Tales of

Sinnoh

Eenmaal thuis was het eerste wat Casimir deed, Stuart uit zijn ball laten. De grom van eerder klonk weer, maar stierf snel af toen hij doorhad dat ze weer in een bekende omgeving waren. Alles aan de pokémon schreeuwde onrust. Vluchtig keek hij om zich heen, maar hij bleef standvastig op zijn plek staan. “Het is oké, je bent terug,” probeerde hij de pokémon te kalmeren, maar de rode ogen waren erg intimiderend. Stuart leek een beetje te ontspannen, maar bleef op zijn hoede.

“Ik wil gewoon zien of je in orde bent,” zei Casimir die voorzichtig een stap dichterbij zetten. De beweging zorgde ervoor dat de Lycanroc direct zijn kant uit keek en voor een seconden bleef Casimir als aan de vloer genageld staan. Net zoals hij tijd nodig had, zou ook de pokémon tijd nodig hebben. Omdat de pokémon verder niets deed, probeerde Casimir het nog een keer. Nu bleef Stuart stil staan, en liet hem gewoon zijn gang gaan.

Gelukkig waren er geen zichtbare verwondingen of littekens. Misschien dat hij wat ondervoed was, maar daar hield het bij op. Wat ze met hem gedaan hadden zou hij nooit weten, al was het belangrijkste dat hij terug was.

Met een diepe zucht liet hij zich zakken in de zetel en leunde naar achter tegen de kussens. Casimir was helemaal op door alles wat gebeurt was, en de ruzie met Kylian had daar zeker niet bij geholpen. Langzaam liet hij zijn ogen dichtvallen en hij legde zijn hand er even overheen. Wat een sukkel was het ook.

Normaal had hij Stuart weer willen laten terugkeren in zijn pokéball, maar Casimir was in slaap gevallen voor hij die kans kreeg. De pokémon bleef dan ook gewoon naast de zetel staan, niet wetend wat hij anders moest doen.

Voor één keer had zijn droom een andere vorm aangenomen dan die van de afgelopen weken. Waar hij normaal die ene dag steeds herbeleefde, was het nu de ruzie van eerder die hem niet los liet. Toen hij het geluid van sleutels aan de voordeur hoorde en de zachte grom hoorde, schoot hij direct wakker. Gedesoriënteerd keek hij om zich heen. De volledige ruimte was donker en het duurde even tot hij besefte dat hij niet langer op de Black Market was, maar het besef dat het allemaal achter de rug was, kwam al snel.

Zodra de deur ook open ging, zat hij snel recht. Direct werd hij overspoelt door een nerveus gevoel. Shit. Stuart stond daar nog en natuurlijk had Alain de pokémon meteen opgemerkt. Het gegrom stopte in elk geval sneller dan het was begonnen.

Het was wel duidelijk dat Alain er allemaal niets van begreep. “Hey,” begroette hij de andere terwijl hij opstond en naar de andere toe wandelde om een zachte kus op zijn voorhoofd te planten. “Hoe was het bij je vrienden?” vroeg hij in een poging de aandacht af te halen van de cufant in de kamer. Voor de eerste keer sinds Stuart terug was, leek de pokémon te ontspannen en gewoon om zich heen te kijken.

Zelfs al wist Casimir dat het onmogelijk was om het er niet over te hebben, probeerde hij toch. Dit bespreken terwijl Alain terug kwam van hopelijk een goede avond, was niet wat hij wilde. Aan de andere zijn gezicht kon hij echter zien dat het geen optie was. Natuurlijk wilde hij antwoorden maar— ja.

Casimir zetten een kleine stap naar achter op wat afstand te creëren en sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij volgde de andere zijn blik naar de pokémon die kalm stond toe te kijken. Casimir klemde zijn kiezen op elkaar. Hoe moest hij dit uitleggen. Waar moest hij zelfs beginnen. Niks zeggen was in elk geval geen optie meer.

“Ik uhm— nee, er is niks gebeurd,” besloot hij hoofdschuddend te zeggen. Toch niks ernstig waar Alain zich zorgen om moest maken dus best om dat direct duidelijk te maken. “Ze hadden hem gevonden,” ging hij verder waarbij hij één mondhoek omhoog forceerde. Het was goed nieuws en het feit dat de pokémon terug was, was ook fantastisch nieuws. Zijn blik dwaalde weer even af naar de donkere pokémon. “Op de Black Market.” Scherp ademde hij in en hij keek wat om zich heen, niet in staat om de blik van Alain direct onder ogen te komen.

