Tales of

Sinnoh

Eieren verzamelen. Wat een ervaring was het toch. Het was niet Nyssa’s plan geweest, maar zoals Amélie zo mooi verwoordde, ‘als je het niet voor jezelf doet, kun je er wel even gaan kijken voor mij’. Iets over zichzelf nuttig maken terwijl ze Am’s kamer had gesniped. Ach, er waren ergere dingen. Het zonnetje scheen, de lucht was blauw en haar foeilelijke Bellsprout leek zich te vermaken.

Nyssa had haar armen over elkaar gevouwen, ogen gericht op de roze plant die struikelde over een ei en op de grond begon te rollen zonder overeind te komen. Ze pakte de brug van haar neus tussen duim en wijsvinger, trok de Pokémon terug op zijn benen en richtte haar blik op het ei wat er lag.

Zonder er verder over na te denken, stapte Nyssa over het groene ei heen. Hier had ze weinig aan, zelfs al leek de Bellsprout haar compleet nutteloos. De roze Pokémon bestond en om één of andere manier was ze eraan gehecht, maar dat betekende niet dat het nuttig was. Het had niet eens een naam, zelfs al moest ze wel wat gaan verzinnen.

“Karel.”

Wat een prachtige naam voor zo’n lelijke plant. De Pokémon keek haar vragend aan, maar leek de mentale capaciteit niet te hebben om de naam te weigeren. Daarom liep Nyssa door, ogen gericht op het eerstvolgende ei dat ze tegenkwam.

Een lelijk geel ei werd door de Bellsprout opgemerkt en Nyssa hurkte even naast het ding neer. Ze legde haar vingers op het ei, een nieuwsgierige blik in haar ogen terwijl de domme plant er geïnteresseerd naar bleef kijken. Haar was verteld dat ze er één gratis mee kon nemen… zou dit hem dan worden? De kleur… Het was bijna goud. Misschien betekende dat wel dat er iets goeds in zat?

Na even te twijfelen, pakte Nyssa het ei dan toch op. Oké dan. Dit moest hem maar worden. “Hopelijk is deze nuttiger dan jij,” mompelde ze wat ontevreden naar de Bellsprout, maar als er één ding duidelijk was, was het dat er geen enkele gedachte achter die ogen schuil ging.