakte het briefje van de man over voordat hij weer weg stapte en verdween. Toen hij op het briefje keek kon hij aan de reeks cijfers zien dat het een telefoonnummer was. Prima dan. Alaric stopte het briefje in zijn zak, daar had hij nu toch nog niks aan. Uit de binnenzak van zijn jasje viste hij zijn zonnebril die hij op zijn neus drukte. Het was beter dat mensen niet zagen waar hij heen keek.

Er waren maar een paar wijken met huizen die vielen in de middenklasse in het westen van Jubilife. Één wijk had hij al uitgekamd, of in elk geval. Door heen gewandeld, een beetje naar binnen gekeken waar het kon. Maar hij verwachtte niet dat iemand zo'n Pokémon hele dagen binnen zou houden. Als mensen in de middenklasse ergens gek op waren dan was het pronken met het beetje rijkdom dat ze wel hadden. Doen alsof ze rijk zijn, terwijl ze krap boven modaal verdienden. Als hij zo'n Charmander had zou hij er waarschijnlijk - vergetend dat hij ook gejat kon worden - mee te koop lopen. Dus Alaric streek neer in een parkje in de zon. De zonnebril drukte hij weer iets hoger op zijn neus voordat hij uit de andere binnenzak een sigaret en zijn aansteker toverde. Hij wist dat hij niet heel veel tijd had, maar hij zou eerst is goed rond moeten kijken voordat hij over ging op actie. Even twijfelde hij of hij het telefoonnummer in zijn zak zou bellen, maar iets in hem deed hem vermoeden dat dat voor na het verkrijgen van de Pokémon was.

Na vijf minuten had hij nog steeds niks gezien wat hem kon helpen. Geërgerd liet de jongen zijn hoofd naar achter vallen terwijl hij zuchtte. Hij moest het anders aan pakken. Rustig stond hij op. Verderop stond een moeder een kinderwagen heen en weer te duwen met een huilende baby er in, hopen dat de baby snel in slaap zou vallen. Moeders waren sympathiek. Meestal. Hij stapte naar de vrouw toe. "Mag ik je iets vragen?" begon hij rustig terwijl hij dichterbij kwam. De vrouw keek hem kort aan en knikte toen kort. "Sorry dat ik stoor, maar mijn broertje is onze Charmander kwijt geraakt. We zijn hem nu aan het zoeken. Hij is zwart, met wat rode accenten." de vrouw keek hem nadenkend aan en hij besloot dat zijn gunfactor niet zo hoog lag als hij zijn zonnebril op hield. Deze zette hij snel af en hing hij tactisch aan de kraag van zijn blouse. "De Charmander is het enige wat we nog over hebben van onze vader, dus je snapt hoe belangrijk hij voor ons is. Heb je hem misschien ergens gezien?" en maar hopen dat zijn grote blauwe puppy-ogen nog werkte. Ze glimlachte iets, dus dat was een goed teken. 'Ik heb wel een Charmander gezien die past in dat plaatje, maar- nee dat kan niet.. dat is die van de familie van der Meer. Die wonen hier achter,' ze wees losjes met haar hand naar het blok huizen hier achter. "Nee, dat zal hem dan wel niet zijn. Heel erg bedankt in elk geval. Als je hem ziet, zou je hem naar het Pokémon Center willen brengen? Daar checken we vanavond. Hij luistert naar de naam Flame." de vrouw verzekerde hem dat ze dat zou doen als ze hem zou zien. Alaric glimlachte vriendelijk en stapte weer weg. Niet dat ze zijn verzonnen niet-bestaande Charmander tegen zou komen. Hij had in elk geval iets meer informatie die hij nodig had. Alaric besloot dat hij niet in een streep naar het aangewezen huis kon lopen, dus deed alsof hij in een andere steeg ging zoeken. Vanaf daar zou hij wel om kunnen lopen naar het blok huizen dat ze aanwezen had.

Het voordeel aan huizen van mensen die niet zoveel verdiende als de rijke stinkers, was dat ze niet zulke goede schuttingen hadden en hij rustig in elke tuin kon kijken terwijl hij 'een blokje om' liep. En verdomd, in één van de tuinen zat een zwarte Charmander die aan de omschrijving voldeed. Hij kon hem van in de verte zien, het enige wat hij niet zag was of er nog iemand bij zat. Uit zijn zak pakte hij de Pokéball van Gojira vast en liet zijn eigen anti-matter Charmander los. Alaric zakte door zijn knieën en wees met een vinger langs de Charmander de tuin aan. "Als jij nou die tuin is in klimt? Daar zit wel iemand die met je wilt spelen." hij keek hoe zijn Charmander doorkreeg wat er gaande was en wegsprintte van hem. Als Gojira iets was, dan was het nieuwsgierig. Het draakje liep om het hek heen, keek even en wurmde zich toen door een opening heen. Het duurde niet heel lang voordat hij geluiden hoorde. Tijd voor het volgende deel van het plan. Hij liep ook naar het hek toe. "Hallo? Sorry? Ik geloof dat mijn Charmander in jullie tuin geklommen is per ongeluk." als er niemand antwoordde zou hij over het hek kunnen klimmen. Hopelijk. Maar welke gek liet zijn traited shiny Pokémon alleen in de tuin?