Er was niet gebeurd. Dat was niet iets waar Casimir over zou liegen. Een ruzie was niks dramatisch, zeker gezien het niet uit de hand was gelopen. mensen maakte nu eenmaal ruzie van tijd tot tijd en dat was precies wat nu ook was gebeurd. Al wat Casimir op dat moment hoopte was dat dit niet zou uitdraaien in een tweede ruzie. Dat was nooit zijn bedoeling geweest. Door Alain niet in te lichten, wilde hij voorkomen dat hij zich zorgen maakte. Dat en anders had hij het waarschijnlijk nooit toegelaten.

Casimir wist zichzelf geen houding te geven, of de andere nog maar aan te kijken. Hij wilde de bezorgde blik niet zien, zeker nu niet. Alain kwam terug van een leuke zorgeloze avond, enkel om terug in deze mess terecht te komen dat Casimir zijn leven was. Steeds opnieuw kwamen er meer problemen bij.

Een weg terug was er niet meer. Alain wilde antwoorden en dat was logisch ook. Zijn blik ging naar hun handen en zachtjes kneep hij terug, alsof hij zichzelf wilde overtuigen dat het oké was en dat het goed zou komen. Een simpele ja-nee vraag. Een antwoord geven zou niet moeilijk mogen zijn maar toch stond hij daar. Honderden antwoorden schoten door zijn hoofd heen, maar uiteindelijk was er maar één het juiste om te zeggen. “Ja,” bekende hij eerlijk. “Samen met Kylian,” ging hij nog verder, alsof dat een verschil zou maken.

Tegenover Alain was het alles behalve eerlijk dat hij niets had gezegd. Zeker gezien hij nadien nog eens gebruik had gemaakt van het feit dat de andere weg zou zijn met vrienden en een hele tijd niet thuis was. Gewoon een avondje gezellig met Kylian spenderen, wat bijpraten. Dat was wat Casimir had gezegd. Natuurlijk had Alain het geloofd want hij had geen reden om te denken dat hij wat anders zou doen, en dat was één van de reden dat hij zich ergens schuldig voelde. Hij had gebruik gemaakt van de andere zijn goedgelovigheid.

Het liefst van al wilde Casimir gewoon even verdwijnen en dit allemaal achter zich laten, maar dat was uiteraard geen optie. Enkele keren opende hij zijn mond wel om wat te zeggen, enkel om die direct weer te sluiten. Nee, hij had geen idee wat hij moest zeggen. Niets zou de situatie beter maken. Praten kon veel oplossen, maar zou het ook dit kunnen oplossen.

Kort keek hij Alain even aan, een bezorgde blik in zijn ogen om wat de andere zou zeggen. Waar het makkelijk was om Kylian uit te leggen waarom hij deze keuze had gemaakt, was het niet makkelijk bij Alain. Want het voelde verkeerd.

Wat als er iets gebeurd was?

Daar gingen zijn ogen weer, deze keer gericht op de grond, voor hij zichzelf toch forceerde om Alain even aan te kijken. Wat moest hij daarop zeggen? “Kylian was erbij,” herhaalde Casimir, alsof dat alles veranderde. Dat hij in eerste instantie alleen wilde gaan, hield hij voor zichzelf. “Een week geleden ongeveer liet hij weten dat ze hem gevonden hadden,” legde hij zacht uit waarbij hij zijn blik gericht hield op Stuart. ”Ik kon niet—” Casimir schudde zijn hoofd. Hij kon niet niets doen. Zijn pokémon waren zijn verantwoordelijkheid, dus hij moest er wel alles aan doen om ze terug te krijgen. Het voelde niet goed om Kylian alleen te laten gaan.

Alain zijn gezichtsuitdrukking veranderde direct en Casimir wist gewoon dat hij iets verkeerd had gezegd. Direct klemde Casimir zijn kaken stevig op elkaar. Toen de andere dan ook zijn hand weg trok, keek hij hem gealarmeerd aan. Even volgde zijn hand de andere, niet willen loslaten, maar dan had hij geen keuze meer en trok ook zijn hand weer terug. Hij wilde ze over elkaar heen slaan, maar dat voelde verkeerd. Voor even wist hij gewoon geen blijf met zijn armen.

