Tales of

Sinnoh

Ze was nog nooit zo blij om weer land onder haar voeten te hebben. Voor iemand die zichzelf graag een reiziger noemde, ontbrak er toch zeker de liefde voor boottripjes. Hoewel het wiebelen van het schip tijdelijk heel fijn was en je rustig maakte, werd het een stuk minder toen de wind aansterkte en ze het idee had dat haar maaginhoud eruit zou komen. Gelukkig was het niet zo ver gekomen, en ze moest toegeven dat Fang die zich tijdens de reis aan haar voeten had genesteld wel had geholpen. Nu hadden ze uitgecheckt en stonden ze samen aan de wal. Zowel trainer als Pokémon leken wat overweldigd te zijn door de drukte van de stad voor hun. De eerder genoemde wind had de wolken weggewaaid waardoor een warm zonnetje de gebouwen kleurde. De Poochyena rond haar voeten keek haar aan, en diens blik weerspiegelde de vraag die Farai ook zichzelf stelde; wat nu?. Als ze heel eerlijk was, knaagde er een gevoel van spijt aan haar. Spijt om wat ze had achtergelaten, spijt aan de herinnering die aan Fang vastgekleefd zat. Maar naast dat zware gevoel lag ook de euforie om weer volledig opnieuw te kunnen beginnen, om alles weer te ontdekken - en om vrij te zijn. De meid pakte haar tas weer op en zwaaide die over haar schouders, waarna ze richting de markt liep die gaande leek te zijn. Ze was het niet gewend om nu ook een Pokémon in de gaten te moeten houden, en het liefst had ze Fang ook gewoon in diens Pokéball laten gaan. Maar de poochyena leek dat eigenlijk alleen te doen als ze er zin in had, tot Farai's grootste frustratie. Enige voordeel was dat ondanks dat Fang nog altijd wat schichtig was, de hondachtige pokémon heel loyaal bij haar hielen bleef. Dat was best, als ze zonodig zelf wilde lopen, dan moest ze er zelf ook maar voor zorgen dat ze in haar buurt bleef, toch? Farai vond van wel, en dat leek ook prima te gaan terwijl het tweetal tussen de standjes heen manoeuvreerden. Her en der kocht ze spullen en probeerde ze de prijzen af te dingen, wetend dat het geld dat ze nu op zak had haar niet heel lang zou kunnen supporten. Dit eindigde in wat bijzonder felle gesprekken, maar uiteindelijk liep ze wel zeer tevreden met zichzelf weg met een zak appels en wat snoepjes waarvan ze dacht dat Fang het wel zou waarderen. Tevreden met zichzelf en met een appel in de hand liep ze door, verder de markt verkennend.

& Open

Eenmaal gooide ze de appel in de lucht, waarna ze die opving en een hap nam. Ze wist dat Sinnoh een vruchtbare regio was, al was dat niet zo te zien aan de donkere grond hier in Sunyshore city. Toch verraste de smaak van de appel haar, wellicht omdat ze tijdens de gehele bootreis niet echt eten naar binnen had weten te krijgen. Ondertussen was Fang zwaar aan het bedelen bij haar voeten, maar de meid had al zeer snel geleerd dat als je één keer toegaf, ze vervolgens de Poochyena uit haar tas zou moeten trekken omdat ze anders de rest van de appels op had. "Nee, is niet voor jou," mompelde ze, maar ondanks haar sterke overtuiging de pokémon streng op te voedden, waren die puppy ogen verdomd goed. Met een geërgerde zucht haalde ze dan maar de snoepjes uit haar zak en zakte door haar knieën om er eentje aan haar pokémon aan te bieden "Hier, kijk, is lekker," de poochyena kwam dichterbij en snuffelde aan het snoepje, waarbij Farai haar adem in hield. Hoewel haar pokémon altijd in haar buurt rondhing, was ze zelden in staat haar daadwerkelijk aan te raken. Nu voelde ze eventjes de natte neus tegen haar handpalm, maar na ongeveer één tel te snuffelen trok de Poochyena zich terug en keek onverbitterd naar haar appel. Beledigd mopperend stopte Farai het snoepje terug in de zak, waarvan ze wist dat Fang ze waarschijnlijk toch nooit meer op ging eten. "Dan niet hé," mopperde ze. Net toen ze zich overeind wilde hijsen vanaf haar knieën, keek ze rechts van zich recht in de blauwe ogen van een oranje hagedis. Een kreetje van schrik ontging haar en ze verloor haar evenwicht, waardoor ze achterover op haar stuitje viel en de appel uit haar hand rolde. Sneller dan ze haar ooit had gezien griste Fang deze van de grond en hoewel ze deze nog terug probeerde te pakken, was de pokémon veel te snel. Nors keek ze naar de charmander die vrolijk aan het kwetteren was tegen Fang. Fang hield zich op een veilige afstand en was drukker bezig met haar buit dan de pokémon voor haar. De poochyena gaf enkel een kleine yip en leek niet bereid te delen, al stonden haar oortjes wel gericht op de oranje pokémon die nog altijd druk aan het babbelen was. Geez, die had een heel verhaal te vertellen. Van wie deze was, zou ze spoedig ondervinden. Een langere jongen met donker haar kwam haar kant op en verontschuldigde zich voor Ash, zijn pokémon. Mopperend en een beetje beschaamd kwam ze overeind en klopte het stof van zich af, waarna ze een giftige blik naar haar pokémon wierp die tevreden de, nee, haar, appel aan het verorberen was. De dief. "Ik merk het," opperde ze droogjes waarna ze haar armen met frons over elkaar sloeg. "Je bent mij natuurlijk nu wel een nieuwe appel verschuldigd," de grijns die op haar gelaat doorbrak maakte duidelijk dat ze niet helemaal serieus was.

