Tales of

Sinnoh

Ze had gehoord over het verzamelen van een ei. Moest ze het doen of niet? Ze twijfelde. Ze had net een ei gehad en dat was niet heel denderend verlopen. Het was dat professor Anna Willow er was geweest om haar te helpen, maar goed nu wist ze wel beter wat ze moest doen. Of bij wie ze moest zijn als ze in paniek zou raken. Ze wist zeker dat de professor haar wilde helpen. Maar goed, zou het een goed idee zijn? Ze had de baby Sobble uiteindelijk ook bij Anna gelaten namelijk. De zwarte Sobble was nog wel van haar, maar de professor wilde er eerst wel op passen en de traited pokémon onderzoeken. Totdat ze die weer op kwam halen. Ze had er nu ook een Eevee achter gelaten. Die had ook een trait en daar was de professor dus ook dolblij mee geweest. Ze hield het eerst bij twee pokémon die ze mee had. Sky en Muddy. Haar Starly vloog boven haar hoofd en haar Mudbray had ze aan zijn halster vast. Ze keek hem steeds streng aan. Hij had er namelijk nog wel eens een handje van om haar ineens mee te slepen als hij iets lekkers te eten zag. Zijn flaporen bewogen vrolijk heen en weer terwijl ze liepen. Toen trok ze aan zijn halster en stond hij vragend stil. Milly keek recht in de ogen van een andere vrouw, die haar nogal hulpzoekend aankeek. Toen gleed haar blik langzaam naar haar voeten en fronste ze. Wat in vredesnaam was dat…? “Zit je vast?” Oké goede binnenkomer Milly, natuurlijk zat ze vast. Betere vraag hoe kreeg ze haar er weer uit.

De ander zei dat ze moest oppassen voor het spul. “Waarom ligt dat hier…” Prevelde ze meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Sky was naar beneden gekomen en op haar schouder gaan zitten. Even keek ze naar haar Starly, daarna naar haar Mudbray. Zou ze hen eruit kunnen krijgen? Ze wist dat Muddy heel erg sterk was. Het was immers een Mudbray, daar waren ze voor gemaakt. Op Alola werden ze veel gebruikt op het land. Dat wist ze door de verhalen die haar verteld waren, door bezoek van haar ouders. In het echt had ze het helaas nog nooit mogen zien. Dat leek haar nog steeds een keer erg leuk. Dus wie weet ging ze ooit nog eens terug naar haar geboorteregio. Maar goed, eerst hier alles maar ontdekken. Er was nog genoeg te zien. Even keek ze Muddy wat ernstig aan, voor één keer moest hij serieus zijn. Alleen aan zijn houding te zien begreep hij de situatie ook wel. Ze maakte zijn halstertouw los. Bond die rond zijn nek en gooide het uiteinde naar de vrouw en Arcanine toe. “Kun je erbij?” Het was een vrij lang halstertouw. Dus ze hoopte dat die lang genoeg ging zijn.

Oké, de situatie werd er niet beter op. Het touw viel in de drek. Even trok ze een vies gezicht en schudde haar hoofd. Toen de ander vroeg dat het haar niet slim leek om het touw nu nog op te pakken. Nee, daar had ze gelijk in. Muddy snoof even verontwaardigd. Alsof hij het niet leuk vond dat het touw nu was verpest. Ze gaf hem een zacht klopje op zijn hals. Ze ging wel proberen het schoon te krijgen en anders moest ze toch maar ergens een andere zien te krijgen. Als ze niet peperduur waren dan. “Uhm… heb jij nog een idee?” Vroeg ze toen aan de vrouw. Haar ideeën waren eventjes op. Moest ze een aanval op dat spul doen, kon dat en had het sowieso zin. Zou ze hen niet raken. Te veel vragen om het gewoon maar eventjes te doen. Dus op dat moment wist ze het even niet.