Tales of

Sinnoh

Nog geen twee happen en zijn hele Pokemon was weg geweest. Hij wist dat het niet lang ging duren voordat die Deino ging bijten in iets dat niet die irritante kauwspeeltjes waren. Een dag en zijn Pokemon was bruut vermoord. Niet dat hij er heel erg treurig om kon zijn, de Krabby had nou niet echt potentie om een fatsoenlijk onderzoeksonderwerp te worden. Het enige wat Damien jammer vond was dat hij nog niet zoveel data verzameld had en dat wat hij had praktisch waardeloos was nu.

Maar Jade wou gelukkig de Pokemon vergoeden aan hem. Ze zou na haar Crescent Moon shift een nieuwe halen voor hem, maar beter ook. Damien stapte net de deur uit toen hij een berichtje kreeg waar hij bleef. Hij zuchtte, stak zijn Holo Caster weg en begon aan zijn route naar centrum Jubilife City. Eenmaal daar was het bekende blonde hoofd in combinatie met het roze pakje van zijn nichtje niet moeilijk te spotten. Damien moest zijn lach in houden. "En daar in moet je over straat? Hoe doe je het?" hij zou zich kapot schamen. Hij bekeek het nog een keertje. Nee, dit was echt heel erg. "Het kleurt wel leuk met je haar." enig, hartstikke enig.

Dat Jade haar hoofd op onweer schoot toen hij opmerkingen over haar uniform gooide was alleen maar olie op het vuur voor hem. Hij vond het heerlijk om af en toe te stoken waar het kon. Zijn nicht kon het hebben van hem. Of niet, maar dat was haar probleem. Ze maakte een opmerking over zijn armen die ingepakt waren. "Het is dat, of mensen die me continue vragen of ik oké ben en of ik hulp nodig heb." en na een tijdje werd je daar best moe van. Elke keer hetzelfde verhaaltje uitleggen, elke keer de geschokte gezichten met dezelfde domme vragen.

Een winkel waar hij wou gaan kijken. Een grijns kwam op zijn gezicht toen over het verlies van de Krabby begon. "Hoe weet je dat? Je hebt me toch niet dramatisch horen huilen in mijn kamer om mijn lieve Krabby toch? Ik mis hem zo erg.." hij miste de Pokemon geen seconde, het enige wat hij jammer vond was de mislukte kans op iets wat op onderzoek leek. Maar goed. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. "Jij mag kiezen welke winkel, ik heb me eigenlijk niet zo verdiept in wat hier zit. En aangezien jij toch de hele dag op straat bonnetjes schrijft weet je vast wel een goede winkel in de buurt." hij haalde zijn schouders op en keek wat onverschillig om zich heen. Het maakte hem ook eigenlijk bagger weinig uit.

Dat Jade net zo hard op hem terug stampte als hij op haar stampte verwachtte hij niet anders. Niet dat het hem veel deed, hij maakte zich niet zo druk om de meningen van andere mensen. Tenminste, over zijn uiterlijk niet. "Soms, of een ander antwoord voor de shock-value. Ligt er aan in wat voor bui ik die dag ben. Zal mensen leren om hun neus in andersmans zaken te steken." je moest je er gewoon buiten houden, als je iets niet wist kon je het altijd vragen. Maar je moest niet bij hem komen huilen als het antwoord je niet aan stond.

Ze had zijn dramatische 'gehuil' gehoord. Damien lachte dat ze mee ging in het verhaal en vroeg toen naar de waarom in de hele kwestie. "Zo sneu was het niet, ze groeien terug. Dat was wat ik aan het volgen was, totdat mijn project in een hap verdwenen was in jouw Deino." hij zuchtte terwijl hij met haar mee liep. "Stel je voor dat ik iets gevonden had waardoor mensen hun ledematen terug kunnen laten groeien? Al die mensen met amputaties? Geholpen door mijn onderzoek. Maar ja, nu zullen we het nooit weten." hij haalde zijn schouders op. "Denk je dat als die Krabby evolved was in een Kingler, dat die arm dan terug gekomen was in een keer? Of zou hij dan evolueren met maar een arm?" hij ratelde hardop tegen Jade aan en merkte niet eens dat sommige mensen achterom keken om te kijken welke mafkees onzin uit liep te kramen. Voordat hij het doorhad waren ze bij een Pokemon winkel. Een gegeven Ponyta mocht hij niet in de bek kijken. "Mond, Ponyta's hebben monden. Edele Pokemon zijn het Jade." corrigeerde hij zijn nicht kalm, voordat hij naar binnen stapte. Er hing een gekke sfeer in de winkel. En meteen voelde hij twee ogen die in zijn rug geboord leken te zitten. Damien keek rustig rond, wachtend of Jade hetzelfde opmerkte als hij deed.

