Tales of

Sinnoh

Er was geen moment van rust. Zelfs in de taxi had ze haar laptop uit haar tas gevist, in een poging om de slechte wifi van het platteland te overkomen en te onderzoeken hoe noodzakelijk Crescent Moon nieuwe leden nodig had. Het kon toch niet zo slecht gesteld zijn met de organisatie? Ze konden waar dan ook nieuwe recruits van de straat plukken. Isa was ervan overtuigd dat iedereen in de rij stond voor zo’n nobel doel als dat van Crescent Moon. Of .. wellicht was ze blind geweest al deze tijd. Om de tuin geleid, voorgelogen. Hadden ze immers niet zo hun best gedaan om haar enkel snippets van de informatie te voeren? Hadden ze er niet een punt van gemaakt om haar enkel datgeen te geven wat ze nodig had om haar taken te voldoen?

Een zucht rolde over haar lippen toen ze de laptop dichtsloeg. ”Stop hier maar,” liet ze de taxichauffeur weten, waarna ze de beste man ruim betaalde voor zijn service vandaag. De straten waren druk, het was immers lente en in een grote stad zoals Jubilife was er altijd wel wat te doen. Gelach en vrolijkheid, maar niet op Isa’s uitdrukking. Er was onweer op komst, duizenden gedachtes die ze niet in één lijn wist te trekken. Ze had afleiding nodig, een klap die haar brein terug op het juiste pad zou zetten. En wat was beter dan…

De deur van de bar werd opengetrokken, en voordat ze er erg in had zat ze op een van de krukken. ”Eén van je sterkste shotjes graag, nee, maak het twee.” Ze was geen drinker, nooit geweest, maar misschien zou het helpen. En als dat het niet was, dan had ze altijd nog hoop dat de bartender haar dag wat zou verlichten. Haar mondhoeken krulden omhoog in een kleine glimlach als begroeting, voordat de onweer weer terug over haar gelaat trok. ”Je gaat nooit geloven wat mij is gebeurd.” Klaar voor een rant?

It’s raining men! Hallelujah! It’s raining men!

De foute muziek was al hoorbaar aan de deur, en voor even kroop haar goede humeur weer terug omhoog. Tot ze de pokéball weer in haar zak voelde en de hele situatie nogmaals tot haar doordrong. Bah. Wat een zure dag ook. Je wist dat het niet goed zat, wanneer haar humeur niet eens te helpen was door “It’s raining men”. Al.. was ze absoluut meer een “I kissed a girl” type.

”Maar schat,” kaatste ze met een melodramatische zucht terug, ”misschien was dat juist mijn plan.” Zo slecht klonk het niet. De hele avond vast aan deze bar. Op zijn minst zou ze hier zijn tot in de vroege ochtend, en dan had ze geen tijd om te slapen en te peinzen over de taak die ze morgen voorgeschoteld kreeg. Veldwerk. Bah. Daar hadden ze haar toch helemaal niet voor aangenomen? Het was het perfecte idee om hier te blijven en de alcohol alle controle te geven over haar lichaam, maar haar lieve bartender had andere ideeën.

Of misschien toch niet. Ze pakte het shotje dat haar kant op werd geschoven tussen haar vingers. De lichtgele vloeistof zag er gevaarlijk uit, alsof het haar hele maag per direct zou wegbranden. Maar.. ze had geen tijd voor gedachtes. Het glaasje werd direct achterover geslagen, en de vloeistof verdween binnen de seconde. De sterke alcoholische geur drong pas later tot haar door, gepaard met het brandend gevoel in haar keel en- Arceus. De spieren in haar gezicht vetrokken tot een zuur gezicht, en het geproest dat volgde kon ze moeilijk onderdrukken. Wat heftig. "Dat viel reuze mee!" Wist ze tussen het geproest - en was dat een hint van een lach? - door te zeggen. Sure.

Het duurde even voordat ze weer bedaard was. "Nou.." de donkerharige vrouw hief haar handen op, alsof ze een grootse announcement maakte. ”Je kijkt naar Crescent Moon's eigen, beste, gloednieuwe.. rookie fieldworker.” Een bitterheid ongekend aan haar schemerde door in haar stem. Na anderhalf jaar werk zou je denken dat ze eerder met een promotie kwamen, dan met een demotie. Schandalig.

