Tales of

Sinnoh

Het zat er een keer aan te komen, het moest een keer gebeuren. Deino’s stonden er bekend om, bijten in alles wat ze ook maar interesseerde. Het was een tijdje goed gegaan tot nu. Ze was careless geweest, had haar hand op de rug van de Deino neergelegd. De Pokémon zijn tanden waren in een flits haar hand in gegaan. Gelukkig had de Deino de mental fortitude gehad om meteen weer los te laten, herkennend dat dit niet iets was wat je moest eten. Desondanks had het pijn gedaan.

Jade klemde haar tanden op elkaar en drukte haar hand kort tegen zich aan, terwijl Lauren een paar stapjes naar achteren had gezet, jammerende geluiden makend. De Deino voelde zich duidelijk enigszins schuldig door de situatie, maar dat nam niet weg dat Jade er even geen aandacht aan schonk. Haar aandacht ging naar de wond op haar hand, waaruit langzaam bloed weg druppelde. Arceus verdomme, net nu ze in the middle of nowhere stond.

Bloed druppelde uit de rij tanden die zich afgedrukt hadden in haar handpalm. Geïrriteerd keek ze op naar Lauren, die daadwerkelijk in paniek leek van de situatie. In ieder geval voelde de Deino zich schuldig, maar Jade’s hoofd had ruimte nodig om na te denken en dat wilde niet met het gebalk van de Deino op de achtergrond. Ze bromde wat naar de Pokémon, waarna ze haar hand nog een keertje omklemde. De bloeddruppels kwamen venijnig uit de wonden gelekt en waar ze gewend was aan pijn, hield ze niet van het aangezicht van haar eigen bloed.

Oké, Jade, nadenken. Je kon het. Je moest een oplossing vinden voor dit probleem en dat kon je. Ze sloot haar ogen even kort. Wellicht kon ze haar sjaal gebruiken om het bloeden wat te stelpen. Hadden Deino zekere bacteriën in hun bek? Waarschijnlijk wel, maar dan bloedde de wond in ieder geval wat schoon. Ze beet kort op haar lip terwijl ze juist op het punt stond haar mooie dure sjaal van haar nek te trekken, maar toen, uiteindelijk, als bij een klein wonder, kwam er een stem van achteren. Ze draaide zich om naar een blauwogige jongeman, die haar gevraagd had of hij kon helpen. ”Nou, ik heb hier een klein ongelukje gehad met mijn Deino. Heb jij toevallig een pleister ofzo?” vroeg ze met een kort lachje, al was het een beetje een boer met kiespijn lach.

Haar blik schoot geïrriteerd naar Lauren. Normaal kon ze nog wel enig geduld opbrengen voor haar enige Pokémon, maar om eerlijk te zijn, nu hadden haar zintuigen ergens anders mee te dealen dan haar eigen Pokémon kalmeren. Misschien dat ze haar Pokéball normaliter had gepakt, maar deze zat diep in haar tas en om daarin alles onder te bloeden.. Ze beet iets op de binnenkant van haar wang terwijl de jongen aangaf dat hij een EHBO kit had en gaf hem een star knikje. De wonden aan haar hand begonnen te branden. Als die jongen geen desinfectie bij zich had, ging ze het zeker nog even bij een dokter laten nakijken. Ze zou Lauren in een handtas moeten veranderen, Arceus above.

De Deino liet zich ook absoluut niet troosten. De Pokémon had niet het hoogste intelligentieniveau en reageerde vrij primitief. Met klappende kaken probeerde ze de Pokémon die haar naderden te happen, maar het hoge geluid wat de Pokémon maakte kwam in ieder geval wel tot een stilte. Jade wierp er even een schuine blik op. Als haar hand verbonden was, zou ze dat wandelende rampenplan in de Pokéball stoppen. ”Bedankt,” mompelde ze, terwijl ze haar bloedende hand uitstrekte. In ieder geval deden haar vingers het nog, Lauren had geen belangrijke pezen geraakt.

Een beetje onwennig keek Jade weg terwijl de jongen naar haar wond keek. Ze was gewend om alles zelf op te lossen en kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan dat ze niet zelf een verbanddoos in haar tas had gestopt. Wat onhandig, ze wist dat die Deino een ongeleid projectiel was. Ze had het gewoon in haar tas moeten stoppen. Desondanks liet ze het voor nu maar eventjes gaan. Een hiss kwam uit haar mond terwijl de jongen water over de wond heen goot. Ondanks dat ze wist dat het met een reden was, deed het wel stekend en brandend pijn. Arceus above. En het werd niet heel veel beter toen hij verband op de wond drukte. Ze kneep haar ogen even dicht en haar vingers krulden iets, maar voor de rest, op weer een scherpe ademteug na, bleef ze stil. Ze was wel wat gewend.

