Sunyshore city was prima, had ze al ontdekt. De zeelucht was aangenaam en de mensen waren vriendelijk genoeg, alleen ontbrak het groen nogal. Ze miste de bomen, het gras en de rest va het flora waar ze aan gewend was. De stad was veel groter en toch leger dan de plek die ze zo lang thuis had genoemd. De gedachte stak haar toch nog wel, al vertelde ze zichzelf graag dat ze het alleen miste omdat ze hier pas twee dagen. Maar ze kon het niet helpen om zich af te vragen hoe met Mordecai ging. Ze vroeg zich af of Fang, haar poochyena, hem ook miste, of ze misschien boos was dat ze nu met haar mee moest en niet bij hem kon blijven. Wie wist. Ze had beloofd haar oude baas brieven te schrijven, maar kende zichzelf te goed - dat deed ze uiteindelijk nooit. Met een zucht ging de meid zitten aan het water, zichzelf forcerend om vooruit te kijken en niet te blijven hangen in wat ze had achtergelaten. Voorheen had ze daar nooit zoveel problemen mee gehad, maar deze keer was anders. "Hey! Niet doen!" met een ruk kwam ze overeind, maar het was al te laat; Fang had een van haar appels gejat. De snoepjes die ze voor de grijze pokémon had gekocht waren niet in de smaak gevallen - waarschijnlijk omdat ze het goedkoopste waren van allemaal - en nu had ze het op haar appels gemunt. Ondanks haar poging de rode vrucht nog te redden, had Fang deze allang gegrepen en rende er zeer trots mee weg. Farai knarste met haar tanden maar had in de korte tijd dat ze samen waren al geleerd dat je geen eten af kon of mocht pakken van haar pokémon, tenzij je een knauw wilde. "Rot beest," mopperde ze, waarna ze haar appels goed in haar tas opborg en weer aan het water ging zitten. Fang was inmiddels op enkele meters afstand gaan zitten en knauwde zeer tevreden op haar trofee, waardoor Farai enkel haar tong uitstak.
Vandaag was ze Sunyshore City - de oosterse stad die het dichtste bij de kust lag – gaan bezoeken. Ze was kusten en zeelucht allemaal niet erg gewend, maar het voelde ergens wel aangenaam om eens ergens dichter bij de zee te zijn. Laatste keer dat ze dicht bij de zee was was toen ze hier op Sinnoh werd afgezet en haar ouders gedag zwaaide. Dat was niet zo lang geleden, maar toch voelde het echter wel zo. Misschien kwam dat omdat ze zo snel wende aan dingen zodra ze wist hoe alles tegang ging.
Verderop zag ze een ander meisje bij het water. Haar woorden had ze net niet kunnen verstaan, maar het klonk niet al te blij. Op een paar meters van dat meisje zat er een pokémon te kauwen op een appel. Na wat te staren naar de twee – waarvan één trots op een appel liep te kauwen en de ander haar tong ernaar uitstak - besloot ze uiteindelijk naar ze toe te gaan. “Alles oké hier?”, vroeg ze, haar hazelen ogen naar de twee glijdend om de zoveel seconden. Dit was niet zoiets dat je elke dag zag of wel?
Kak, ze moest leren minder tegen haar pokémon te gaan praten. Het was nog altijd geen mens, en een reactie kreeg ze toch niet. Bovendien, het viel anderen ook op. Ze schrok even toen ze de stem van een ander hoorde en keek wat betrapt achter zich. Daar stond een meid van ongeveer haar leeftijd wiens trui versierd was met hartjes. Wat cute. Farai haalde haar schouders op en greens de ander wat schaapachtig toe. "Absoluut niet, ik heb een dief als pokémon," ze gebaarde naar haar poochyena die in een record tijd de appel had weggewerkt en nu waakzaam de vreemdeling aan keek. Farai fronste kort en richtte toen haar blik weer op de ander. "Nah, alles is oké. Ik heb nog zat appels," Ze was niet iemand die lang wrok koesterde, tenminste, over dit soort kleine dingen. Daarbij waren de wolken nu weggetrokken en scheen een warm zonnetje neer op hen en de oceaan. Waar Farai de harde, donkere stenen onder haar met liefde in zou ruilen voor zacht zand, zou het aanblik van de zee haar niet snel vervelen. Ze had het al lang niet meer gezien en hoewel ze heel blij was zich niet daadwerkelijk in de zee te bevinden, genoot ze er wel van om het te aanschouwen.
‘Absoluut niet, ik heb een dief als pokémon’. Ze zag hoe het meisje gebaarde naar haar pokémon die nu waakzaam haar aan zat te staren, wat fijn. “…juist”, sprak ze zachtjes knikkend, doen alsof ze het volledig en al begreep en het niet echt boeide dat die poochyena haar zo zat aan te kijken. ‘Nah, alles is oké. Ik heb nog zat appels’, voegde de ander er opeens aan toe. “Misschien moet je hem of haar wat vaker appels geven als snack? Misschien dat die dan stopt”. Ze was op dit gebied niet echt een expert maar ze wilde wel een poging doen om te helpen, want het andere meisje vond het duidelijk heel irritant dat haar appels gejat werden door haar poochyena. Waarschijnlijk was hetgene wat ze had voorgesteld ook gewoon een bunch van nonsense maar ze probeerde echt gewoon iets. Haar hele leven was al een try'o take it geweest en alles dat ze gewoon wou was dat iedereen het goed had zelfs al kostte het een beetje moeite. En voor deze persoon was dat haar appels.
De ander leek wat ongemakkelijk onder de blik van Fang, wat haar zachtjes deed grinniken. Ze begreep wel waarom, de ruigharige pokémon kon zeer intimiderend kijken. Daar bleef het echter wel bij, de schuitluis. Enkel in gevechten kwam nog wel eens haar sterkere kant eruit, maar dikwijls was ze all bark no bite. Farai haar blik gleed van haar pokémon af door de woorden van de ander, die haar niet helemaal het juiste keelgat in schoten. De meid trok één wenkbrauw op en keek de ander aan in diens amber gekleurde ogen. "Eh, ik betwijfel het. Dan weet ze waar ze liggen en wordt ik 's morgens hoogstwaarschijnlijk wakker zonder ook maar één kruimel over," ze lachte en wuifde het weg, niet al te bereid om goed bedoeld advies van wild vreemden aan te nemen. Waar ze wist dat ze nog een beginner was in de wereld van trainers, was ze veel te koppig om enig advies ter harten te nemen. Farai ging weer zitten en sloeg haar benen over elkaar heen, waarna ze de ander aan keek. "De naam is Farai, trouwens," ze reikte uit naar haar tas en graaide daar in, waarna ze iets te voorschijn haalde en dat geamuseerd aan de ander aanbood. "Zin in een appel?"
