Tales of

Sinnoh

Twee huilende kinderen op kantoor. Jade moest zeggen dat ze praktisch hoofdpijn kreeg van het gekrijs, maar ze bleef een vriendelijke lach op haar gezicht houden. Haar Deino had ondertussen onrustig het hoofd geheven, maar desondanks bleef deze voor de verandering braaf op haar plek liggen. De Pokémon opvoeden was een gedoe, maar langzaam maar zeker kwam er verbetering in. De Pokémon leerde.

Uiteindelijk werd het al vrij snel duidelijk wat er aan de hand was. De Pichu’s van de kinderen waren een bepaald gebouw binnen gerend, maar de beveiliging liet hen niet naar binnen. Blijkbaar was er het één of andere evenement gaande. Haar blik schoot eventjes naar Sebastien, die ook op kantoor zat. ”Natuurlijk komt dit goed,” zei ze op een vriendelijke toon. Als ze één ding had geleerd was het op z’n minst spelen dat ze vriendelijk was. ”We zullen ervoor zorgen dat ze voor het donker weer bij jullie zijn. Jullie worden gebeld als ze terecht zijn. Welk gebouw was het okalweer?” Ondertussen ging er een veelbetekende blik naar Sebastien. Hij ging gezellig mee.

Uiteindelijk waren de kinderen weer weg, waarna ze de glimmende badge op haar jasje spelde. ”Kom Sebs, we gaan,” merkte ze op, zich uitrekkend. ”In de benen.”

Grijnzend keek Jade haar tweelingbroer aan toen de kinderen het pand verlaten hadden. Haar wenkbrauwen gingen uitdagend iets omhoog terwijl ze zijn woorden afwachtte. "Zo'n grote kindervriend, ik had bijna verwacht dat je een hart had," humde ze plagerig, waarna ze zich kort uitrekte en een jasje van de kapstok pakte. Ze liet haar armen door de mouwen glijden en spelde een crescent Moon badge op, waarna ze ook eentje op Sebs zijn vest speldde. "Was je je prachtig mooie badge toch bijna vergeten he."

Het hotel was gelukkig niet ver van de base af, maar desondanks drupte regen in een gelijkmatige stroom naar beneden. Jade had de capuchon van haar hoodie onder haar jas vandaan getrokken en bromde wat mopperig tegen zichzelf voordat ze eindelijk onder de pui konden staan. "Hondenweer," mopperde ze, "In ieder geval zullen die Pichu's niet naar buiten gegaan zijn, zou ik ook niet vrijwillig doen." Ze zuchtte eventjes kort, waarna ze naar de beveiliger toe liep om haar badge te laten zien. Hopelijk mochten ze naar binnen.

Een zachte glimlach lag op haar gezicht terwijl ze eventjes door Sébastiens natte haren woelde terwijl ze naar het hotel liepen. Sébastien was één van de weinige personen die ze zonder enig bezwaar vertrouwde. Ze waren samen ter wereld gekomen, samen opgegroeid. Ze wist precies wat ze aan hem had. ”Je bent ook zo goed voorbereid op het Sinnohse klimaat,” humde ze met een zachte glimlach, waarna ze met hem onder het afdak stapte. Water sijpelde langs haar nek naar beneden en langs haar rug. Een korte huivering trok over haar heen. Ze hield er ook niet van.

Lieflijk lachte ze naar de bewaker die hen de weg versperde. Ze wist dat grote stoere mannen vaak maar een heel klein hartje hadden en dat ze zich maar wat snel in het harnas gejaagd voelden als je tegen een zeer been schopte. Ze stonden daar immers om belangrijk te doen en waren trots op hun positie. Ze liet dus voor nu Sébastien het woord doen, totdat hij klaar was.

Voordat de bewaker een antwoord kon geven, deed ze er dan ook nog zoetjes een schepje bovenop. ”Het zou toch een verdrietige bijkomstigheid zijn als de Pokémon juist de receptie verstoren.. Dus het is beter voor iedereen dat we ze nu komen halen.” Uiteindelijk stapte de bewaker brommend aan de kant, waarna ze de hal in konden lopen. Jade keek meteen vluchtig om zich heen, maar natuurlijk geen spoor van het kleine gespuis. Wel waren er talloze mensen die vrolijk alcohol naar binnen goten, van de hapjes genoten en gezellig aan het kletsen waren. Arceus. Eventjes keek ze naar haar broer. ”Jij nog een nuttige Pokémon die ze op kan sporen of moet ik hopen dat Lauren zich kan focussen vandaag?”