Tales of

Sinnoh

Paaseieren rapen. Natuurlijk was het iets wat Alain had willen doen en stiekem vond Casimir het nog een grappig idee. De daycare had dit georganiseerd en natuurlijk moesten ze erheen gaan met dit goede weer. Met een zonnebril op liep Casimir door de tuin rond met Copper aan zijn zijde. De pokémon schoot van links naar rechts om overal te snuffelen.

Ze hadden er een klein wedstrijdje van gemaakt. Om ten eerste het leukste ei vinden. Dit waren meestal zaken waar Casimir niet goed in was, dus hij hoopte dat Copper er misschien een goede zou vinden.

Een luide blaf was het signaal dat de pokémon iets had gevonden. “Ik kom, ik kom,” zei Casimir terwijl hij op hem af wandelde. Heel voorzichtig duwde de pokémon zijn neus ertegen. Omdat hij nog steeds moest oppassen, wilde hij niet te veel bukken. Hij duwde voorzichtig wat takken uit de weg om te zien wat zijn pokémon had gevonden.

Een roos ei. Dat was niet iets waar hij mee zou winnen. “Kom, we gaan verder zoeken,” sprak hij tegen de Houndoom. Hij gebaarde met zijn hoofd voor de pokémon om te volgen, en dat was wat hij deed. Zoekend keek hij om zich heen om te zien of iets zijn aandacht trok en er was iets, enkel niet wat hij zocht.

In de verte zag Casimir een bekend gezicht. De blonde haren zou hij overal herkennen. Alain had duidelijk iets gevonden en hopelijk was het niet het winnend ei. Snel draaide Casimir zich om en ging de andere kant op. Als daar iets lag, mocht de andere het niet vinden.

Op een tafeltje, een beetje verstopt, zag hij een andere ei liggen. Copper liep hem voorbij en richting het ei zodat niemand anders het voor hun neus weg zou nemen. “Voorzichtig zijn,” waarschuwde hij de pokémon.

Dit keer was het een groen ei en omdat het op een tafel lag, kon Casimir het zonder moeite op pakken. Er was niet direct veel speciaals aan op te merken en eigenlijk wilde hij het terug leggen. Het was echter Copper die het tegen ging. Hij begon luid te blaffen.

“Wat is nu het probleem?” zei Casimir. Het geblaf stopte, maar begon weer zodra dat hij het ei terug op zijn plek wilde leggen. Dat was duidelijk, dit ei was blijkbaar degene waarmee hij zou winnen. “Oke dan.” Even schudde hij zijn hoofd waarna hij het ei nog eens beter bekeek. Hopelijk was dit degene waarmee hij de wedstrijd tegen Alain kon winnen, want hij ging blijkbaar mee.

Met dit ei was Casimir er zeker van dat hij zou winnen. Dat was immers hoe dat het meestal ging. Of eigenlijk, bijna altijd. Als ze een spel speelde, kon je al voorspellen wie dat er ging winnen. Misschien moest hij Alain maar eens laten winnen. Enkel niet vandaag. Hij wilde wel eens weten wat voor een ei de andere gevonden had.

Copper liet een vrolijke blaf horen en keek nieuwsgierig naar het ei in Casimir zijn handen. Al was hij wilde was eraan snuffelen, maar zelfs dat vertrouwde hij niet. Met beide handen probeerde hij het ei zo goed mogelijk vast te houden en het hopelijk niet te laten vallen. Tijd om naar de uitgang te gaan en te wachten op Alain. Met wat geluk was de jongen zo ook klaar. Of hij deed extra goed zijn best om het perfecte ei te vinden en dan kon het nog wel even duren.