Tales of

Sinnoh

De dagen nadat ze bij Alain thuis waren gekomen na de aanvaring met hun ouders, was Rey erg stil geweest en bleek. Ze had haar nieuwe slaapkamer wat ingericht en Peaches uit de Pokéball gelaten. Eigenlijk was ze een model huisgenoot op het vlak dat je momenteel helemaal geen last van haar had. Het verdriet van de hele aanvaring was pas later ingezakt en ondanks dat het on the long run waarschijnlijk beter was, voelde dat momenteel nog niet zo. Ze moest ook nog wennen aan het feit dat dit ‘thuis’

Een beetje afwezig zat ze door een leerboek te bladeren voor Pokémon geneeskunde, het traject wat ze voor zichzelf gekozen had, maar haar focus was ver te zoeken. Ze leunde naar achteren en aaide met een zachte blik in haar ogen Peaches weer over haar oren. De Rockruff was normaliter al vrij vaak bij haar, maar nu was ze niet van Rey weg te slaan. De Rockruff begon echter enthousiast te kwispelen toen de deur van Rey’s nieuwe slaapkamer open ging. Rey keek over haar schouder, een glimlach op haar gezicht toverend die nog niet helemaal gemeend was. Het ging elke dag beter, maar de tranen waren altijd dichtbij.

Een wat oprechtere lach verscheen op haar lippen toen ze Alain aankeek. Peaches sprong op naast het bureau en rende enthousiast keffend op de witharige jongen af. Rey floot zachtjes om de Rockruff weer terug te roepen. Peaches reageerde niet.. volledig en ging op haar achterste zitten, vlak voor Alain, maar in ieder geval was ze onderschept in haar enthousiasme. Rey ontmoette vertrouwde, tweekleurige ogen van haar broer met haar eigen blauwe. Wat er ook gebeurde, ze wist dat op Alain aankon. Ze wist dat hij ergens ook pijn moest hebben, dat de confrontatie hem ook wat gedaan had. Maar ze kende Alain ook goed genoeg om te weten dat hij dat niet aan haar ging tonen, of tenminste, zo weinig mogelijk. Alain was zorgzaam en zou de wereld op zijn schouders dragen als het nodig was. Als hij alleen de last maar een heel klein beetje zou willen delen…

Ze legde de pen die ze vast had op het bureau neer en lachte voorzichtig naar Alain. Ze hadden allebei verdriet.. Maar ze hadden elkaar. En Alain had ook nog Cas, waar hij heel gelukkig mee was. ”Als je dat wil..? Als je liever met Cas erop uitgaat is dat ook oké hoor,” reageerde ze, een voorzichtige lach op haar gezicht. Alles wat Alain op het moment maar gelukkig maakte. Haar Holocaster lag ongebruikt op haar bureau. Ergens had ze nog gehoopt op excuses van haar ouders, maar het was doodstil gebleven.

Rey haar blik schoot van Peaches, naar Alain, en weer terug. De Rockruff trappelde met haar voetjes op de grond, maar bleef zowaar op haar achterwerk zitten. Haar roze tong hing vrolijk uit haar mond en haar oren stonden naar voren gericht. De Rockruff stond te trappelen om tegen Alain op te springen. "Ik werk aan discipline!" begon Rey al meteen, maar het voorkwam niet dat Peaches uiteindelijk wel naar voren sprong en tegen Alain op begon te springen. "Echt," voegde ze er schaapachtig aan toe. "Peaches!" De Rockruff sprong nog een laatste keer en rende daarna weer naar Rey, half op haar schoot springend. Haar staart draaide nog steeds overuren, maar i ieder geval was ze niet meer aan het springen.

Ze hief haar blik weer naar Alain, welke tegen de deurpost aan het leunen was. Spontaan voelde ze zich wat ongemakkelijker toen ze zijn gelaatsuitdrukking zag, haar vingers in de vacht van Peaches hakend. "Ja.. dat weet ik, maar ik kan me ook voorstellen dat je momenteel Cas een beetje nodig hebt," zei ze hem met een voorzichtige glimlach. Ze wilde hem niet in het harnas jagen, dat was niet de bedoeling geweest. Ze kwam van haar stoel en liep naar Alain toe, Peaches van haar schoot duwend. De Rockruff drentelde vrolijk mee, alweer iets gekalmeerd. Voordat ze de deur doorliep, haakte ze haar armen om de middel van haar broer. "Uiteraard, let's go," Ze drukte hem eventjes tegen zich aan voor een knuffel, waarna ze hem weer losliet om samen met hem naar buiten te gaan.

Rey glimlachte voorzichtig naar haar grote broer en trok Peaches iets tegen zich aan. De Rockruff likte enthousiast haar kin en Rey duwde haar iets naar beneden, waarna ze haar onder haar kin begon te kriebelen. De staart van de Rockruff draaide overuren en Rey wist zeker dat ze nog steeds een erg laag level was. Rey had immers praktisch nog niet met haar getrained, maar dat was oké, wat Rey betrof. ”Zal ik doen, we werken hard he Peach?” merkte ze op naar de Rockruff, waarna ze deze weer een knuffel gaf.

