Tales of

Sinnoh

De pijnstiller moest nog inwerken, wist ze zichzelf te overtuigen. Gepikeerd stak ze een laptop in haar tas, waarna ze de pokéball twijfelend vasthield, en deze er ook maar bijstopte. Ze had geen idee wat het plan was voor vandaag, of wat haar voorgeschoteld werd. Ze was niet bekend met dit deel van Crescent Moon, de laatste anderhalf jaar had ze gespendeerd achter een computer, samenwerkend voor een betere toekomst. Een veiligere toekomst. Ze had het beveilingssysteem van Crescent Moon aangepast, beetje bij beetje, want controle over hun hele database hadden ze haar nooit durven geven. En toch.. hadden haar codes zich stuk voor stuk als een web door hun informatie gewoven. Als ze nou alleen..

Tegen de tijd dat ze voor de Crescent Moon base werd afgezet, had ze maar een zonnenbril op haar neus gezet. Het hielp een beetje tegen het felle licht van de zon, en wellicht zou men niet opmerken dat ze.. ahum.. een beetje gedronken had gisteren. Haar Superior zou er niet blij mee zijn als hij er oor van kreeg, niet nadat hij zo lief was geweest haar contract aan te passen. Ze hadden haar ook kunnen ontslaan. Haar lippen trokken wat omlaag. Hadden ze dat maar gedaan. Alles liever dan-

Ze wist eigenlijk niet wat ze moest doen. Hulpeloos stond ze in de hal, armen over elkaar geslagen. Had ze een partner voor vandaag? Moest ze gewoon een random persoon vragen wat het plan was voor vandaag? Ze slaakte een zucht, draaide zich om naar de eerste de beste persoon die naar binnen stapte en- ”Heb jij enig idee wat er vandaag voor ons allemaal op de planning staat?” Vroeg ze, voordat ze de blondine in kwestie herkende. Een grijns trok rond haar lippen. ”Jade?” Nou, dat was een verassing. ”Ik wist niet dat je-” maar haar woorden maakte ze niet af, want ze stapte naar voren en trok de blondine in een stevige knuffel. Wat was ze blij: Iemand die ze kon uitstaan vandaag!

Zo ontzettend blij dat ze iemand herkenbaar tegenkwam deze ochtend, ontging haar de stapel papieren in Jade’s armen. Ze gaf de vrouw nog net genoeg tijd om zich om te draaien, voordat haar armen om Jade’s nek sloegen en ze de vrouw dichterbij trok in een stevige knuffel. Thank Arceus. Misschien als ze het goed speelde, kon ze Jade overtuigen om mee te gaan naar wat-dan-ook voor haar vandaag was ingepland. Een grinnik verliet haar lippen terwijl ze haar hoofd schudde.

”Ik?!” Reageerde ze verontwaardigd. ”Ik zou die vraag eerder aan jou moeten stellen, Jade.” Ze trok ietwat terug, haar blik op haar vriendin's gezicht, cyaanblauwe ogen verborgen achter de zonnebril. ”Ik werk hier al een ééuwigheid.” Anderhalf jaar, maar hey, tegenwoordig voelde het als een eeuwigheid.

In naam van de heilige Palkia en Dialga, wat was dat?! Een geluid zo denderend als onweer, een mix tussen het geblaf van een hond en whatever het geluid van een ezel was, veegde nog net niet haar oor van de kaart af. Net alsof iemand miniscule drumsticks had gekocht, enkel en alleen om op haar trommelvlies te drummen. Overdrijven was ook een kunst. Alsof een hamer op haar slaap was neergekomen, kwam die vervelende hoofdpijn weer terug. Haar gezicht vertrok, de twee lijntjes tussen haar wenkbrauwen nog net zichtbaar boven de rand van haar zonnebril. ”Mijn Arceus,” Ze keek omlaag naar het rood-zwarte beest. ”Is die altijd zo luid?” Of was het gewoon de nasleep van Alain’s ‘niet-de-sterkste’ shotje.