Tales of

Sinnoh

Rustig telde hij het aantal biljetjes af, waarna hij kalm het pakje neerlegde. De man in de shop grijnsde breed en overhandigde hem al snel de vijf oude holo casters. Tweedehands dingen, moddellen die zijn grootouders vast nog mee hadden gemaakt. Maar het was voldoende voor wat hij ging doen met deze dingen. Het was dan ook niet vreemd dat hij het hier zat te kopen in een vuile.... half ingevallen winkel. Verscholen diep in het centrum van de stad, kon je er enkel komen door een wirwar aan steegjes te doorlopen. Maar Valentino kende zijn volk, kende deze stad. Het was niet zo heel moeilijk geweest.

Rustig stak hij de holo casters in zijn rugzak, waarna hij deze weer op zijn rug sloeg. Kalm plaatste hij zijn bril wat beter, waarna hij rustig de winkel verliet. Nog een stop makende bij de technieker zou hij de nodige materiaal al snel in zijn bezit hebben. Dan kon hij aan het werk gaan en weer eens wat meer cash maken. NIet dat hij er veel tijd en energie zou insteken. Dat was alles behalve zijn doel. Maar hij had zijn apperatuur nodig wilde hij iets doen. Verzonken in gedachten zette hij zichzelf op autopiloot, waarbij de blonde man al snel de steegjes uit wandelde en begon te wandelen richting de winkel van de technieker. Zoned out haalde hij kalm zijn eigen holo caster boven, waarna hij wat begon te scrollen. Rustig mentale notities nemende waar hij nog kon stoppen op zijn weg naar huis eenmaal hij alles had.

Een geluid liet hem opkijken, waarbij hij meteen even keek naar de bruine Deino. HIj vernauwde zijn ogen wat en keek schuin op toen iemand hem aansprak. Een dame met lang blond haar, een glimlach op haar gezicht. Hij bekeek haar even, scande haar gedaante af van top tot teen... En deed dit nogmaals, voordat hij zijn blik op de hare hield. "Zoccola," zei hij onder zijn adem, met een zucht, zachtjes. Hij liet zijn ogen even afwende en schudde zijn hoofd. "Nee bedankt," zijn Italiaans accent dik en hoorbaar, was het duidelijk dat hij geen moeite wilde doen om de ander te helpen of het ding wilde aannemen. Hij liet zijn aandacht dan ook snel terug naar zijn holo caster gaan. "Porca miseria," murmelde hij zachtjes, duidelijk niet geamuseerd.

Ze leek de hint tenminste te snappen, want ze ging op haar eigen pad en liet hem met rust. Mooi zo. Hij had helemaal geen zin in te dealen met dit type volk. Crescent Moon toch? Vreselijk volk. Wilde hij niks mee te maken hebben. Daarbij was de kans dat ze iemand met een strafblad zoals de zijne toch niet zouden toelaten. Dat wist dat wijf natuurlijk niet, aangezien zij hier op straat stond en niet degene was die effectief de recruiting deed op kantoor. Hij zuchtte dan ook eenmaals toen ze zich omdraaide en wandelde kalm verder. Goed geregeld vond hij, want nu had hij er geen last meer van. Nu kon hij nog optijd komen waar hij moest zijn. Hij vond het ook gewoon enorm dom, een beetje simplistisch van haar om een persoon aan te spreken die bezig was met zijn holo caster. Mensen die druk bezig waren werden niet graag gestoord, was dat niet duidelijk? Daarbij vond hij die bruine Pokémon van haar maar een naar iets. Dat het maar ver weg van hem bleef.

Dus versnelde hij zijn pas, richting de technieker. ZIjn winkel was de hoek om, eind de straat links van de bakker een steegje in en dan rechtdoor tot hij links kon aanbellen. Hij zou er zo zijn.