Tales of

Sinnoh

Het licht begon steeds moeizamer door het dikke bladerdek van Eterna forest te raken. Het leek dan ook al bijna nacht in het bos terwijl het eigenlijk nog maar vroeg in de avond was. Victor was al diep in het woud doorgedrongen en bewoog voorzichtig door de bomen zodat hij de pokémon die hier woonden niet zou verstoren. Eliot en Mendel vlogen voor hem uit terwijl Edgar vanop zijn schouder alles in de gaten hield. Het werd tijd dat hij een plek vond waar hij zich de rest van de dag zou kunnen verstoppen.

Na een tijdje kwam Victor bij een open plek terecht. Dit was perfect. Terwijl de zon verder naar beneden zakte, verstopte de researcher zich aan de rand van de kleine weide midden in het bos tussen een aantal struiken. Toen hij tevreden was met hoe goed het groen hem verborg, haalde hij zijn holo caster en een schriftje tevoorschijn. Eliot en Mendel had hij terug in hun pokébal gedaan. Het waren nu enkel hij en Edgar hier in de struiken die de open plek in de gaten hielden. Als hij geluk had, zou Victor niet lang moeten wachten tot hij de pokémon die hij wou bestuderen—sinistea—te zien kreeg. Hij was een tijd terug zijn leven bijna kwijtgeraakt aan een litwick en ging deze keer voorzichtiger te werk door zich te verbergen en de pokémon vanaf een afstandje te bekijken. Nu was het alleen maar wachten en hopen dat hij er een te zien zou krijgen.

Victor haalde een fles water uit zijn rugzak die naast hem lag en nam een slok. Ondertussen hield Edgar de open plek voor hem in de gaten zodat ze geen pokémonactiviteit zouden missen. Voorlopig was er nog niets te zien. Het zag er naar uit dat dit een lange avond en nacht konden worden. Hij was van plan om pas in de ochtend terug te keren naar Eterna city dus hij had veel tijd om hier de wacht te houden, maar het kon natuurlijk altijd dat er geen enkele pokémon op deze plek zou passeren. Echter was die waarschijnlijkheid niet al te groot. Er was hier water en voedsel in de buurt en het begon duister te worden. Er zou snel wel activiteit komen.

Geritsel voor hem trok zijn aandacht. Victor keek rond, maar zag pas waar het vandaan kwam toen Edgar hem op de precieze plek wees. Een buneary kwam uit een struik tevoorschijn. Teleurstellend. Hij richtte zijn blik op de rest van de open plek, maar er was verder geen enkele pokémon te zien. Net op dat moment stond er iets zwaars op zijn onderbeen en de researcher kon een schreeuw niet onderdrukken. Het duurde maar even en toch was de druk enorm pijnlijk. Vloekend kwam Victor uit de struiken te voorschijn. Een vrouw stond op de open plek—de buneary natuurlijk al lang gevlucht door al het lawaai. “Arceus,” bracht Victor scherp uit. De plotse pijn zorgde voor woede, maar ook verbaasdheid terwijl hij verder sprak: “Je stond op me.”

Ze had hem niet zien liggen. Maar goed ook, want dat was de bedoeling van zijn verstopplaats geweest. Dat was echter nog geen excuus om op hem te staan. “Ja, natuurlijk doet het pijn,” snauwde hij met zijn ogen op zijn been gericht in plaats van op haar. Het zou snel blauw staan, dat kon hij zo al zien. Hij probeerde er druk op te zetten. Zijn gezicht vertrok, maar al snel ging de pijn over; een lichte kneuzing vermoedde hij. “Je kan stil zijn,” antwoordde hij op de vraag of ze iets kon doen; deze keer rustiger nu hij wat tijd had genomen om zijn been te inspecteren en te kalmeren. “Straks zorg je ervoor dat er pokémon naar hier komen die we liever niet ontmoeten.” Hij keek op bij zijn eigen woorden. “We kunnen misschien beter gaan,” sprak hij terwijl hij zijn spullen bij elkaar zocht. Een pokémon als buneary ging gaan lopen van dit kabaal, maar andere, veel gevaarlijkere pokémon konden er net door aangetrokken worden. Het was het beste als ze hier zo snel mogelijk vandaan gingen.