Hij mocht niet komen huilen bij Jade als ze hem een freak gingen noemen. "Doen ze toch al," hij haalde zijn schouders nogmaals op. "En daarbij, ik ga voor de volledige 'gestoorde professor'-look. Volgens mij hem ik hem al aardig down, al zeg ik het zelf." Niet dat hij daadwerkelijk gestoord was. Een beetje misschien, maar Damien geloofde dat hij een goed functionerend paar hersens had en een stel hele goeie onderzoek ideeën die hij wou verwezenlijken. Misschien dat hij ooit een nieuwe revolutie naar Sinnoh zou brengen, als ze daar tenminste klaar voor waren.

Jade deed alsof zijn hele idee waardeloos was. "Ik had ook niet verwacht dat jouw hersens zouden kunnen nadenken op mijn niveau. Maar dat geeft niet Jade. Als jij gewoon boeven blijft vangen en zo, doe ik mijn ding." Hij zou er van zelf wel komen. Het zou even duren en hij wist niet hoeveel Pokemon hij nog op die route ging verslijten, maar het ging hem lukken. Hij had nooit zo'n band gehad met Pokemon en misschien kwam dat wel omdat hij er als kind niet mee opgegroeid was. Hij kon zich niet hechten aan de wezentjes. "De dingen die ik zou kunnen doen met meer dan twee armen," verzuchtte de jongen alsof Jade hem net een hele mooie droom vertelde.

Uit zijn zak haalde hij zijn Holo Caster en Jade kwam aanzetten met een Pokeball. Deze zou perfect voor hem zijn. De jongen fronste kort, waarom... zei ze dat zo vrolijk? Hij pakte de bal aan zonder naar het kaartje te kijken. Zijn ogen vonden de winkeleigenaar. Hij wees kort naar de bal en vormde de worden 'mag ik' met zijn lippen en de man knikte. Hij drukte op de knop, vergrootte het ding en liet hem toen open klappen. Een Hatenna kwam op de grond te staan. Het ding oriënteerde even en als je de ogen van het wezen had kunnen zien dan waren ze nu strak op Damien gericht. Oh god. "Arceus, Jade, ik.." toen begon het beestje te rennen. Voor zijn leven, alsof Damien net iets vreselijks bij de Pokemon gedaan had. "Oh ja, dit wordt het hoor." zei hij sarcastisch tegen Jade. De eigenaar van de winkel ging achter de Pokemon aan, hij hield de bal in zijn handen en keek even naar de Pokemon in actie. Wat waardeloos.

Hij niks bereikt? "Jouw verkleedfeestjes zijn geen reden om je beter te voelen dan mij Jade," want dat waren contests toch? Glorified verkleedfeestjes voor Pokemon en mensen. Enige verschil was dat je met deze nog lintjes en geld kon winnen. Maar anders, allemaal hetzelfde. Hij probeerde tenminste actief de wereld te veranderen, dat kon Jade niet voor elkaar krijgen in een roze glitterjurk.

Jade kreeg de Hatenna in haar armen gedrukt door de winkeleigenaar. Wat fijn. "Hidden Ability... Magic Bounce? Die is alleen handig voor trainers Jade echt-" maar hij kon er niet echt tegenin gaan. Ze had al besloten voor hem. Damien zuchtte. "Niet janken als ik hem binnen nu en een week in omruil voor wat anders. Want dit wordt niks zo." een Pokemon die alleen maar van je weg wou komen? Wat had je daar aan. "Hij staat jou ook leuk hoor, en kijk nou... het beest is al helemaal gehecht aan je." al leek het meer zo omdat de Pokemon verder weg wou komen van hem. "Reken 'm maar af, ik heb het gezien." hij maakte een wuif-beweging met zijn hand. Dit werd niks. Deze winkel had sowieso een waardeloze selectie Pokemon liggen. Ooit zou hij iets beters vinden, maar niet vandaag.