Hij ging gewoon in op haar eis. Dat had ze welliswaar niet verwacht, maar erg vond ze het zeker niet. Straks zou ze de volgende week moeten overleven op appels alleen, maar er waren ergere dingen op de wereld als je het haar vroeg - en Fang zeker.  Farai keek toe hoe hij naar het standje stapte en wat centen wisselde voor een nieuwe zak appels, die hij vervolgens zonder er ook maar één zelf te pakken aan haar overhandigde. Meteen besloot ze dat ze hem wel mocht, voor nu tenminste. Degene die zij dat de liefde van een man door de maag ging, had haar nog niet ontmoet. Het was dan alleen wel weer jammer dat hij haar moest aanspreken met m'lady, wat meteen iets diep in haar roerde en ze rolde overdreven met haar ogen, waarna ze hem toch met een grijns schuin aan keek. "Ik mis toch wel echt je fedora, m'sir,"ze pakte de appels aan en stopte ze allemaal behalve één in haar zak, waar ze direct tevreden een hap van nam. Misschien had ze overwegen er eentje aan Fang te geven als het niet zo'n kreng was geweest. Van de appel va eerder was helemaal niets meer terug te zien. "Maar hey, thanks. We staan quitte," sprak ze met een dikke knipoog en grinnikte. Haar blik gleed kort over hem heen en ze vroeg zich af of hij van hier was. Hij leek iniedergeval nog niet lang een trainer te zijn, af te lezen aan hoe jong zijn charmander nog leek. Of dat was zijn nieuwe aanwinst, dat zou natuurlijk ook kunnen. Hoe dan ook leek hij humor te hebben, en dat kon ze wel waarderen. Zijn woorden lieten haar kort met haar appel zwaaien. "Appels eten, natuurlijk. Ik sta wel een beetje bekend als een connaisseur waar ik vandaan kom," ze nam nog een hap en keek alsof ze voedsel van de goden had gegeten. "En ik moet zeggen, het is alsof een engeltje op m'n tong heeft gepist," nogmaals grijnsde ze en ze veegde kort haar mond af waarna ze haar armen in haar zijen zette en hem aan keek. "Nah, ik ben eerlijk gezegd net vers van de boot afgestapt hier en ik... Ben nog een beetje aan het verkennen. De naam is Farai trouwens, ben je hier bekend?"

Ze richtte haar vinger naar haar mond en stak kort haar tong uit, alsof ze over haar nek zou gaan. De figuren die hij na deed kon ze zeer slecht hebben, de vieze hielenlikkers. Zijn humor deed haar dan ook behoorlijk walgen, maar haar zachte grinnik liet wel merken dat ze er eigenlijk heel goed om kon lachen. En hey, nog altijd, zij had meer appels dan ze dat ze eerst had. Dat maakte hem een positief figuur in haar boekje, hoor. Nogmaals nam ze een hap, maar de meid spitste haar oren toen hij het woord 'kaart' zei. Daar was ze naar opzoek. Het liefst had ze hem net als de appels van hem ontfutseld, maar dat voelde ook weer een beetje lullig. Misschien... Kon ze het ruilen voor zijn eigen appels. "Ah nice, aangenaam. Ash is inderdaad... Gezellig. ze gebaarde vaag naar Fang, die nog altijd half luisterend naar Ash keek. Rude. "Dit monster is Fang, ze heeft geen manieren." even leek de Poochyena wat beledigd op te kijken en Farai keek droogjes terug, dat mocht ze nog eens proberen te ontkennen ook. Rot beest. "Hey maar als je hier toch zo ontzettend zeer bekend bent, waar kan ik zo'n kaart halen?"

Cool. Sandgem town, ze wist natuurlijk precies waar dat was... Farai knarste met haar tanden maar knikte enkel op zijn woorden. Het was het enige dat ze nodig had - vond ze- daarna zou ze zich prima kunnen redden. Ze had haar kompas en een prima richtingsgevoel, alleen kende ze niets van dit gebied. Nog niet, tenminste. Haar ogen gleden over het drukke plein en probeerde een indruk te krijgen van de nabije winkeltjes. Eh, ze zou het vast wel vinden ergens. Ondertussen grinnikte ze zachtjes om de woorden van de ander. "Ze heten niet voor niets pocket monsters," krengen dat het waren. Fang had haar al zat streken geflikt, zelfs al waren ze nog niet zo heel lang samen. Farai floot naar Fang om bij haar te komen, denkend dat Alaric Ash oppakte omdat hij van plan was om te gaan. Het tegendeel was echter waar, hij boodt aan om mee te lopen naar een winkeltje. Kort trok ze één wenkbrauw op, hoe erg weinig had deze gozer wel niet te doen? Ergens wilde ze hem zeggen dat ze het zelf wel kon vinden, anderzijds was ze hier ook om weer nieuwe mensen te leren kennen. Dus na even bedenkelijk te kijken haalde ze haar schouders op. "Sure," ze stopte haar handen in haar zak en liep met hem mee. "Een persoonlijke gids, heb ik een geluk," ze grijnsde. "Wat heeft jou naar Sinnoh gebracht dan?"