Tales of

Sinnoh

Vredig slapen zonder het feit dat iemand je hardhandig wakker kon maken op elk uur en vooral veel te vroeg in de ochtend was heerlijk. valentino had met de jaren geleerd om door te slapen, een echte vaste slaper was hij dus geworden. En hierdoor was hij rits door zijn wekker heen geslapen. Even een oogje open, handje erop en gedaan. Lekker verder slapen was hetgeen waar zijn lichaam naar snakte en dat was ook wat hij zou doen. De blonde man was enorm slim geweest en had tot een gat in de nacht bezig geweest aan de nieuwe computer die hij in elkaar aan het zetten was. De laptop die hij nu had voldeed niet aan de eisen die hij voor zichzelf had opgelegd. En dus had hij gewoon besloten het maar zelf te gaan doen. Dat zorgde ervoor dat hij veel te laat op was gebleven, compleet vergeten dat hij en zijn broer straks plannen hadden. Het geklop op zijn deur werd dan ook beantwoord door een zacht geluidje, waarbij Valentino zich omdraaide en rustig verder sliep. Geen zin hebbende in opstaan. Het was ook niet dat hij echt veel en vroeg moest opstaan sinds hij terug thuis was, dus het ritme die hij jaren had gehad in de opvang waren er zo uit.

Hij had veel te weinig slaap gehad de afgelopen jaren als je het hem vroeg. Hij had het hele gebeuren daar niet kunnen slikken, maar hij had het met goede reden gedaan. Hij had nooit geklaagd, nou ja soms wel, maar niet zo heel veel hoor. Dus nu vond hij van zichzelf dat het allemaal niet meer zo moest. En dus merkte hij niet op hoe zijn broer zijn kamer in kwam. Hij voelde al snel dat er echter iets aan zijn been kwam. Een moeilijke expressie kwam op het gezicht van de blonde man, die zich de andere kant op draaide en zijn benen optrok om meer in een fetus houding te gaan liggen. Heerlijk verder slapende. Hij was wel even half wakker geworden hiervoor, maar zo snel als dat was gekomen, was hij alweer weg. Moeilijk om wakker te maken, dat blond kereltje, maar je hoorde hem zeker niet klagen. Slaap was goed.

Het duurde niet lang voordat een scherpe pijn door zijn kuit trok. Wel meteen sperde hij zijn mond open en slaakte hij een kreet, een schop verkopende aan hetgeen dat hem zonet had gestoken. Wild stribbelend rolde hij dan ook over, zo ver mogelijk weg waar de pijn vandaan kwam terwijl een stroom van Italiaanse vloekwoorden een weg naar buiten vonden. Na enkele tellen kwam hij enkel tot stilstand en keek hij met grote ogen rond, voordat hij snel zijn bril van naast zijn kussen greep en opzette. Zoals gedacht was het Valente... Een pissig geluid kwam van de man af, die rustig het deken wat meer over zichzelf heen trok. De ander uitmakende voor een idioot en alles dat mooi en bedorven was in hun moedertaal. "Wat moet je..." murmelde hij tussen de mooie woorden door, duidelijk niet geamuseerd. Het was geen fijne manier om wakker te worden, zoveel was duidelijk. Zijn rauwe stem was meer dan genoeg bewijs daarvoor.

Als hij helderder was geweest had hij misschien door gehad dat de ander zijn schop niet echt had ontvangen. En dan zou hij nog een schop geven, tot er eentje raak was. Want het was maar zo eerlijk dat hij het deed tot de ander ook een klop kreeg. Want dit? Dit was niet eerlijk. Hij kreunde dan ook even afkeurend en liet een zware zucht volgen op het geluid eenmaal de ander begon te praten. Starters. Juist ja. Die zouden ze halen vandaag. "Moet dat vandaag?" mompelde hij verslagen. Hij had er duidelijk niet al teveel zin in om uit bed te komen. Hij wilde liever nog de hele voormiddag in bed liggen. Het was immers nooit weg gelegd toen hij nog achter tralies zat. Dus profiteerde hij er zeker van. Elke dag tot nu toe. En hij was niet van plan om hier binnenkort verandering in te brengen. "Of haal maar gewoon iets voor mij, ik blijf wel liggen," verslagen, moe... En misschien een tikkeltje lui, dat was hij zeker.