Haar portemonnee zou er niet blij mee zijn. Een lach rolde over haar lippen, waarna ze haar schouders ophaalde. ”Ik denk niet dat er zoiets bestaat als spijt na een goede avond,” concludeerde ze. Bovendien, ze had haar portemonnee niet eens op zak. Enkel haar moeder’s creditcard, die al haar shenanigans coverde anyways. Haar portemonnee moest niet huilen.

Natuurlijk geloofde hij haar direct. Ze kon shots nemen als de beste, dat hoesten kwam alleen maar omdat ze zich had verslikt! ”Ja, niets beter dan dat wegbranden van je keel-” weerklonk ze, haar stem een beetje ruw. ”Al denk ik dat mijn go-to toch wel iets zoeters blijft..” ze schraapte haar keel. Misschien iets met orange juice en slagroom de volgende keer.

De vrouw liet een duidelijk hum horen bij zijn vraag. Crescent Moon, uiteraard, haar baan, haar ultieme doel, haar- bah. Ze voelde zich nog zuurder dan Casimir op een feest een citroen. Dat zijn gezicht ook voor een seconde op standje 'citroen' had gestaan, ging compleet langs haar voorbij. ”Wat zou jij er van vinden als je baas je ineens over de vloer riep om te vertellen dat hij je contract had aangepast van.. bartender naar afwasjongen?” Ja, dat omschreef haar situatie wel. Een zucht rolde over haar lippen, en ze wuifde wat met haar hand. ”Iets over te weinig personeel, blabla, en toen dachten ze, hey, Isa wil na anderhalf jaar hard werk vast geen promotie.” Ze was zo dichtbij om zoveel meer te zijn voor de organisatie, en nu was ze.. niks. Terug bij punt één.

”Agreed,” reageerde de vrouw met een glimlach rond haar lippen, terwijl ze het lege shotglaasje tussen haar vingers draaide. Nee, ze ging hier geen spijt van krijgen. Het tegenovergestelde was al duidelijk, immers. Ze voelde zich al een stuk vrolijker nu haar breincellen het zwijgen opgelegd was. Het brandende gevoel in haar maag gaf haar lichaam een moment rust, voordat de stroom aan gedachtes ongetwijfeld weer binnen zou komen.

”Oh?” Een twinkeling verscheen in haar ogen toen hij meerdere flessen achter de bar vandaan haalde. Met haar ellebogen lenend op de bar, keek ze toe hij hoe zonder veel moeite iets voor haar bij elkaar toverde. ”Je laat het eruit zien alsof het gemakkelijk is,” grinnikte ze, een hand trok de cocktail dichterbij en met een vrolijke beweging heen en weer van haar schouders nam ze het rietje tussen haar lippen. ”Mijn hemel,” zuchtte ze toen tevreden. ”Dat lijkt er meer op,” misschien had het shotje extreem gehopen, maar cocktails zouden voor altijd op nummer één staan.

Een schamele lach rolde over haar lippen. ”Ik zou het niet weten,” reageeerde ze op zijn eerste opmerking. Want in alle eerlijkheid, heel veel werd in de doofpot gegooid, achter slot en grendel verborgen. ”Ze vertellen me niks. Het zou me niets verbazen dat ze me terug hebben gezet omdat ik teveel vragen stel, het is gewoon- wat als ze-” Ze nam nog een slok van de cocktail, en sloot haar ogen. Haar zin werd nooit afgemaakt. ”Ik denk dat je na 3 weken geen glas meer over hebt als je mij zou aannemen.” Lachtte ze om zijn opmerking. Ze zou halverwege het maken van een cocktail vergeten dat ze een glas in een hand had, en met diezelfde hand willen grijpen naar een fles. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze zo iets had laten vallen. ”En bovendien.. wie anders gaat er voor zorgen dat Sinnoh niet weer naar de klote gaat?” Het was haar doel. Een betere wereld. Ooit had dat doel geleken op het doel van Crescent Moon, maar ze wist het niet meer.