Tales of

Sinnoh

De combinatie van zijn verschillende baantjes en het breeden zorgden ervoor dat Victor langzaamaan wat geld bij elkaar had kunnen sparen. Het was nog lang niet genoeg voor zijn eigen plek, maar hij was er al veel dichterbij dan een paar maanden geleden. Momenteel was er echter iets anders waar hij aan aan het denken was. Het was al zeker een jaar geleden dat hij Gioya nog had gezien. Hij had het meisje waar hij, ook al woonden ze ver van elkaar en zagen ze elkaar daardoor niet zo vaak, mee opgegroeid was zelfs geen berichtje meer gestuurd sinds hij negen maanden geleden van huis was gaan lopen. Maar nu zou hij haar eindelijk weer zien. Hij had haar adres opgezocht en stond nu op het punt aan te bellen.

Zijn hand bleef in de lucht zweven terwijl hij zijn moed bij elkaar raapte. Edgar duwde zijn kopje tegen Victor aan. Een glimlach vormde zich op zijn gezicht. De pokémon begreep altijd hoe hij zich voelde. Met een knikje naar de murkrow richtte Victor zich weer op de deur voor zich en belde hij aan. Nu maar hopen dat Gioya thuis was.

Victor kon een grijns niet onderdrukken toen hij Gioya met haar mond vol tanden in de deuropening zag staan. Een grijns die snel verdween toen hij de woede in haar ogen zag. Ja, dat was begrijpelijk, en ook waar hij bang voor was geweest. Negen maanden zonder enig contact konden best wat frustraties veroorzaken. Ze had geen idee gehad wat er met hem was gebeurd—zijn vader zou er wel voor gezorgd hebben dat de pers niet te weten kwam dat hij was gaan lopen waardoor hij waarschijnlijk gewoon als vermist was opgegeven—, wie weet dacht ze na al die maanden wel dat hij gestorven was. Hij slikte iets akeligs weg. Haar bezorgd maken was het laatste dat hij had gewild. Hij had er dan ook vaak aan gedacht om haar op te zoeken en om hulp te vragen, maar telkens hadden zijn trots en angst in de weg gezeten. Wat als zijn vader erachter kwam dat hij contact met haar had? En hoe kon hij iemand die hij kende onder ogen komen zolang hij nog niet eens een dak boven zijn hoofd of genoeg geld voor eten had?

Hij volgde Gioya naar binnen. Hier en daar moest er nog iets op zijn plaats gezet worden, maar het huis was al op en top Gioya. Toen ze stilstonden en het tijd was om zijn uitleg te doen, stond Victor even met zijn mond vol tanden. Hoe moest hij dit allemaal verwoorden? “Het spijt me dat ik zo lang niets heb laten horen, je moet je doodongerust gemaakt hebben,” begon hij. Het was typisch hem om een tijd van het internet te verdwijnen als hij helemaal opgezogen werd in een nieuwe hobby of een nieuw project, maar dat duurde nooit meer dan een paar weken. Negen maanden was een nieuw record. “Heeft mijn vader iets verteld toen ik weg was?” Hij was benieuwd naar wat de man zijn eigen vrienden had verteld. Tegen de pers liegen was een ding, maar tegen Gioya en haar moeder was iets anders—al zag Victor zijn vader er wel voor aan om dat te doen. En als hij wist welke kennis zij over de situatie had, kon hij vanaf dat punt met zijn verhaal beginnen.