Tales of

Sinnoh

Zijn therapeut had hem aangereden om meer ontspanende dingen te doen. De hele tijd gespannen rondlopende zou hij niks bereiken. Een gezonde uitlaatklep hadden was dan ook key, hadden ze gezegd. Hij had maar ja gezegd, want er was niet veel dat hij nog kon doen om hun tevreden te houden. De kleine man kantelde zijn hoofd een kwartslag en staarde rustig uit over de zee. Hij had immers al een hengel sinds vorige maand, dus het was niet zo'n heel groot drama als je het aan hem vroeg. Het zou wel loslopen, uiteindelijk, daar was hij zeker van. De eerste keer gaan hengelen was vrij tof geweest. Dus waarom zou het nu ook niet leuk zijn? Hij haalde even diep ade en en liet een zucht van hem horen. EVen keek hij om naar de grote Pokémon naast hem, die een instemmend geluidje liet horen. Ze kwamen beide in beweging, tijd om te zien wat er vandaag te zien was in het water.

Eenmaal aan het water nam hij de hengel beter vast in zijn handen. HIj bracht het ding van over zijn schouder, waarna hij een pas naar achter zette en het ding omhoog gooide. De dobber ging omhoog, maakte een boogje en kwam met een zachte plons in het water. Bitter keek de kleine blonde man naar het ding. Deze stilte... Dit niks doen. Hij voelde nu al aan dat het weinig rust in zijn hoofd bracht.

Het duurde niet heel lang voordat ze beet hadden. Rustig zette Myrddin zich schrap, waarbij hij de dobber even onder zag gaan. Hij trok zo hard hij kon, maar al snel bleek het dat het een vrij sterk beest was. Kort keek Muprhy dan ook op toen ze geen echte beweging zag in haar trainer. Het leek steeds meer dat hij juist naar het water werd getrokken. De Garchomp zette dan ook een paar passen naar voren en schoot naar voren, de zee in. De blonde man vernauwde zijn ogen en keek het beest na, die het water liet opspatten door de hoge snelheid die ze aan had genomen. Ze dook onder en... Al snel werd een balvormige Pokémon de lucht in gelanceerd. De lijn brak meteen door de kracht waarop de water type werd geraakt. Snel zette Myrddin een paar passen naar achter, waarbij de Spheal nog net in het ondiepe van het water landde. Geschrokken keek de zeehond rond, waarna hij al snel terug het water in rolde. Een zacht lachje kwam van de man af, waarbij hij even met zijn hoofd schudde. Wat een duts van een Pokémon, jeetje. Al snel hoorde hij het gespat van water naast zich. De draak was even de lucht in gevlogen en lande soepel in het ondiepe water. Rustig liet ze haar blauwe kijkers even vallen op haar trainer, waarbij haar normaal vrij serieuze blik... Zachter werd... En speelser. De Pokémon ging door haar benen, zette haar klauwen in het zand en begon zich uit te schudden. Wel meteen liet de ranger zacht lachend zijn hengel vallen om zijn armen wat voor hem te houden in een poging zichzelf droog te houden. Verdorie Murph.