Tales of

Sinnoh

Rustig stak hij de sigaret op, rustende tussen zijn duim en wijsvinger nam hij het wat tussen zijn lippen, waarna hij zijn hand om het rookstokje bracht en de aansteker kalm omhoog bracht. De vlam die ontsprong kwam al snel in contact met de peuk, waarbij de kleine man rustig inademde. Al snel bracht hij het ding van zijn lippen af doormiddel van zijn goede hand, gevolgd door het even tussen zijn vingers te laten rollen. Kijkende naar het rokende ding, blies hij rustig zijn eigen rook uit. Dat was beter, veel beter zo. Hij kantelde zijn hoofd dan ook een beetje en keek op naar de Garchomp, die kalm door haar knieën ging om een paar stenen van voor de ingang te halen. Met een simpele aanval kon het beest zo de stenen kapot slaan en wegwerken, maar dan was een kans dat de ingang nog meer instortte. Het oude vervallen huis was niet iets dat je normaal gewoon liet staan. Waarom de regering het ding niet leeghaalde om er andere dingen mee te doen, wist hij niet. Maar het maakte ook bar weinig uit. HIj was hier enkel voor een melding die was gemaakt. Een meisje was in het huis gegaan en was verschoten van iets vreemds... Ze had in de paniek van haar angsten haar pop laten vallen... En wilde deze graag terug. Natuurlijk moest hij het fetch werk weer gaan doen.

Eenmaal de stenen weg waren, gooide Myrddin zijn peuk op de grond, waarna hij deze uit stampte met het topje van zijn teen. Hij kantelde even zijn hoofd, zette een pas naar voren en legde zijn hand op de klink van het vervallen huis. Rustig deed hij deze open, waarna hij naar binnen wandelde. De rooskleurige Garchomp volgde haar trainer met elke tred die hij zette. Eenmaal ze beide binnen waren, bracht de dragon type haar kop hoger op. Ze kantelde haar hoofd en snoof even, diep. Ze was duidelijk op haar hoede. maar ze wist waarom ze hier waren. De pop vinden en gaan. Hij draaide zich dan ook een kwartslag en begon rustig te wandelden. Tijd om te zien waar dat ding was.

Pop vinden, pop pakken en pop meenemen. Dan het huis uit en terug naar de daily routine die voor hem lag. Hij had nog heel wat dingen te doen vandaag en hoopte dat het hier niet te lang zou duren. Zijn grijze ogen schoten echter naar het plafond toen een bries door de ruine trok. Hij kon het ding boven hun gevaarlijk horen kraken. Iets waarop Murphy ook reageerde. De gigantische Garchomp rechtte zichzelf beter en liet een zacht gegrom horen. Hun beide ogen gefixeerd op het plafond, hadden ze niet door dat er iets achter hun was verschenen. Het was de stem van het kind, dat Myrddin meteen liet opkeken. De kleine blonde man keek om, misschien wat sneller dan hij normaal zou doen. Zijn blik streek naar haar. Waar kwam zij plots vandaan? Zijn verminkte hand rees op waarna hij even rustig zwaaide naar haar, een kleine glimlach op zijn gezicht brengende. Zijn goede hand vond een weg naar zijn holo caster, waarna hij kalm begon te typen, het apparaat sprak al snel voor hem; 'Hallo, ben je verloren gelopen?' klonk er van de robotstem af. De roze Pokémon naast de kleine ranger keek langzaam van het plafond ook naar het meisje, haar helblauwe ogen wat vernauwende in het proces. Het was duidelijk dat ze aanvoelde dat er iets niet klopte. Dit was geen plek voor kleine meisjes.