Tales of

Sinnoh

[Farai haar journey vindt plaats op route 222]  

Met een luide geeuw wreef ze in haar ogen. Hoewel ze van nature geen vroege vogel was, probeerde ze dat zeker wel te zijn. Daarbij, wanneer je aan het kamperen was ergens in de natuur, hoefde je ook zelf geen vroege vogel meer te zijn - er waren er al zat die je vrolijk je slaapzak uit chirpten. Met een wat pijnlijke nek en koude rillingen hees de meid zich uit bed, nogal knorrig vervloekte ze zichzelf om deze keuze. Ze had ook gewoon lekker in een Pokémon center kunnen overnachten in Sunyshore city, had prima gekund. Maar nee, wat deed ze? Ze besloot het avontuur op te zoeken en ergens zelf haar tentje op te zetten. Gelukkig had het niet geregend, maar ze was in het afgelopen jaar vergeten hoe rot het soms kon zijn om op de harde grond te slapen. Fang had niets te klagen. De grote Poochyena sliep als een blok. Waarschijnlijk omdat de muffig slaapzak van Farai voor de grijze pokémon een luxe was in vergelijking met de harde grond waar ze in het wild op had geslapen. Ondanks Farai d'r pogingen de pokémon buiten te laten slapen, was de poochyena erop gebrand om telkens weer naar binnen te kruipen en bij haar voeten te gaan liggen. Uiteindelijk had ze het opgegeven, want als Fang iets wilde, ging ze ook door totdat ze het voor elkaar kreeg. Heel irritant, en heel herkenbaar. Pokémon ging op hun baasje lijken, was het niet?
Vermoeid kleedde ze zich aan en zette een vuurtje op, wat ook allemaal lang niet meer zo soepel ging als vroeger. Na behoorlijk wat pogingen en een hele reeks aan scheldwoorden had ze het voor elkaar een vuurtje gaande te krijgen waarin ze de restjes van gisteravond in begon op te warmen als ontbijt. De donder zou in kunnen slaan en Fang sliep door, maar zodra haar zwarte neus het ontbijt rook was ze er als de kippen bij. Het deed het meisje grinniken en ondanks het feit dat ze nog zo strikt probeerde te zijn, gooide ze de pokémon een lap spek toe. Inmiddels begon de zon door de wolken heen te breken en was de ochtend echt begonnen, ze was benieuwd wat vandaag ging brengen. Haar eerste dag hier in de wildernis van Sinnoh, zo fout zou het toch niet kunnen gaan?

Nog wat loom wreef ze het laatste beetje slaap uit haar ogen en probeerde Fang een aai te geven over haar rug. De poochyena dook zoals gewoonlijk voor haar weg en keek haar nogal beledigd aan. Tja, ze moest het toch blijven proberen? Hoewel de grijze pokémon maar al te graag dicht in haar buurt bleef plakken, mocht ze haar nog altijd niet aaien. De meid snoof al even beledigd en haalde haar pannetje van het vuur, waarna haar handen warmde. Net het moment dat ze besloten had om overeind te komen verstarde haar pokémon. Fang kwam plots overeind en tilde één pootje op, waarbij ze gefocust naar de bosjes keek. Dat had ze nog niet eerder gedaan, en verward volgde Farai de blik van haar pokémon. Diens neus had hen kennelijk goed gewaarschuwd, want enkele seconden daarna kwam een rond bolletje op poten de bosjes uit. Al even verdwaasd keken de Mareep en Farai elkaar aan, en direct wist ze het; ze waren voor elkaar gemaakt. Nooit meer op een hard kussen slapen, nooit meer op de harde grond - alleen maar wol van Mareep. Ja, ze wilde eigenlijk niet teveel Pokémon hebben waar ze verantwoordelijk over moest zijn... Maar hey, ze was nu een trainer, toch? Die vingen pokémon, en hoe moeilijk moest het zijn? Ze waren vast voor elkaar gemaakt. Het schaapje leek nog niet helemaal dezelfde idee te hebben en draaide zich om, waarna het het op een lopen zette. Meteen kwam ze overeind en wilde al gaan rennen, maar nog net op tijd zag ze het vuur. "Shit, shit!" Haastig stampte ze het uit, waarbij haar schoenen lichtelijk gefrituurd werden. Ondanks haar overtuiging om het schaap te vangen, wilde ze niet nogmaals beschuldigd worden van brandstichting. Ondertussen was Fang er al luid blaffend achteraan gegaan en geërgerd zette de meid het ook op een lopen. "Fang! Shht!" hijgde ze, waarna ze nog in haar slaapkleding met alleen haar pokéballs en kompas op zak als een wilde achter de pokémon aan begon te rennen. Ze moest en zou het schaapje krijgen.

