Tales of

Sinnoh

Nijdig staarde een jongen van veertien naar een stuk papier dat voor hem op een eikenhouten bureaublad lag. Het was een aanmeldingsformulier voor een school in Jubilife City waar zijn vader mee aan was komen zetten tijdens het avondeten maar waar Lucas eigenlijk niet op had gerekend toen zijn pa over dit onderwerp begonnen was. Nee, hij wist het nu al.. dat dit hem niet zou gaan worden voor hem. School was een van de weinige dingen waar hij nooit zijn best voor had gedaan en was zeker niet van plan om hier iets mee te gaan doen terwijl hij met een ietwat opstandige blik naar het formulier staarde waarop hij het papier van het bureaublad griste en dit verfrommelde in zijn hand om het vervolgens in de prullenmand te gooien dat achter zijn bed stond. Dat Lucas nog niet helemaal wist wat hij precies wilde gaan doen nu hijzelf Pokémon had om voor te zorgen wilde niet zeggen dat zijn vader voor hem ging bepalen wat hij ging doen ook al had hij een afspraak met hem gemaakt voor ze terugkeerde naar Sinnoh. De jonge trainer had namelijk al voor zichzelf bedacht dat hij toch wel een poging wilde wagen om zijn eigen reis te maken door Sinnoh nu hij zelf al een klein Pokémon team aan het vormen was sinds hun terugkeer naar Sinnoh. Alleen zocht hij nog naar een goed moment om dit aan hem te vertellen.

Hij had nu in totaal drie Pokémon die van hem waren; Sirius de Riolu,welke hij van zijn vader had gekregen, Celia de Pichu, zijn allereerste partner, en Buizel, die hij had gevangen bij het Coronation Festival van vorig jaar, maar waarvoor hij nog geen naam had bedacht. De reden dat hij nog niet had kunnen vertrekken was omdat ze inmiddels alweer verhuisd waren van Sandgem Town naar Twinleaf Town omdat dit huis groter was dan het andere en met meer Pokémon die er gingen komen was een groter huis wel handig. Al had Lucas eerder het idee dat zijn vader heel veel moeite had met de veranderingen in de regio die in hun afwezigheid had plaatsgevonden aangezien hij hem vaak betrapte omdat hij boos in zichzelf mompelde wanneer hij alleen was. Hijzelf kon zich niet echt goed herinneren wat er precies anders was omdat hij toentertijd nog heel jong was hij kon zich dan ook niet echt een beeld vormen van hoe Sinnoh er tien jaar geleden had uitgezien en dat maakte het erg lastig om erover te praten met zijn vader. En er was nog iets waarom hij nog niet was vertrokken op reis.. zijn vader vond het toch niet veilig genoeg om hem alleen op pad te sturen nu er zoveel rare dingen gebeurde in de regio. 

Zuchtend stond Lucas op van zijn bureaustoel en liet zichzelf neerploffen op zijn bed naast een klein geel wezentje dat verrast opkeek toen de jongen zijn armen achter zijn hoofd had gevouwen op zijn hoofdkussen. Zijn Pichu had daar al de hele tijd liggen slapen met een Buizel  dat aan het voeteneinde lag. Sirius deed zoals gewoonlijk alsof hij niet bestond en bleef uit het raam staren toen de jongen was opgestaan. 'Pi?' Piepte Celia nieuwsgierig en rechte haar lijfje zodat ze de jongen beter kon zien vanuit haar half liggende positie. Deze toverde een warme glimlach om zijn lippen voor hij haar liefdevol onder haar wangetje kriebelde. "Maak je maar geen zorgen," mompelde hij wat afwezig voor hij zijn ogen richtte op het plafond en daar naar begon te staren. Twijfelachtig wierp de Pichu een blik op haar trainer maar kroop toen tegen de jongen aan waar ze zich dicht tegen hem aan nestelde. Er was wel een ding dat hij graag wilde doen sinds dat ze terug waren en dat was het graf van zijn moeder opzoeken in Canalave City als hij daar de kans voor zou krijgen. Hij wilde gewoon even een bloemetje brengen en Celia kennis laten maken met de plek waar hij eerst had gewoond. Ja, dat leek hem wel een goed idee.

