Tales of

Sinnoh

Op haar gemakje liep ze door de goed bekende straten. De twee Eevee liepen naast elkaar voor haar uit. Het was altijd wel leuk om ze zo naast elkaar te zien, zwart en wit. Dicht tegen haar been aan liep Mulberry, de Ralts die ze nog maar net had. De pokémon moest nog wennen aan haar nieuwe leven, en was daarom met haar mee gekomen. Dan kon ze wat meer van het stadje zien. Blueberry was alleen achter gebleven om de winkel te 'beschermen', al had ze niet het idee dat de Oshawott veel zou kunnen uithalen tegen inbrekers. Ze trainde niet met hem en daarom was hij niet erg sterk. Maar dat maakte niet zo veel uit. Een cat & maid café was nou niet bepaald een plek waar je veel kon stelen. Behalve misschien het geld in de kassa dan. Ze schudde de gedachten uit haar hoofd en verpakte de boodschappentassen in haar handen. Er aan denken zou niets veranderen. De kans dat er iets gebeurde was klein. Daar moest ze maar op vertrouwen.

Uit schrik kneep ze haar ogen even dicht bij het horen van een geluid. Zodra ze haar ogen opende, leek ze echter de enige te zijn die het gehoord had. Nog niet één ander persoon leek naar de steeg te kijken waar het vandaan was gekomen. Had ze zich het ingebeeld? Nee. Mulberry leek haar ogen ook te focussen op de steeg. Er kwam dus daadwerkelijk geluid vandaan. Even maakte ze oogcontact met de pokémon. De Shiny Ralts begon aan haar arm te trekken, in de richting van het steegje. Wat? Wilde ze er gaan kijken? Twijfelend besloot ze de pokémon maar te volgen. Er zou vast een reden zijn dat Mulberry die steeg in wilde. Hopelijk zou het niet gevaarlijk zijn...

Ze moest eerlijk zeggen dat ze de geur niet echt op prijs kon stellen. Sterker nog, ze had haast het idee dat haar boodschappen er nog van zouden rotten. Al snel kreeg ze door waar de vreselijke geur vandaan kwam. Een Purrloin had een vuilnisbak omver gegooid en was daar nu een half rotte vis uit aan het eten. Ew. Angie draaide zich om en wenkte Mulberry dat ze mee moest komen. Ze wilde niet dat de Ralts verkeerde invloeden kreeg. En van vuilnis eten? Daar stond met hoofdletters verkeerde invloed op. Zodra ze weer op de stoep langs de gebouwen liep kon ze weer fatsoenlijk ademhalen. Want man. Rottende vis was echt geen goede geur. Ze hoopte dat het niet aan haar kleding zou blijven hangen.

Net op het moment dat ze dacht dat ze van de kat af was. Kwam er een andere haar kant op gelopen. Mulberry keek geschrokken naar de pokémon die met grote ogen hun kant op kwam gelopen. Was hij uit op het eten in haar boodschappentassen? Waarschijnlijk wel. Ze had nou niet het idee dat ze de vibe van een trainer uitstraalde, ook al had ze de Ralts bij. Maar ze moest van de kat af zien te komen. Ehm... hoe ging ze dat aanpakken? "Mulberry kun je hem vertellen dat ik geen eten voor hem heb?" vroeg ze aan de Ralts die zich vast hield aan haar been. De pokémon gaf een klein knikje voor ze een geluidje maakte richting de kat en vervolgens weg begon te lopen. Angie haalde haar schouders op en liep achter het blauwe helmpje aan.