Tales of

Sinnoh

Rustig sipte de man even van zijn waterfles, waarna hij deze terug toe draaide. Het was pasen. Een dag die ze niet vierde binnen de vier muren. De blonde man klikte de fles even terug aan zijn riem en zette een pas naar achter. "Ey puffa, eitjes rapen?" zei hij even met een lachje terwijl hij tikte tegen het bord die voor de daycare stond. Dit hadden ze nog als kinderen gedaan ook. Heel lang geleden, want Valentino was een kreng als kind geweest. En alles dat hij kon verpesten voor zijn ouders, had hij gedaan. Hij had het ze nooit toen gegund, nu nog steeds niet. Dat betekende niet dat hij er geen plezier in zou zien. Hij haalde een wenkbrauw op en stapte al richting de voordeur. Hij opende deze en wandelde naar binnen zonder echt te wachten op Valente. Hij keek dan ook nieuwsgierig rond, zijn bril even beter plaatsende op zijn neus. Hij scande de omgeving en liep even een rondje in inkom, waarna hij al snel de papieren vond die het meer leken uit te leggen. Ze konden eieren zoeken en er eentje mee naar huis nemen. HIjzelf was niet zo voor baby Pokémon, maar het leek hem wel lachen om dit met zijn kleine broer te gaan doen. Hij nam de flyer dan ook op en wandelde terug naar buiten toe. "Lees," zei hij rustig terwijl hij het blad in de ander zijn handen deponeerde. Even zien wat hij ervan dacht. De kleine glimlach op de lippen van de blonde man was echter iets zeldzaams. Het vervaagde dan ook snel. Het waren de fijne herinneringen geweest die terug waren gekomen. Misschien dat ze er iets van terug konden krijgen op deze gekke dag. Het zou een fijne verandering zijn.

Toen de ander sprak, verscheen een frons op zijn gezicht. Een lach kwam van de blonde man af, die evn zijn hand terug trok. "Wie is er nou de blinde..." zei hij met een zacht lachje voordat hij zich omdraaide. Hij bekeek het papier nog even en kantelde zijn hoofd. "Eitjes rapen, gratis. Zitten Pokémon in, kunnen verkopen. Geld is geld," hij zei het zo nonchalant, alsof het de normaalste zaak was om baby Pokémon te verhandelen. Een boze blik werd dan ook naar hem gegooid van achter de balie. Valentino kon het niet laten te lachen en wuifde even met zijn hand naar het oude vrouwtje. Deze leek er echt niet blij mee te zijn wat hij zei. Dus besloot de jongeman dat hij misschien best zijn excuses aanbood aan haar. Of iets in die aard. Geen idee, hij had geen zin om buiten geschopt te worden door een gerompeld oud mademetje. "Ik maak maar een grapje vecchietta," zei hij dan ook met een zuchtje, waarna hij rustig verder stapte richting de deur naar waar ze eieren konden rapen, de daycare area zelf. Rustig nam Valentino de klink vast en opende hij de deur. "Na u signore," zei hij met een lichte buiging en een scheve glimlach, duidelijk plagend, duidelijk half pestend. ZO irritant als hij was, zou hij ook niet stoppen, daar had hij teveel plezier in.

Sinds wanneer hij manieren had. De man rolde even met zijn ogen en liet een zucht horen, gevolgd door de deur te lossen. Hij zette een pas naar voren en glipte nog net door de opening. Enkel om een zachte. "Dan niet," te murmelen. Hij keek even om, vroeg zich zachtjes af of Valente volop tegen de deur zou lopen of niet en zette een paar passen naar voren. Met zijn gedachten nog deels op zijn broer, liep hij zo tegen het eerste ei van de dag aan. Zijn voet stootte het ding aan, waardoor de man vragend omkeek naar het groene ding. Even trok Valentino een naar gezicht, waarna hij zijn hoofd schudde. Bug, grass en alles groenig en slijmerig was hetgeen dat hierin kon zitten, bedacht hij zichzelf stilletjes. Dus zette hij een pas opzij en wandelde hij verder. Hij kwam tot een stilstand en keek even om, afwachtende of zijn broertje nog verder zou komen dan de deur die hij zo elegant aan hem had overgelaten.

