Tales of

Sinnoh

Hij had het zien gebeuren. Het was de eerste keer dat hij een stap buiten het kantoor had gezet die dag en het had hem meteen doen laten beslissen zich weer terug te trekken. Wat hij had gezien was verschrikkelijk onprofessioneel geweest. Barbaars en zeer zeker klantonvriendelijk. Maar Kaz was niet de persoon die er meteen op afstapte tenzij het helemaal uit de hand was gelopen. En gelukkig voor hem, en voor de reputatie van de bar die toch al ver te zoeken was, was er niets gebeurd. Blijkbaar was er zelfs fooi achter gelaten.

Maar toch moest hij er iets van zeggen. Het was niet de bedoeling dat het vaker zou gebeuren. Dan zouden ze gewoon verlies leiden met zoveel weggegooid drinken. Het was allang donker buiten en de klok gaf eindelijk het einde van de werkdag aan. De meeste werknemers waren al naar huis, op een na. Precies degene die Kaz nodig had. Toen hij de deur dicht had horen gaan, had hij zich uit zijn stoel gehesen. Isabella had slaperig opgekeken maar was toen weer verder gaan tukken. Kaz had zich uit zijn kantoortje gestrompeld en stond hij nu ergens halverwege de bar. "Kun je me uitleggen waarom je afgelopen week 1,10 hebt weggegooid op iemands hoofd?" vroeg hij zonder ook maar de ander aan te spreken met zijn naam. Nu was het hopen dat hij niet weer een of ander stamelend verhaal zou krijgen van deze neuroot.

Verwachtte hij iets van uitleg? Ja. Zou de uitleg ooit voldoende zijn voor hem? Absoluut niet. Een werknemer die een glas water leeggooide over een klant zou zich meteen behoorlijk in de nesten hebben gewerkt. Maar niet bij Kaz. Kaz hield de ander gewoon stilletjes in de gaten, noteerde alles wat de ander zei en deed en oordeelde vervolgens zelf. Dar oordeel was vaak nooit iets goeds.

Ook nu niet. Kaz zag hoe de ander schrok en fronste. Hij leunde wat zwaarder op zijn wandelstok, gezien hij er al een enorm lange dag op had zitten en hij voelde hoe zijn been protesteerde bij elke stap. Kaz haalde diep adem om niet meteen weer een boze opmerking naar het hoofd van de jongen te gooien. "Hij had..?" herhaalde Kaz, zachtjes met de stok op de grond tikkend. Hij bleef staan waar hij stond, wetende dat de ander zich duidelijk ongemakkelijk voelde bij de deur. Maar gaf een breincel of emotiepinsel in Kaz' lichaam daar om? natuurlijk niet.

Het verhaal dat eruit kwam, maakte dingen niet heel erg helder. Nee, in plaats daarvan raakte Kaz alleen maar meer in de war. Wie was wat nu en wie had nu wie- nee wat, gedaan? Wilde hij dit überhaupt wel weten? Het was Alain ten slotte. Die jongen was nu eenmaal niet... helemaal honderd.

Kaz' frons verdiepte zich maar hij wist er een verhaal uit te halen. Het was nog steeds niet erg verklarend, maar Kaz was geen persoon die nog vast zat in zijn zestiende levensjaar en leefde van juice kanalen op het internet en de thee van vrienden die hij niet had. En blijkbaar kwam die Rick nog steeds. Interessante relatie dus. "Zolang je het de volgende keer maar buiten deze bar doet," bromde hij uiteindelijk. "En met je eigen water." Het kostte verdorie een fortuin om alles in te kopen en dan ook nog eens te verkopen. Wat een drama.

Nou, dit was niet helemaal als een rampeplan gelopen, maar het kon altijd beter. In ieder geval was Kaz lichtelijk opgelucht dat hij zich niet weer moest afvragen wie de vorige eigenaar allemaal in dienst had genomen. De meesten waren een compleet stelletje idioten. Maar ze moesten het er voorlopig mee doen. Kaz liet Kali over het sollicitatie-proces gaan. Hij zou toch iedereen afwijzen.

Kaz draaide zich al om om weer terug naar zijn hok te hinken, toen Alain weer zijn mond open trok. Kaz stopte met lopen en keek over zijn schouder. Hij vernauwde zijn ogen voor een klein moment voor hij een stille zucht uitsloeg. "Ga je gang, het is niet alsof ik iets beter te doen heb," bromde hij. Hij had ook nog helemaal geen zin om naar boven te gaan en Kali's gezwets aan te moeten horen. Kaz draaide weer terug en hobbelde naar zijn kantoor om Isabella op te halen. De Pokémon kwam met licht gehumeurd gemekker van haar plekje naast het bureau vandaan en wandelde slaperig met Kaz mee, om vervolgens achter de barstoel waar hij ging zitten het weer comfortabel te maken om verder te slapen. "Nieuwe recepten zei je?" Hij had de jongen ook al eerder gehoord, maar het was altijd beter om te checken. Nieuwe recepten waren niet altijd goed. Straks gooide hij nog BBQ-saus door de cocktail ofzo.

Dit zou waarschijnlijk snel gedaan zijn. Kaz dronk bijna geen alcohol, laat staan cocktails. Hij wist er ook bar weinig vanaf. Haha, snap je, bar. Kali was veel meer bekend op dat front. Maar uiteindelijk was het wel de bedoeling dat Kaz begreep wat er in de bar gaande was, dus een of twee cocktails zou vast geen kwaad kunnen.

Isabella gaapte lichtjes en rolde toen op haar zij, rustig verder tukkend. Kaz keek met argusogen naar Alain terwijl de jongen de cocktail maakte. Hij had geen idee wat hij moest gaan verwachten van deze drankjes. Waarschijnlijk vond hij het toch allemaal niet lekker. Toen het uiteindelijk zijn kant op werd geschoven, keek hij nog een keer argwanend voordat hij het glas oppakte en een slok nam. Voor een klein moment trok zijn gezicht samen terwijl hij de likeur voelde branden. Maar daarna werd hij, helaas, aangenaam verrast. "Hm," bracht hij uit, terwijl hij nog een slok nam. Shit, dit was best wel goed. "Niet heel slecht," zei hij daarom ook. "Hoe ben je erop gekomen?" Hij wilde niet dat Alain hem nu ineens ging vergiftigen, after all.

Hij zou het niet te laat maken. Morgen was weer een lange dag. Kaz kwam vaak een uurtje nadat de bar open was en bleef tot sluit of zelfs langer. Niet altijd was hij met de financiën bezig, het was ook gewoon fijn om hier te zitten en te luisteren naar de gesprekken en de werkzaamheden van doodnormale mensen met hun doodnormale levens. Iets dat hij zich niet meer kon permitteren na zijn ongeluk.

Kaz hoorde de waterval aan tekst aan, maar wist niet helemaal wat hij er mee moest. Vaag wist hij nog de kleur en de vorm van het ijsje uit zijn jeugd voor zich te halen, maar daar bleef het ook bij. De smaak van deze cocktail was echter verbluffend. Kaz gaf Alain een knikje. "Ik zal er over na denken," bromde hij, nog een laatste keer een slok nemend voordat hij zijn hand omhoog hield en een gebaar maakte om de volgende te laten komen. Want 'alsjeblieft' zeggen was ook zo moeilijk.