Dit mocht niet uitdraaien in een ruzie, dat was niet wat hij wilde, maar hij had het verpest. Opnieuw. Een ruzie met Kylian was iets waar hij mee kon leven. Het was niet de eerste keer en zeker niet de laatste keer. Tijdens zo’n ruzies wist Casimir wat hij kon verwachten, maar dit was helemaal anders. Het liefst van al wilde hij nu weg wandelen en heel dit conflict uit de weg gaan, wat zeker niet de oplossing was.

“Ik wilde niet dat jij je zorgen zou maken,” zei Casimir waarbij hij het even durfde om de andere aan te kijken om de reactie te peilen. Waarbij dat het eerder niet heel moeilijk was geweest om het voor zich te houden, was dat nu veranderd. De blik van de andere— het maakte het zoveel erger. “En als je wist—” begon hij maar er vormde zich een brok in zijn keel. “Als je het wist zou je me hebben tegengehouden,” wist hij zijn zin zacht af te maken. Nat zoals Kylian hem had proberen stoppen, maar daar kon hij makkelijk tegen in gaan. Met Alain was het anders.

Casimir had er wel al over nagedacht hoe het moest zijn als hij hoorde dat Alain ineens in het ziekenhuis was. De zorgen die hij zou voelen en de angst, maar het was nog steeds moeilijk om zich volledig in te leven. Hij wist dat het alleen maar logisch was dat de andere zich zorgen maakte om hem, zeker gezien alles dat was gebeurt. Ondanks dat hij hier nu nog stond, had het makkelijk einde verhaal geweest kunnen zijn. Als iets ook maar anders verlopen was geweest, was de uitkomst nog erger geweest.

Een schuldgevoel overspoelde hem en maakte het al helemaal onmogelijk om Alain onder ogen te zien. Hij moest iets zeggen, iets dat het allemaal zou uitleggen en goed maken, maar er was niks dat zou helpen. Niks dat hij kon zeggen. Hij wist niet eens dat Alain wilde horen van hem.

Ondanks het schuldgevoel en het conflict dat ze nu hadden, zag Casimir niet in wat hij anders had moeten doen. Als hij het gezegd had, zou het geëindigd zijn met Kylian die alleen was gegaan. “Ik—” begon hij enkel om zijn zin weer af te breken omdat hij niet wist wat hij wilde zeggen. “Ik weet niet wat je wilt dat ik zeg,” besloot hij uiteindelijk eerlijk te zeggen. Casimir schudde traag zijn hoofd en haalde even zijn schouders op terwijl hij Alain weer aan keek. Foute keuzes maken. Dat was het enige waar hij tegenwoordig nog goed in was. Hij kon niet eens beloven dat hij het de volgende keer zou zeggen, omdat hij niet zeker was dat hij zich eraan kon houden.

Casimir zetten enkele stappen naar achter, zodat hij weer neer kon zitten. Met zijn onderarmen leunde hij op zijn knieën zodat hij voorovergebogen zat en zijn vinger haakte hij in elkaar. “Sorry.” Zelfs al had hij geen spijt dat hij was gegaan.

Loze beloftes maken zou de situatie ook niet verbeteren, dus was het misschien beter om niets te zeggen. Een sorry voelde echter wel op zijn plek, want hij had het vertrouwen van Alain niet willen schaden door iets achter te houden voor hem. Maar het zou niet helpen om opnieuw te beloven dat hij het niet ging doen, als hij zichzelf daar niet aan kon houden.

Casimir keek kort opzij toen Alain naast hem kwam zitten en een hand op zijn arm legde. Hij was aan het prullen aan de de gips om zijn hand, iets wat een nerveuze tik was geworden ondertussen. Het gaf hem iets om te doen en naar te kijken terwijl hij zijn best deed om te bedenken hoe hij dit kon oplossen. Een zucht ontsnapte toen dat Alain liet weten dat hij ook wist dat hij die belofte niet kon maken. Casimir zijn gezicht vertrok even en een brok vormde zich in zijn keel. Verslagen liet hij zijn schouders hangen tijdens de stilte die volgde. Misschien had hij wel een grotere fout begaan dan hij dacht.