Terwijl Lucas naar het plafond staarde verdwenen de laatste zonnestralen langzaam achter de horizon en veranderde de oranje gloed geleidelijk in een marine blauwe avondlucht. Hoe langer hij naar het donkere plafond bleef staren hoe donkerder het werd in de kamer en langzaam dommelde hij in slaap. Misschien moest hij morgen maar gewoon met de deur in huis vallen en zijn vader vertellen dat hij op reis ging.. of hij dat wel verstandig vond was een tweede maar langer wachten had ook geen zin. Lucas schoot vrij onverwachts overeind en keek met een strakke blik naar zijn handen die hij tot vuisten balde. Opeens was hij weer klaar wakker. "..Celia.." begon de jongen langzaam en deed het lampje op zijn nachtkastje aan zodat er wat schemerlicht een gedeelte van zijn kamer verlichtte vervolgens zocht hij de blik van zijn Pichu. Deze knipperde even verward met haar kraaloogjes voor ze hem opnieuw vragend aankeek en ging van een liggende positie over in zitten. Ze onderdrukte een geeuw voor ze een antwoord liet klinken. 'Pi?' Murmelde Celia wat verward. Buizel richtte zijn hoofdje ook slaperig op om te luisteren naar wat er gezegd werd door de jongen. "..wat zou je ervan zeggen als we morgen op pad gaan?" vroeg hij aarzelend aan de Pichu en liet vlug zijn grijze ogen even glijden naar Sirius en Buizel. De eerstgenoemde scheurde zijn blik los van het raam en leek voor een moment zijn aandacht te vestigen op de jongen maar toen de Riolu merkte dat hij aangekeken werd door de jonge trainer wendde hij vlug zijn blik af. Hij wist niet waarom hij deze vraag stelde aan zijn Pichu maar Lucas wilde ergens gewoon een bevestiging hebben van iemand voor hij besloot om zijn vader hier in Twinleaf Town achter te laten en in dit geval was Celia degene die het dichtst bij hem stond. 

De kleine Pichu begreep overduidelijk niet waar hij op uit was omdat dit was af te lezen van haar gezichtje waar de verwarring van afdroop maar tegelijkertijd zag hij ook de angst in haar kleine kraaloogjes. Op dat moment kwam de oranje wezel dat aan het voeteneinde lag overeind en begon breed te grijnzen waarop deze enthousiast een van zijn poten opstak. 'Bui, bui,' sprak hij vrolijk en liet met een kort kordaat knikje weten dat hij wel zin had om op pad te gaan. Lucas toverde zelf ook een glimlach om zijn lippen waarop hij zijn hand tegen de omhoog gestoken poot van de Buizel aanlegde. Hij had wel verwacht dat Buizel hier geen moeite mee zou hebben. De reden dat Celia nog niet had gereageerd was omdat ze het nogal spannend vond om te vechten en het geen fijn idee vond om langer weg van huis te zijn. Maar haar hier achterlaten was ook geen optie stiekem kon hij ook niet zonder de Pichu. De jongen keek nog even vlug in de richting van Sirius maar deze negeerde hem volledig waarop hij zijn aandacht terug richtte op Celia. "Als je niet mee wilt.. is het ook goed denk er maar rustig over na," zei Lucas met een warme glimlach rond zijn lippen terwijl hij zich naar Celia toe boog en de Pichu een korte aai over haar bol gaf. De kleine muis richtte haar blik op de jongen dat opstond van zijn bed en terug naar zijn bureau liep om wat spullen in zijn rugzak te stoppen. Zelf had hij de knoop wel al doorgehakt.. hij vertrok morgenochtend vroeg.

De volgende ochtend rond half zes ging de wekker alweer waarop Lucas zich gelijk begon aan te kleden zodra hij uit bed kwam. Het was zelfs zo vroeg dat de zon nog niet eens op was gekomen wat dus betekende dat zijn vader nog sliep. Een goed moment om te vertrekken op reis dus, dacht hij. Lucas had gisteravond Sirius en Buizel al terug laten keren in hun Pokéball terwijl Celia met hem de nacht had doorgebracht in bed. Ze had het niet zo op haar Pokéball wat hij niet erg vond. Lucas rechtte zijn deken dat in een slordig hoopje op zijn matras lag, pakte nadat hij dat had gedaan pakte hij zijn rugzak van de stoelleuning en deed een van de banden om zijn schouder. Vervolgens draaide hij naar het kleine figuur van de Pichu dat afwachtend naar hem staarde. Deze liet haar oren wat droevig zakken terwijl ze hem met twinkelende oogjes aankeek. "Celia.." begon hij aarzelend maar wist eigenlijk niet zo goed wat hij tegen haar moest zeggen het was hem al duidelijk dat ze niet meeging. "..zorg je goed voor pa?" Sloot hij zijn zin vervolgens af en keek haar recht in de ogen aan daarna liep hij naar haar toe en gaf de kleine muis een laatste aai over haar bol heen voor hij vertrok. Ze bleef stil toen hij zich omdraaide en richting zijn slaapkamerdeur liep maar waar hij Celia alleen achterliet. 

Op de overloop van zijn slaapkamer naar de gang was het stikke donker en moest hij moeite doen om niet te struikelen over zijn eigen voeten. Uit zijn broek pakte hij ondertussen een stuk papier waarin hij vertelde wat hij van plan was, dit legde hij op de eettafel in de keuken, onder de fruitschaal, waar zijn brief in het zicht lag omdat zijn vader hier vaak koffie dronk wanneer hij zijn dag begon. Lucas keek knikte kort waarop hij vlug naar de voordeur sloop om zijn jas met zijn sjaal in de mouw en fietssleutel van het haakje te pakken. De jongen sloop zo stilletjes als hij kon richting de voordeur en deed deze zo zacht als mogelijk dicht. Toen hij deze in het slot hoorde vallen zuchtte hij even opgelucht en voelde hij een soort adrenaline kick door lijf stromen om het feit dat zijn plan tot nu toe gelukt was. Zoals verwacht was het erg koud buiten en stak een van zijn armen in de opening van zijn winterjas en ritste deze dicht zodra hij het kledingstuk aan had. Zijn sjaal wikkelde hij zorgvuldig om zijn nek zodat deze ook beschermd was tegen de kou en liep langzaam richting zijn fiets dat aan het tuinhek stond.

