Tales of

Sinnoh

Een zachte brom verliet de Lycanroc, maar Casimir zocht er niet teveel achter. Hij wandelde kalm verder, tot hij ineens opmerkte hoe de pokémon niet meer naast hem liep. Sneller als nodig en met zijn adem ingehouden, draaide hij zich om. Opgelucht kon hij weer uitademen toen hij zag dat zijn pokémon gewoon was blijven staan. Iets had duidelijk zijn aandacht getrokken, maar Casimir kon niet direct zien wat.

Casimir draaide zich weer om, in de hoop dat Stuart gewoon zou volgen. “Kom, we gaan verder.” Hij zetten enkele stappen vooruit om dan over zijn schouder heen te kijken, enkel om te zien hoe zijn pokémon nog steeds niet had bewogen. “Wat is—” begon Casimir terwijl hij terug wandelde en zijn blik eindelijk viel op een figuur verderop met twee dreepy’s. Eén ervan kwam hem veel te bekend voor.

Nee— het was onmogelijk— het kon niet—

Zonder het zelf goed te beseffen, wandelde hij op de man af. Op de voet gevolgd door Stuart die de man stark aankeek. “Hey!” Er waren miljoenen manieren waarop hij dit goed kon aanpakken, maar de adrenaline die door zijn lichaam heen raasde zorgde ervoor dat logisch nadenken moeilijker werd. “Jij daar! Van waar heb je die dreepy?” Daar stond hij dan als een halve gek over de markt te roepen naar iemand die gewoon pokémon voer aan het kopen was. Maar de dreepy die hij bij zich had, die was niet van hem.

De man negeerde hem volledig. Heel even bleef Casimir verward stil staan, zijn grijze ogen gericht op de rug van de anderen. Niemand zou zo maar wegwandelen. “Wacht,” riep Casimir een laatste keer, hopend dat de andere deze keer wel zou luisteren.

Maar het zou niets uitmaken. Stuart schoot vooruit voor Casimir iets kon doen en kwam vlak voor de andere tot stilstand. Zijn rode ogen op hem gericht.

“Stuart,” zei Casimir streng en met lichte paniek in zijn stem. Dit was ook niet de bedoeling. Sinds hij hem terug had van de Black Market, was de pokémon helemaal veranderd. “Stuart, kom terug!” De pokémon luisterde echter niet en bleef gewoon voor de andere staan zodat Casimir ze kon inhalen.

Buiten dat Stuart de man tegen had gehouden, deed hij verder niks. Toch kon Casimir voor even niet ontkennen dat hij wat anders had verwacht. Sinds hij de pokémon terug had, was zijn gedrag veranderd. Het was niet abnormaal, maar het zorgde ervoor dat Casimir hem niet goed kon inschatten.

Zijn hele lichaam was weer aan het klagen na zijn inhaalmanoeuvre. Elke dag ging beter, maar hij was er helaas nog lang niet. “Die dreepy—” begon hij weer terwijl hij zwaar ademde.

Ondertussen zag hij hoe de dreepy naar Stuart ging, waarvan ook de uitdrukking verzachten toen hij een snoepje aangeboden kreeg. Met een zacht, maar voorlijk redelijk vrolijk geluidje nam de pokémon het aan. Voor even keek Casimir opgelucht, maar dat duurde niet lang.

Hij richtte zijn aandacht waar op de zwartharige, wenkbrauwen naar elkaar toe getrokken. “Van waar heb je die dreepy?” herhaalde hij nog een keer, deze keer met meer kracht in zijn stom om aan te geven dat hij een antwoord wilde.

Het was hem.

Dat was alles wat door Casimir zijn hoofd ging. Waar hij nooit verwacht had één van mijn pokémon zo terug te vinden, was het toch gebeurt. De interactie met Stuart alleen al toonde aan dat de twee elkaar kende. “Stuart,” zei Casimir echter streng, want hij wilde zijn pokémon weer gewoon aan zijn zijde. Ditmaal luisterde de pokémon gewoon en wandelde hij weer naar hem toe.

Eindelijk besloot de onbekende zijn mond eens te openen, in plaats van weg te lopen. Casimir rechte zijn rug wat om minder fragiel over te komen. Gekocht van iemand in Veilstone City. Hoe graag hij de andere ook wilde geloven, was het erg moeilijk. Zeker nadat hij weg liep daarnet.

