Tales of

Sinnoh

Brood.. brood.. brood.. Ah! Met een halve grijns pakte de vrouw het brood uit de schappen. ”Perfect!” Sprak ze tevreden, tegen niemand in het bijzonder. Achteloos gooide ze het brood in haar winkelkarretje, bovenop de stapel energy drank en de twee zakken pittige chips. Een compleet gebalanceerd dieet, natuurlijk. Was dat alles? Ze haalde een hand door haar cyaan-zwarte haar. Wenkbrauwen bewogen zich dichterbij elkaar in een gepijnigde frons toen ze haar hoofd te snel bewoog om naar de schappen naast haar te kijken.

Ahja. Haar hoofdpijn.

Maar welk soort pijnstiller zou het best werken voor haar situatie? Hoeveel tabletten moest ze slikken om van deze door arceus gestuurde hoofdpijn af te komen? Ze draaide een doosej paracetamol om. 2 per keer voor volwassenen, zes per dag. Hmn. En dan was er nog steeds de vraag.. of het zou helpen. Ze kon moeilijk op haar eerste dag als ‘veldwerker’ aankomen met een- huh? Haar cyaanblauwe ogen bleven hangen op de man die net de hoek om stapte. Zijn slank en bleek gelaat herkenbaar, maar het waren de witte plukken aan zijn zwarte haar die ervoor zorgden dat zijn naam direct omhoog kwam. Onmogelijk. Hij woonde niet in Sinnoh, toch? “Casimir?” Haar frons versterkte, voordat alles als sneeuw voor de zon verdween en er een grote grijns op haar gezicht verscheen. Juist, dat was hem! ”Casimir!” En voordat ze het wist had ze het doosje paracetamols gelaten voor wat het was en haar armen om zijn nek geslagen, om hem in een knuffel te trekken. Ah! Haar buddy. Kijk hem toch, hij was zó groot geworden. Ah. Wacht. Haar hoofdpijn. Fuck. Haar gezicht vertrok voor een seconde, het licht in de supermarkt niet bepaald behulpzaam voor haar zere oogjes. Stomme alcohol.

Wat een wonder! Casimir. In háár supermarkt! Dat maakte je niet iedere dag mee. Voordat hij de benen kon nemen, of een raam kon zoeken om uit te klimmen, sloeg ze haar armen om zijn nek en trok ze de arme jongen in een stevige knuffel. Dit maakte haar dag, nee, haar week, direct al een stuk beter. ”In volle glorie,” grinnikte ze. De halve glimlach werd van haar gezicht gevaagd toen het felle licht haar ogen weer pikeerde en de hoofdpijn als een mokerslag insloeg. ”Soort van.” Sprak ze. Misschien moest ze thuis, voordat ze naar werk ging, nog even haar collectie aan zonnebrillen opentrekken. Het was dan wel misschien een beetje vroeg, de lente was pas begonnen, maar.. beter stylish vroeg dan rondlopen met een gepijnigde frons op haar gelaat.

”Wat doe jij hier? Ik dacht dat je vooreeuwig vastgeketend zat aan Kalos!” De vrouw boog zich een stukje naar links om langs hem te kijken, naar het mandje dat hij meetrok. Ah. Net zo’n voedzame inhoud als haar karretje, zo te zien. ”Ben je soms op vakantie? God, Cas, zo lang niet meer gezien ik was bijna vergeten hoe-” ze liet haar blik over hem heenglijden. Jeetje, hij leek wel langer geworden, en bleker, en- ze was helemaal vergeten haar zin af te maken. Maar dat was hij vast wel al van haar gewend.