Tales of

Sinnoh

Heh. Er was geen twijfel in Alain’s hoofd dat hij dit zou gaan winnen. Competitief als ze beiden nog konden zijn, was het besluit al snel gemaakt: degene die het leukste ei vond, won. Wat ze wonnen? Geen idee. Maakte het uit? Vast niet. Ze maakten er wel wat leuks van en Alain had wel wat dingen in zijn hoofd die—

Oké, hoofd erbij houden! Alain knipoogde nog even naar Cas, voor hij Ari erop uit stuurde om te gaan zoeken naar een ei. De roze hond had zijn neus aan de grond en haastte zich vooruit, zoekend om hem trots te maken. Zoals altijd wandelde Rue ongeïnteresseerd aan zijn zijde en Kearney hing aan zijn schouder, gele ogen nieuwsgierig gericht op Ari.

En ja, hoor. Het eerste ei was gevonden! Verstopt onder een groot blad vond hij een ei en—

Het eerste ei was een groen ei. Alain zou niet weten wat erin zou zitten, maar Ari liet een blafje horen om te laten weten dat het niet dit ei zou zijn. Tweekleurige ogen keken de hond even nieuwsgierig aan, maar hij knikte. Hij had gelijk! Immers was dit waarschijnlijk een gras-type ei en hij had Kear al, toch? Even blikte hij over zijn schouder, maar het leek erop dat Cas zijn ei ook nog niet had. Oké! Doorzoeken!

“Rue, help ‘s!” vroeg hij van de Vulpix. Al snel schoten de Lycanroc en Vulpix rond om als winnaar uit de hoek te komen. Toen Rue een blafje liet horen, schoot Alain dan ook op haar af. Hij stak zijn handen in de bosjes en het volgende ei…

Een roze ei. Alain moest zeggen dat de kleur hem aantrok, al kwam al snel één angst naar boven: wat als het een Psychic-type was? Een ongemakkelijke frons kwam op zijn gelaat en hij legde het ei al snel terug waar het vandaan kwam. Nee, dat zou hem ook niet worden. Een zucht rolde langs zijn lippen, hij keek op zijn horloge en… Oké, dit moest de laatste poging worden.

Dit keer was het Kearney die iets spotte. De Treecko sprong van zijn schouder en haastte zich naar een bankje waar hij een ei onder vandaan haalde. Zou het beter zijn dan de vorige pogingen?

Dit was het ook niet. Alain liet een diepe zucht klinken en schudde zijn hoofd even, tweekleurige ogen gericht op de roze hond die vrolijk door het gras rolde. Daar had hij bijster weinig aan. Even aaide hij Kearney onder zijn kin, voor hij rondkeek om te zien dat…

Wacht, Cas was al klaar?

Een diepe zucht weerklonk en Alain schudde zijn hoofd. Het leek erop dat hij had verloren, want ook dit ei leek hem niet aan te spreken. Diezelfde groene kleur waar hij niets aan zou hebben met Kearney bij zich. Iets zei hem immers dat Kearney er wel zou komen, dat het een zeer belangrijk onderdeel van zijn team zou worden.