”Lauren werd iets te enthousiast,” bromde Jade, nog steeds iets verstikt door de druk op de wond. Over de duivel gesproken… ”Lauren, klaar nu,” beet ze de Deino toe, iets scherper dan de bedoeling was door de pijn in haar hand. Het had echter wel effect, die ‘het is nu menens’ toon. De Deino sloot haar bek spontaan en liet haar achterste op de grond ploffen, wat verdwaasd. "Sorry dat je hiermee moet dealen, ik red het anders zo wel tot het Pokémon Center." Want waarom zou je hulp aannemen van iemand.

Haar irritatie was groot terwijl ze nog een keertje naar haar hand keek. Pijn vlamde door de wond omhoog bij elk moment van ontsmetting. Waar ze wist dat het goed was, ze moest er doorheen. Er zaten genoeg bacteriën in de mond van een Deino om 10 wonden te ontsteken en zij had het allemaal in één wond zitten. Dus, ze haalde af en toe scherp adem, kneep haar ogen wat dicht en krulde haar vingers, maar voor de rest gaf ze geen krimp. Ze probeerde haar hand niet weg te trekken en liet de jongen voor nu zijn gang gaan.

Het liefste wilde ze echter gewoon naar het Pokémon Center en een willekeurige voorbijganger niet nog langer tot last zijn. Ze voelde zich opgelaten, in deze kwetsbare positie. Ze was gewend om zichzelf te helpen. Toch kon er een kleine lach af bij zijn opmerking. Ah. ”Dat is best een hoge claim voor een willekeurige voorbijganger,” merkte ze op terwijl ze haar hoofd iets schudde.

De jongen ging handig te werk en Jade ontspande haar hand dan ook maar wat in zijn greep. Als hij haar niet naar het Pokémon Center liet gaan, dan had het ook geen zin om daarover door te gaan. Toch bleef ze kritisch kijken naar wat hij deed. Hij begon zelf te vertellen over zijn resultaten. Jade haar glimlach bleef wat wrang door de pijn in haar hand, maar desondanks was het een glimlach. ”Ik hoor het al, heel bescheiden,” merkte ze op met een grinnik.

Het lachen verging haar echter al snel toen er ontsmettingsmiddel op de wond gedaan werd. Waar het water nog enigszins verkoelend was, zette dit de wond in lichterlaaie. Een zachte kreet ontglipte haar en ze trok aan haar hand uit reflex, haar ogen even dichtknijpend. ”Sorry,” bromde ze, eventjes met haar vrije hand over haar voorhoofd heen wrijvend.

Ze lachte kort toen de jongen aangaf toen hij enorm bescheiden was. Eerlijk, ze had Pyroar’s gezien die minder trots waren op hun manen. Ze schudde haar hoofd zachtjes terwijl ze haar blauwe blik eventjes op de jongen richtte. ”Ik merk het,” reageerde ze, met een lichte vorm van sarcasme in haar stem. Ze moest maar een beetje de humor inzien van de situatie, want anders zat ze er ook zo zuur bij.

Het was een reflex geweest, het terugtrekken van haar hand, maar desondanks gaf ze zichzelf er intern voor op haar donder. Ze had beter moeten kunnen. Het ontsmettingsmiddel stak en brandde, maar het was niet alsof ze het niet aankon. Het was puur een schrikreactie geweest. Ze beet kort op de binnenkant van haar wang en herpakte zichzelf, waarna haar arm weer wat ontspande. ”Ik weet het,” bromde ze, meer geïrriteerd met zichzelf dan met hem, waarna ze met haar vrije hand eventjes het haar uit haar gezicht veegde. ”Jade Bellerose, aangenaam,” gaf ze terug aan hem, waarna ze kort maar schamper lachte, ”Niet de standaard manier waarmee ik mensen ontmoet,” merkte ze op.

In ieder geval viel er een gesprek te voeren met haar plotselinge redder in nood. Dat maakte de bijtende pijn in haar hand een beetje draaglijker. Af en toe krulden haar slanke vingers nog wel iets op en verstarde ze iets. Maar er kwam verder geen kick meer uit haar behalve af en toe een plotselinge zucht of een scherpe ademhaling. ”Deino’s zijn lastig om te trainen, ze zien niks en reageren op instinct,” gaf Jade toe aan de jongen met een zuchtje.

De pijn begon iets weg te trekken uit haar hand en gaf haar iets focus terug. Met haar vrije hand frutte ze in haar handtas en wist ze uiteindelijk, met enige moeite, de Pokéball van haar Deino eruit te frunniken. Met een geïrriteerde zucht richtte ze de Pokéball op haar Deino en liet ze deze verdwijnen. ”Ga jij maar over je zondes nadenken,” mompelde ze naar Lauren, waarna ze de Pokéball liet krimpen en deze weer in haar tas gooide. Pas daarna beantwoordde ze de vraag van Victor. ”Ik woon in Hearthome, is lekker dicht bij de Crescent Moon Base en dat komt me wel uit,” merkte ze op met een zuchtje. Saaie kost, maar ze deed het er maar mee.