Victor bleef gefocust op het verzamelen van zijn spullen waardoor hij niets opmerkte van de reacties van het meisje. Gelukkig lag alles dicht bij elkaar op de plek waar hij net had gelegen en duurde zijn zoektocht niet lang. Enkel zijn pen was moeilijk te vinden tussen het gras en de afgevallen bladeren. Uiteindelijk was het Edgar die het voorwerp opeens in zijn snavel had. Victor raakte de vogel kort aan in een dankbaar gebaar waarna hij opstond, de pen in een zijvak stak en de rits van zijn tas sloot. Zo, hij had alles. Nu konden ze hier weggaan. Victor keek even raar op toen hij zag dat het meisje al die tijd stil op dezelfde plaats was blijven staan. “Kom je mee?” gebaarde hij naar haar, de woede die eerder in het moment was opgekomen al vergeten. “Ik ben Victo—” zijn gezicht vertrok toen hij steun op zijn zere been zette, maar hij zette de stap door ondanks de pijn; dit zou een moeizame wandeling worden.

Hij zakte bijna door zijn voet door de plotselinge pijn, maar wist dat te voorkomen door snel op de andere te steunen. Even bleef hij staan vooraleer hij voorzichtig weer op zijn zere been ging steunen. Deze keer ging het beter nu hij het kalm deed, maar het was nog steeds pijnlijk. Er was echter geen andere mogelijkheid dan verdergaan. Ze konden hier niet blijven met al de wilde pokémon in het bos die hadden kunnen horen waar ze zich bevonden. ‘Ah uhm, als je wil kun je op hem zitten?’ Victor keek op en zag hoe de vrouw tegen de borst van haar Arcanine aan klopte. Dat was geen slecht idee. Victor ging naar de pokémon toe, wat er niet erg handig uitzag. Toen hij voor de Arcanine stond, hield hij zijn hand uit, nog een beetje op afstand zodat de pokémon zelf kon beslissen of hij Victor hem liet aanraken of niet. “Mag ik?” vroeg hij de fire type. Hij ging niet zomaar op een pokémon klimmen voor hij wist dat hij er niet afgegooid zou worden.

Hij had gedacht dat de arcanine een stap naar achteren zou zetten als het antwoord een nee was of door zijn knieën zou gaan om toestemming te geven. Wat Victor niet had verwacht was dat hij plotseling een pokémonsnuit tegen zich aangeduwd zou krijgen. “Whoo ho oh,” bracht hij uit terwijl hij uit balans werd gebracht. De researcher probeerde nog om zich aan de vacht van de arcanine vast te houden, maar greep mis en viel doordat zijn been niet stabiel genoeg was om zijn evenwicht te bewaren naar achteren. Edgar, die op zijn schouder was gaan zitten vloog krijsend op. Victor kwam met een plof die de lucht uit zijn longen sloeg op de grond terecht.

Edgar landde hoog en droog op een tak, kraste nog eenmaal kwaad naar het meisje waarna hij haar vanop zijn verhoog in stilte in de gaten hield. Ondertussen was Victor luid op de grond geploft. “Ah,” kreunde hij terwijl hij even een moment nam om op adem te komen. Dit was niet hoe hij had gedacht dat deze dag zou gaan. Hij zou de nacht verstopt in het bos doorbrengen; niet vertrappeld en omvergeduwd. Maar blijkbaar was hij zelfs nu hij zijn leven weer probeerde op te bouwen geen greintje geluk gegund. Hij nam de hand van het meisje aan, maar bleef haar even scherp als zijn murkrow aankijken. “Misschien moet je hem wat beter trainen,” waren de eerste woorden die uit zijn mond kwamen; scherper dan de bedoeling was—een oude gewoonte.

Victor zuchtte toen hij haar reactie zag. Het was niet zijn bedoeling geweest om haar te kwetsen. Hij kon gewoonweg niet zo goed omgaan met incompetentie. “Het spijt me,” zei hij. “Je hebt vast je best gedaan met hem.” Helemaal oprecht klonk het nog niet, maar het was een begin. “Kom je uit Sinnoh?” Als dit haar eerste pokémon was, kwam dat misschien omdat ze heel haar leven in deze regio waar je tot een jaar terug geen pokémon mocht houden had gewoond. Dat zou haar onervarenheid verklaren. Ondertussen gebaarde hij naar Edgar om weer uit de boom te komen. De murkrow vloog met tegenzin naar beneden en ging op een tak op ooghoogte zitten waar hij bezorgd naar zijn trainer kraste. “Er is niets gebeurd. Zie, ik ben helemaal in orde,” stelde hij de pokémon met zachte stem gerust terwijl hij wat stof en bladeren van zich afklopte.