Al snel hoorde hij hoe zijn broer naast hem kwam benen. Zijn blik schoot even naar een ei in de bosjes, maar hij keek al snel op toen Valente begon te spreken. De blonde man lachte even zachtjes en gaf de ander rustig een duwtje. "Leuk is iets anders, dit is leuk want uiteindelijk heb je cash," zei hij enkel. En dat was hoe simpel hij in elkaar stak. Nou ja, niet zo simpel, maar close enough. Als hij iets zag dat profit zou opleveren, dan nam hij dat aan zonder twijfel. Hij had het als kind gedaan en was het als volwassene nooit vergeten. Het zou iets zijn dat hij voor de rest van zijn leven waarschijnlijk zou hebben. Eens het erin gebakken zat zou het moeilijk zijn om het er terug uit te krijgen. De blonde man schraapte zijn keel en schudde zijn hoofd. "Het enigste waar ik aan aan het denken is, is welke eieren hebben de meeste profit. Beetje als gamblen bijna want je weet het pas later," sprak hij rustig waarna hij rondkeek, zoekende naar een ei die het waard was om mee te komen met hem.

Het leek niet zo lang te duren voordat Valente uiteindelijk zijn ei had uitgekozen. Even keek Valentino om, om te zien dat het een licht gekleurd ei was. Zijn kennis naar Pokémon was niet goed genoeg om te weten wat dat betekende en dus knikte hij enkele even rustig naar zijn broer. Hij draaide zich terug naar de bosjes voor zich en plaatste zijn handen in zijn broekzakken. Zijn voet kwam wat omhoog, waarna hij de blaadjes en takken aan de kanten duwde om de struik te doorzoeken. Zijn paarse ogen scanden de grond even, waarna zijn blik al snel viel op een groen ei. Ah... Hij knielde, nam een hand uit zijn zakken en nam het ding op. Kort haalde hij zijn schouders op, waarna hij zich omdraaide naar Valente. "Ik neem dan deze. Dan kunnen we gaan denk ik," zei hij even rustig met een knikje. Het zware accent duidelijk hoorbaar in zijn stem. Het was niet iets dat hij probeerde te masken.

De ander kwam naar hem toe en rustig keek hij op naar zijn broer. Even moest hij een gefrustreerde zucht onderdrukken. Nog steeds irriteerde het hem mateloos, maar hij zou het nooit verbaal vermelden aan Valente. Immers zou dat toegeven zijn aan de ander. Hij kon enkel hopen dat hij zich beter zou opstellen later, maar hij betwijfelde het. Zijn ogen gleden even naar het ei van de ander, waarna hij rustig luisterde naar wat zijn tweelingsbroer te zeggen had. Een bedenkelijk geluid kwam van de man af, die zijn vrije hand even door zijn blonde haren bracht. Rustig zette hij zijn vingers langs het montuur van zijn bril, waarna hij deze beter op zijn neus plaatste. "Geen idee, daarvoor hebben we google en youtube," easy peasy als je het aan hem vroeg. Het was immers hoe hij de meerderheid van zijn skills had geleerd. En als je het aan hem vroeg, dan waren die twee sources beter dan wat dan ook. De man kantelde zijn hoofd wat naar voren en fronste even. "Ey, kan je me helpen met m'n haar weer te kleuren als we terug zijn?" Nu hij er wat op lette leken de blauwe streken in zijn haar wat te vervagen. De hand die vrij was greep dan ook rustig wat van zijn haren tussen zijn vingers. Misschien moest hij weldra ook naar de kapper gaan. Immers vond hij wel dat het wel weer vrij lang werd.