“Hij is van mij,” zei Casimir simpel. Hij kende deze man niet en kon hem niet vertrouwen met zijn pokémon. “Een tijd geleden— hij was— ze hadden hem gesloten.” En nu was hij weer hier. De Lycanroc naast hem bromde zacht, rode ogen gericht op de zwartharige jongen voor hen.

De vraag die volgde zorgde voor een brok in zijn keel. Casimir wist maar al te goed wie zijn pokémon had gestolen. Het was niet gewoon een simpele grunt die dacht een goede buit te hebben gevonden. De volgende dag had het nieuws er vol mee gestaan. Man aangevallen door Team Zekrom Executive. Het hielp niet dat het op zo’n publieke plek was.

Met een ongemakkelijke blik keek Casimir naar de persoon voor hem. “Team Zekrom,” wist hij enigszins moeilijk uit te brengen. In een normale situatie lukte het hem al niet om er gewoon normaal over te praten. Zelfs met Alain was het moeilijk. Hard beet hij neer op zijn lip, op zoek naar de juiste woorden. Het was haast alsof hij de helende wonden op zijn rug weer kon voelen branden. “Enkele weken geleden— bijna mijn hele team en dat was er één van,” zei Casimir die een bevende vinger uitstak naar de roze dreepy. Het was moeilijk om zijn blik van de pokémon af te halen.  

Team Zekrom kreeg steeds meer macht in handen en het was niet gek ook. Het was haast alsof ze niks te vrezen hadden. Toen dat zijn pokémon gestolen werden, was hij in het midden van Jubilife City. Er waren zoveel omstanders, de politie was direct verwittigd maar toch had die man er kalm bijgestaan. Alsof hij alles onder controle had en niks te vrezen had. Het zat hem allemaal niet lekker.

Het kleine beetje kleur dat hij had verdween van zijn gezicht toen dat de man vermoedelijk sprak over het incident waarbij hij betrokken was. Scherp ademde Casimir in. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar besloot toen enkel even zacht te knikken. Als je niet opletten zou je het niet eens opmerken.

Met een bedrukte uitdrukking keek Casimir de zwartharige aan. Dat was inderdaad wat hij wilde. “Ja,” zei hij dan ook eerlijk. Hij kende deze man helemaal niet, natuurlijk wilde hij zijn pokémon terug. De Dreepy zag er goed uit, maar wie weet wat er achter gesloten deuren gebeurde. “Maar zo makkelijk is het zeker niet?” ging hij direct verder. De andere had hem immers gekocht.

Casimir zijn blik verduisterde bij de woorden van de andere. Uiteraard had hij geen reden om te geloven dat hij de waarheid sprak, maar de reactie van de Dreepy was genoeg geweest. Aan zijn zijde balde hij zijn handen op tot vuisten. De Lycanroc aan zijn zijde voelde de opbouwende spanning en liet een zachte grom horen terwijl helderrode ogen gericht stonden op de onbekende jongen. “Stuart,” sneerde Casimir en de pokémon was direct stil, maar de intense blik verdween niet.

“Maar ik moet mijn pokémon maar achterlaten bij iemand die ik niet ken?” kaatste hij de bal terug in plaats van zichzelf voor te stellen. De situatie was hetzelfde, ze waren allebei gehecht aan de pokémon ondertussen, maar hadden geen reden om de andere te vertrouwen. “Het feit dat je hem gekocht hebt bij iemand die illegaal pokémon verkoopt, zou me al redenen genoeg moeten geven je niet te vertrouwen.” Zelfs al was de kans groot dat de andere het niet bewust had gedaan. Dat maakte hem zeer weinig uit.  

De volgende woorden schoten volledig in het verkeerde keelgat. Hoe vaak Casimir niet tegen zichzelf had gezegd dat het zijn schuld was, dat hij meer had kunnen doen. Maar de werkelijkheid was anders. Er was niks dat hij had kunnen doen. In dat opzicht had Alain gelijk. Als hij meer had proberen doen, zou hij hier nu niet meer staan. Zijn gezicht vertrok en één mondhoek trok hij kort op. Even opende hij zijn mond om wat te zeggen, enkel om de woorden terug in te slikken. De andere had geen idee waar hij over sprak.

“Geef maar gewoon je gegevens, dan laat ik het door de politie afhandelen,” zei Casimir op een geforceerde kalme toon. Het was moeilijk om zijn emoties in deze situatie onder controle te houden. Hij deed niets liever dan gewoon de dreepy pakken en ermee weg wandelen. Oorspronkelijk was het zijn pokémon, maar gezien hij nu niet langer op zijn naam stond, was het niet iets dat hij zomaar kon doen.