Tales of

Sinnoh

Okay. Dit was een slecht idee. Ze zat al in het bakje op de rug van de pokémon dus ze kon niet meer terug. Maar ze had zo veel spijt van deze keuze. Het idee van de stad van boven bekijken had haar zo geweldig geleken. Zo geweldig dat ze niet had nagedacht over de hoogte die ze daarvoor in zouden gaan. En het feit dat het op de rug van een pokémon gebeurde. Nou had ze al eens eerder een Corviknight verbonden toen die van Casimir gewond was geweest. Maar nu moest ze op een andere. Deze was niet traited en wel gezond. Maar ze moest vliegen. En haar Arcanine kon ook niet mee. Dus ze zou helemaal alleen de hoogte in gaan op de rug van de pokémon. God, wat was dit eng. Het idee om toch af te stappen speelde door haar hoofd. Maar het was al te laat. De pokémon begon met zijn vleugels te slaan en al snel stegen ze op. Angstig hield ze zich vast aan het bakje. Dit was echt doodeng.

Ze hield zich zo stevig vast, dat ze helemaal vergat waar ze was. Alleen het enge bewegende gevoel bleef over. Ze moest zich ontspannen. Diep adem halen. Vijf seconde in. Zeven vast houden en weer vier seconde uit. Na een paar herhalingen voelde ze zich veilig genoeg om haar ogen te openen. En recht tegen het gebrek aan ogen van een andere pokémon aan te kijken. Meteen schoof ze een stukje verder weg van de pokémon, voor ze zich realiseerde dat de Zubat niet in het bakje kon komen. Okay, er was niets aan de hand. Gewoon blijven ademen. De Zubat was weer vertrokken, misschien zou ze nog wel iets leuks vinden, hier hoog in de lucht.