De stilte was verschrikkelijk en hij was ergens verbaasd wanneer Alain toch weer wat zei. “Welke belofte?” vroeg hij voorzichtig. Casimir hoopten oprecht dat het iets was dat hij kon beloven.

Gedachten omzetten in woorden was niet makkelijk. Voor sommige mensen ging het vanzelf. Die leken altijd te weten wat ze moesten zeggen en hoe het best te verwoorden. Casimir kon daar alleen maar jaloers om zijn want bij hem kwam het niet vanzelf. Zoals nu had hij het gevoel dat hij veel meer moest zeggen. Misschien moest hij direct vertellen dat hij in een ruzie terecht gekomen was met Kylian, dat het bijna verkeerd was omdat hij het blijkbaar bijna had verpest. Was dat wat hij moest doen?

Casimir had geen idee.

Vanuit zijn ooghoeken keek hij heel even opzij naar Alain, enkel om het oogcontact snel weer te verbreken. De andere had op het punt gestaan om te huilen, door een situatie die hij gecreëerd had. In stilte luisterde hij naar de woorden van de andere. Geen leugens, niet doen alsof. Het klonk zo eenvoudig en waarschijnlijk moest het dat ook zijn. Toch was het moeilijk. Altijd had hij alles alleen gedaan. Over de jaren heen had hij geleerd dat er slechts weinig mensen waren waar hij echt op kon rekenen en dat als het er echt op aankwam, hij er meestal alleen voor stond. Zeker zodra Kylian verhuisde.

Maar dat was nu niet meer het geval. Hij had Alain nu waarvan hij wist dat hij op hem kon rekenen en dan nog— het was moeilijk om van oude gewoontes af te stappen.

Wanneer Alain gebaarde tussen hen twee, keek Casimir weer even opzij. Ik vertrouw je. Vertrouwen dat hij nu een beetje beschadigd had. Het zat hem niet lekker. “Ik wil je ook niet het gevoel geven dat je met niet kan vertrouwen door— door mijn stomme keuzes.” Vanaf het begin had hij Alain hierin gewoon moeten betrekken en had hij gewoon eerlijk moeten zijn.

Casimir ging weer wat rechter zitten, zodat het makkelijker was om Alain aan te kijken. “Geen leugens, niet doen alsof,” besloot hij te herhalen met een zwakke glimlach en hij knikte enkele keren. Hij bewoog zijn hand om die op die van Alain te leggen, om zichzelf ervan te overtuigen dat het goed zou komen.

Het was dom geweest. Nee. Hij was dom geweest. Als hij het gewoon verteld had, dan zaten ze nu niet in deze situatie. Als hij niet gegaan was, zaten ze nu niet in deze situatie. Het resultaat was toch hetzelfde geweest, want Kylian had helemaal zijn hulp niet nodig gehad. In feite had hij helemaal niks gedaan toen ze daar waren. Door de zachte frustratie die weer omhoog kwam, klemde hij zijn kaken op elkaar. Uiteindelijk had hij voor niks gelogen, of in elk geval informatie achtergehouden.

Vanaf nu geen leugens. Daar kon Casimir zich in vinden. Zeker als het betekende dat dit niet meer zou voorkomen. Of dat hoopte hij in elk geval toch. Wat als hij het toch op een andere manier zou verpesten? Wat als hij iets deed zonder echt na te denken over de consequenties en ze weer hier zouden eindigen? Het zou niet elke keer zo goed aflopen als nu.

Casimir haalde even zijn vingers door zijn ogen om vervolgens neer te kijken op zijn handen. De vermoeidheid van de dag sloeg nu echt toe. Het was Alain die weer op sprak, die hem weer deed opkijken. Stuart. Zijn blik ging naar de pokémon die er nog steeds gewoon stond. “Ik had het nooit verwacht,” zei hij eerlijk. Casimir was ervan uitgegaan dat hij ze nooit terug zou zien, maar daar stond toch één van zijn pokémon. Al de rest— nee, het was goed dat hij toch één had kunnen redden.

Verbaasd keek hij op toen Alain zei dat hij een idee had en recht stond. “Uhm— oké?” Hij greep Alain zijn hand vast en met de andere zijn hulp stond hij weer recht.