Tales of

Sinnoh

Beveiliging lopen... Weeral. Hij had maar toe gezegd, maar veel puf zat er niet in de ranger. Hij had er ook gewoon geen zin om deze soort shit te gaan doen. Weeral. Het was het enigste dat crescent moon nog echt deed. Dingen vinden voor mensen en een beetje rondlopen op crowded places. Dat maakte toch geen echte veranderingen? Of wel dan. HIj rolde dan ook met zijn ogen en zuchtte even. Murphy was zoals gewoonlijk uit haar ball toen ze hun ronde deden. Maar het was nog rustig, aangezien het nog vroeg in de ochtend was. Het voordeel van een Garchomp; een van de snelste Pokémon die er was. Ze konden zwemmen, vliegen en graven. Er was geen ontsnappen aan een Garchomp. En omgekeerd? EEn Garchomp kon zowat overal komen. Het kon maar zo gemakkelijk zijn als transport.

Er was echt weinig volk. Dus had Myrddin besloten nu al zijn pauze te nemen. Rustig appte hij de supervisor, waarna hij zijn holo caster in zijn achterzak propte. Hij liet zijn grijsblauwe ogen even rondgaan en al snel viel zijn blik op iets intressants. Dat kon vast zijn gedachten wel even verzetten. Rustig stapte hij naar de man toe, waarna hij kalm zijn boekje boven haalde en begon te schrijven. Rustig hield hij het op. Het was ergens vreemd om weer eens zijn boekje te moeten gebruiken. Maar het had hem ergens een fijn gevoel gegeven het ding weer eens boven te halen. Hij wilde vandaag ook wat tekenen. DUs dat kon hij ook zo mooi doen. Al snel knikte de man, waarna hij uitlegde wat dit was en even rustig het deurtje naar de mand openhield. Twijfelachtig keek de man naar het ding, waarna hij knikte en instapte.

Al snel zat hij neer. Rustig liet hij Murphy terugkeren, aangezien ze al ideeën leek te hebben om zich bij hem te voegen. Helaas was de draak niet langer de kleine Gible die dat misschien kon doen. Het was ergens jammer, want toen ze nog de kleine bol was geweest was ze zo nors en gemeen geweest, een zwaar contrast met nu. Ze was groot geworden, volwassen. Een zucht kwam van hem af, waarna hij kalm de bal van de roze draak aan zijn riem klikte. Hij liet zijn hand naar de andere bal gaan en liet Euston eruit. Hier, stil in de kabine zou de puppy wat tijd tussen hun twee apprecieren. De shiny nestelde zich dan ook tegen hem aan en rustig glimlachte de man, waarna hij hem wat aaide. De Corviknight begon dan ook op te stijgen, waarna ze al snel in de lucht waren. Het zou een rustige rit worden, hopelijk.

Het duurde niet lang voordat hij beweging zag in zijn ooghoek. Kort kantelde hij zijn hoofd, maar zoals gedacht was het niks meer dan een normale vogel Pokémon die de lucht in schoot. Vast was het beestje verschoten van de hevige vleugelslagen van het metalen monster boven hem die het wagentje droeg. Hij liet een zucht over zijn lippen rollen en trok de shiny traited Pokémon dichter tegen zich aan. Euston had hier geen problemen mee en liet zich doen, zich wijd uitrekkende over zijn trainer heen. Zijn verminkte hand rustte rustig op het flankje van de jonge Pokémon, die langzaam zijn heldere ogen sloot. Zachte geluidjes kwamen van de ander af, waarop Myrddin hem even wat meer kroelde. Er was zoveel die gedaan moest worden en er was zo... Zo weinig tijd. Hij moest een manier vinden om dingen goed te zetten. Hij moest een team bouwen die sterker was dan eender welk team in de regio. En misschien moest hij zien of hij meer kon krijgen dan alleen een ranger zijn die rondjes liep. Want in realiteit... Wat voor verschil maakte hij met dit te doen? Niet veel. Daar was hij zeker van.

Het was Euston die overeind sprong en zijn pootjes tegen de ruit zette, waarna een zacht gepiep, gevolgd door een blafje zorgde dat Myrddin opkeek. Zijn grijze kijkers gleden naar het raampje, waar hij een gele balloon zag vliegen. Toen het ding zich echter een kwartslag draaide, kon Myr zien dat het geen normale balloon was. Het was een Drifloon, leek op een shiny zelf. De kleine man kantelde zijn hoofd en rechte zich wat, waarna hij wat overeind bewoog en het raampje wat liet zakken met het draaisysteem die er was. De Drifloon leek meteen door te hebben dat dit gebeurde, waarbij het gele ding  dichter bij het bakje begon te zweven. De ranger kantelde zijn hoofd, pakte een bal erbij en hield deze uit het raam. De flying type bekeek de ball even, liet een blij geluidje horen en duwde zijn kop tegen het ding aan. Het opende zich, waarna een fel rood licht de Pokémon omhulde. Het verdween weer en rustig trok de blonde man de bal binnen in de cabine zodat hij deze zeker niet liet vallen.