Waar Fang was mocht joost weten. Ze hoorde alleen nog het geblaf verderop in het struikgewas, en gezien haar pokémon een betere neus had dan zij besloot ze dat geluid te volgen. Ze bad dat niemand haar zo zou zien, anders zou ze waarschijnlijk regelrecht naar een gesticht worden gestuurd. Haar haar was nog half opgestoken in een slordige staart en haar slaapkleding bestond uit een half gescheurde trui en een broek met een wolken patroontje erop. Nou, tenminste was ze wel wakker. Hijgend en met enkele doorns in haar benen kwam ze tot stilstand toen ze Fang zag, die inmiddels hapte naar een hoopje wol. "Yes!" bracht ze met glimmende ogen uit toen ze zag dat het schaapje zich vast had gewerkt in een prikkelbosje en niet meer verder kon. Haar vreugde was echter van korte duur, want toen ze zich klaar wilde maken voor een gevecht - want dat deden trainers toch?- begon de pokémon uit zelfverdediging schokken uit te zenden. "Fang, kijk uit!" riep ze nog, maar het was al te laat. Hoewel de grijze pokémon de eerste paar aanvallen wist te ontwijken, raakte de laatste haar. Wild schudde de poochyena met haar kop en jankte zachtjes, waarna ze met haar staart tussen de poten terug rende en zich achter haar voeten verschuilde. Bezorgd keek ze naar haar pokémon, die zich nog altijd niet liet aanraken. Toch leek ze nog niet erg verwond te zijn, voornamelijk geschrokken. Mooi, want ze waren nog niet klaar. Want nu gingen ze.. Shit, hoe deed je dat eigenlijk? Haar vorige baas en vriend had pokémon gehad, maar meer als werk of gezelschapdieren. Dit was de eerste keer dat ze zich als een trainer moest gedragen, en niemand had haar ooit een snel cursus hierin gegeven. Nou, dan moest ze maar snel denken, want ze had nog altijd haar zinnen gezet op het domme schaapje en Arceus knows hoe lang die nog nodig had om zich vrij te werken. "Als je mee werkt, geef ik je nog een appel," sprak ze tegen Fang, die nog altijd wat nukkig terug keek. Farai rolde met haar ogen. "Oké twee... Nee drie appels, beloofd," dat was alles dat nodig was om Fang weer naar voren te doen springen. Haastig probeerde ze de moves van haar pokémon te herinneren, wat er gelukkig maar 3 waren nog. "Gebruik sand attack om het te verblinden, dan tackle!" deed ze dit goed? Geen idee, maar misschien als ze het met genoeg zekerheid zei?

Fang... Luisterde? Ze luisterde! Het feit dat dat haar verbaasde zei alweer genoeg, maar op dat moment kon ze niets anders dan stilletjes yes roepen terwijl haar partner zand op schopte en de pokémon tacklede. Het schaapje z'n vacht zat nog altijd vast in de struiken en verblind door de sand attack kon het nu niet zoveel meer doen. Hoewel Farai zich uitermate tevreden voelde over haar eigen capaciteiten, voelde ze toch ook wel iets van medelijden voor het arme ding dat daar vast zat. Dat... Was dan ook weer niet helemaal de bedoeling. Goed, ze had nog een paar appels liggen en Fang zou maar even moeten delen. Als de Mareep net zo van appels hield als zij, dan zouden ze binnen no time vriendjes worden. Het bleek echter dat ze wat te vroeg had gejuicht over Fang haar luister capaciteiten. Terwijl Farai in haar zak aan het graaien was voor een pokéball, leek Fang de smaak te pakken te krijgen. De hondachtige hief haar kop naar de hemel en liet een hard gehuil horen, waarvan Farai zich pas te laat realiseerde dat het geen overwinningskreet was - maar de aanval Howl. "Wacht, hey!" opgefokt door de effect van howl probeerde de pokémon nogmaals Mareep te tacklen. "Fang, kappen nu!" sneerde ze geschrokken, waarna haar pokémon eindelijk afdroop en haar met naar achter gevouwen oortjes aan staarde. Zonder nog langer te twijfelen gooide ze haar pokéball, Fang zou ze later nog wel grijpen.

Onbewust hield ze haar adem in terwijl de rood-witte bal heen en weer rolde tussen de struikjes. Zou het lukken, zo dit haar eerste gevangen pokémon zijn. Kort wierp ze een schuine blik naar Fang, die inmiddels naast haar was komen staan en voor de verandering braafjes bleef waar ze was. Kennelijk had het toch nog wel invloed wanneer ze echt boos was, want de pokémon leek wel onder de indruk te zijn. En gelukkig maar, ze was niet blij met haar pokémon. Wat had ze eraan als ze een trainer wilde worden, wanneer haar eigen partner niet eens luisterde? Maar met Fang zou ze later nog wel afhandelen, nu ging het om haar schaapje. Toen ze terugkeek klonk er een klik en werd het ijzig stil. Was... Was dit het? Even wachtte ze nog, waarna ze voorzichtig naar de bal toestapte en deze oppakte. Er gebeurde niets hij bleef dicht. "Yes! Yeeees!!" riep ze en maakte een stom vreugde dansje, waardoor Fang wat verward toe keek. Niet zo gek, gezien ze hier nog steeds in haar nachtjapon stond. Juist ja, misschien moest ze maar eens gaan kijken naar haar spullen. Toch nog een beetje blij wreef ze over de bal. "Shaun, Shaun het schaapje," met die woorden stopte ze de bal in haar zak en begon een keek om zich heen. Shit, waar was haar kamp ookalweer?