In de verte kwamen al langzaam de eerste zonnestralen achter het wolkendek vandaan wat inhield dat hij op moest schieten als hij niet betrapt wilde worden. Zijn sleutel stak hij in het slot, draaide deze naar rechts zodat hij hem open hoorde klappen en rechtte zijn voorwiel waarbij hij zijn armen op het stuur legde en met het voertuig de voortuin uitliep. Nog voor hij het hek had dicht kunnen doen en afscheid kon nemen van zijn huis zag hij vanuit zijn ooghoeken dat een klein geel vlekje zijn richting op kwam gelopen. 'Pichu, pi!' Hoorde hij het hoge stemmetje gillen van Celia. Ze was voor een wezentje met korte pootje nog best snel voor haar doen. Verbaasd richtte hij zich tot Celia dat soepel over het hek wist te springen en hijgend voor zijn voeten tot stilstand kwam. "Ga je nu toch mee?" Vroeg hij met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht en vergat hiermee dat hij zachtjes moest praten maar er gebeurde in het huis niets. Celia knikte vastbesloten voor ze vlug vanaf zijn been naar boven klauterde richting haar vertrouwde plek en haar roze wangetje tegen de wang van de jongen duwde zodra ze op zijn schouder stond. 'Pi!' piepte ze en kroop onder zijn kraag omdat het nog veels te koud was in de frisse ochtendlucht. Lucas grinnikte zelfvoldaan voor hij een van zijn benen over het stuur gooide en zich afzette tegen de grond. Hij stuurde zijn fiets in de richting van de uitgang van het dorp waar hij remde en toen hij gestopt was even kort een blik wierp op het dorp. Celia stak haar kopje ook even naar buiten waar ze samen voor een moment naar de schitterende zonsopgang keken die het dorp volop verlichtte. "We zien wel waar we heen gaan," mompelde hij terwijl Lucas kort een veelbetekende blik uitwisselde met Celia die terug breed glimlachte naar de jonge trainer. De jongen zette zich weer stevig af tegen de grond en begon richting Sandgem Town te fietsen. 

Fietsend over het pad richting Sandgem Town was in de vroege morgen een rustgevende ervaring voor de jongen. Hij genoot van het feit dat hij toch wel de juiste beslissing had gemaakt om vandaag van huis te vertrekken. Lucas kreeg dan ook een brede glimlach van de ochtenddauw dat glinsterde in de eerste paar zonnestralen dat op het natte gras scheen. In de bosjes naast het pad zag hij af en toe al wat wilde Pokémon wegschieten omdat ze schrokken van het knerpende grind dat onder zijn wiel hoorbaar was of een enkele Starly opvliegen dat waarschijnlijk op zoek ging naar voedsel. Ze hadden het niet beter kunnen treffen dan vandaag.

Over eten gesproken.. zijn maag begon ook al met rommelen omdat deze nog niet gevuld was vlak voor hij vertrokken was. "Ja, ja, ik heb je gehoord," mompelde Lucas tegen zijn maag die alleen maar harder begon te protesteren. Opdat moment voelde hij dat Celia zich losmaakte uit haar warme schuilplaats en haar kleine kopje naar buiten stak. 'Pi?' Piepte de kleine Pichu vragend en hield haar kopje wat schuin. Lucas wilde zijn mond opentrekken om iets tegen de Pichu te zeggen toen hij vanuit zijn ooghoeken iets op het pad zag staan. Hij had geen tijd om te zien wat het was omdat hij zijn remmen vol moest indrukken om niet tegen de persoon aan te knallen. Zijn remmen piepte hard toen ze in aanraking kwamen met het ijzer van het wiel. "Woah!" Riep hij geschrokken uit toen het voertuig van het pad zwenkte en tegen een boom tot stilstand kwam. Hij had niet verwacht om op dit tijdstip iemand tegen te komen dus het was totaal een verrassing vooral omdat het tempo er goed in zat omdat hij snel in Sandgem Town wilde zijn.

Celia was halverwege van zijn schouder gesprongen voordat de jongen met de fiets in volle waard tegen de boom was aangereden. Ze was licht dus de klap was voor haar niet al te hard geweest. 'Pichu! pi!' riep Celia al rennend richting haar trainer en keek bezorgd naar de jongen. Lucas stak zijn duim op naar de Pichu waarbij hij zich half omdraaide naar het gele wezentje. Het eerste wat er bij opkwam was of er geen gewonden waren gevallen. "Is iedereen oké?" Vroeg hij toen ongerust en probeerde in zijn half gedraaide positie te kijken of de ander, welke hij zonet bijna omver had gereden, ongedeerd was.