Tales of

Sinnoh

Om niet heel de dag binnen te spenderen, was hij naar een koffiehuis gegaan om daar buiten zijn koffie op te drinken. Het was een mooie dag en de lente was duidelijk in het land. Misschien een iets te mooie dag. Casimir had een goedkope zonnebril gekocht — want zijn goede lag nog in Hearthome maar dat is wat ver — zodat hij ten minste zijn ogen open kon houden. Waar de meeste mensen uitkijken naar de zomer, zag hij er tegenop.

Zijn Holo Caster had hij naast zich neergelegd op de tafel zodat hij zijn koffie kon drinken. Er lag ook een bordje met een stukje chocoladecake die hij nog niet had aangeraakt. Voordat hij zijn Holo Caster had weggelegd, had hij het nieuws gecheckt, niet goed wetend wat hij had gehoopt te lezen. Maar niks. Het nieuws waar hij op hoopte, zou nooit komen.

De kop zetten hij weer neer terwijl hij greep naar zijn Holo Caster, maar zijn wenkbrauwen bewogen dichter naar elkaar toe. Waar eerder het apparaatje lag, was nu niks te zien. Snel keek hij onder de tafel, misschien dat hij het met de gips de grond op had geduwd, maar niks. “Wat— dit kan toch niet,” mompelde hij tegen zichzelf. Vluchtig keek hij om zich heen, en dat is wanneer hij een dreepy zag met zijn Holo Caster in zijn mond. Het zweefde vlak achter een meisje en leek op zoek te zijn naar iets anders dat hij kon stelen.

Zonder twee keer na te denken sprong Casimir recht, om op de Dreepy af te wandelen. “Geef dat terug!” Hij wilde niet opnieuw een nieuwe Holo Caster kopen.

- Voor Q

Hier had hij allemaal geen zin in. Waarom kon die pokémon zijn poten niet gewoon thuis houden? Sterker nog, waarom moest hij er met zijn Holo Caster vandoor gaan. Allemaal zaken waar Casimir nu geen zin in had, maar de pokémon was nog lang niet klaar. Een blauwharig meisje was het nieuwe doelwit en de pokémon was achter haar aan het zweven op zoek naar een goede buiten.

Verward keek Casimir het meisje aan, toen ze haar koffie bewoog en dacht dat het daarover ging. “Nee, ik heb het niet tegen jou,” zei hij met een wegzwaaiend gebaar van zijn hand. Hij liep langs haar heen naar de wel erg lelijk gekleurde Dreepy. “De pokémon achter— shit” Natuurlijk juist dan had de Dreepy iets gevonden bij het meisje dat hij wilde hebben, dus ging hij ervoor. Het was duidelijk dat de pokémon hier ervaring mee had, was hij was snel en doelbewust. Of dat de pokémon ook van haar iets had weten te stelen, kon hij zo snel niet zeggen, maar de pokémon vloog wel snel weer weg. "Niet weer," mompelde Casimir terwijl hij alvast snel achter de pokémon aan wandelde.

Dit was een regelrechte ramp. Hoe was hij ooit van plan om zijn Holo Caster terug in handen te krijgen? Zoals het ernaar uitzag, ging het een hele opgave worden.

Eindelijk had het meisje door dat er iets aan de hand was, maar het was al te laat. De pokémon had ook iets van haar in handen gekregen en zweefde nu zo snel mogelijk weg met de buit die hij gemaakt had. “Natuurlijk niet,” zei hij geïrriteerd. Irritatie die voorkwam door de pokémon, maar hij nu onbedoeld op haar uiten.

“En mijn Holo Caster.” Abrupt stond hij stil toen de kleine pokémon omhoog zweefde naar de daken. “Shit,” mompelde Casimir. Hij haalde een hand door zijn haar, hield die daar even en ademde scherp in. Dit werd met het moment erger. Tegenwoordig nam hij zijn pokémon niet mee als hij ze niet nodig had uit voorzorgsmaatregelen. Maar nu hadden ze van pas gekomen. "We moeten iets doen," mompelde Casimir.