Een warm gevoel verspreidde zich door haar toen Alain aangaf dat hij haar ook nodig had. Met een wat brede glimlach drukte ze Alain nog wat dichter tegen zich aan, waarna ze zich naar de woonkamer begaf. Het was op het moment nogal zwaar, maar i ieder geval had ze Alain. En als ze elkaar hadden, dan kon het allemaal nog niet zo slecht zijn. ”Dan neem ik Shimmer ook mee.. Ik denk dat de indrukken goed voor haar zijn.”

De Fennekin die verscheen uit de Pokéball drukte meteen haar staart tussen haar achterpoten en haar oren in haar nek. De kleine vos was meegenomen door Alain uit een nare situatie, en dat kon je aan haar merken. Rey probeerde zoveel mogelijk geduld met haar te hebben, maar wist ook niet goed waar ze goed aan deed naast begrip hebben.

Gelukkig volgde Shimmer haar wel overal en terwijl Peach enthousiast wat vooruit liep. ”Erg leuk, ze wil altijd de golven eten, dus ik moet dan opletten dat ze niet teveel water binnenkrijgt,” merkte ze op met een lach, waarna ze eventjes naar de roze Rockruff keek. ”Die kant op dan?” besloot ze te vragen aan haar broer. Ze kon de blauwe golven al in de verte zien, gelukkig was Sandgem niet zo groot.

Kear wilde haar vast wel zien. Rey glimlachte zachtjes als antwoord op zijn woorden terwijl ze aan de bijzonder gekleurde gekko dacht. ”Wie weet, hoe gaat het nu met hem?” besloot ze te vragen terwijl ze de Pokéball van Shimmer beetpakte. De Fennekin trilde nog net niet op haar pootjes en Rey had echt met haar te doen. Ze wou dat ze de Fennekin iets meer vertrouwen kon geven en kon aantonen dat de wereld niet zo erg was als waar ze bang voor was. Maar tegelijkertijd zag Rey zichzelf daar ook wel een beetje in. Ook zij was heel bang voor de wereld en wat er allemaal kon gebeuren. Misschien konden ze elkaar een beetje vertrouwen geven.

Waar de Fennekin een beetje stilletjes volgde, liep Peaches vol zelfverzekerdheid voorop. Ze had haar staart hoog in de lucht en haar kop geheven. ”Af en toe denkt ze dat ze een Entei is, met haar attitude,” grapte ze tegen Alain, waarna ze haar hoofd iets schudde. Ze knikte kort terwijl Alain aangaf dat het strand niet zo ver was. Ze was er wel aan toe, het geluid van de zee, het mulle zand onder haar schoenen. Daardoor kon deze locatie toch nog een beetje als thuis voelen.

Haar Rockruff stoof naar voren, luid keffend tegen de rollende golven alsof ze haar persoonlijk beledigden. Rey keek er eventjes naar. ”Rustig aan hè Peach!” riep ze naar het hondje, waarna ze eventjes naar Shimmer keek. De Fennekin drukte zich echter klemvast tegen haar been aan, duidelijk vastbesloten om zich niet te verroeren. Rey zag het maar als een goed teken dat de Pokémon haar als veilige haven verkoos. ”Ik ook niet,” antwoordde ze haar broer, ”Voelt toch nog een beetje zoals thuis zo.. de goede kanten van thuis.” Ondanks de enig mistroostige toon, lag er een kleine glimlach op haar lippen. ”En ik…” ze zocht even naar woorden voor ze verder ging, ”ben blij dat ik hier met jou aan de zee mag staan.” Het mocht allemaal verdrietig zijn, maar ergens had ze er de afgelopen dagen ook op een vreemde manier vrede mee gekregen.

Wist zij veel dat hij haar een Lycanroc trauma wilde geven.

De Treecko van haar grote broer was er snel weer bovenop. Rey glimlachte zachtjes naar de Pokémon. Het was inderdaad wel letterlijk een koele kikker. Rey kon dat wel waarderen. Het was fijn om te zien dat de Pokémon zo op zijn gemak was bij haar grote broer. ”Hij is dan ook wel in het bijzijn van de beste trainer van de hele Sinnoh regio,” merkte ze plagerig op, eventjes naar de Pokémon kijkend maar expres niet al teveel oogcontact makend. Ze probeerde altijd de persoonlijke ruimte van andermans Pokémon te respecteren.

Rue had blijkbaar ook de attitude van een Entei en Rey lachte er eventjes kort door. Haar blik gleed naar de zwarte Vulpix en ze kon het niet helpen om zachtjes te glimlachen. ”Rue straalt toch iets meer autoriteit uit dan dat Peach doet,” merkte Rey op terwijl ze met haar hoofd schudde. Peaches, case and point, zat op het moment immers te niezen omdat ze te heftig in een golf gehapt had.

Terwijl ze naar de golven keek, merkte Alain op dat hij nergens heen ging. Dat was ook zo, daar kon ze op vertrouwen. Wat er ook was, Alain was er altijd zolang hij dat kon. Ze voelde tranen achter haar ogen branden terwijl ze de jongen weer beetpakte in een knuffel. ”Dank je.. Mag ik.. er dan ook een beetje voor jou zijn?” murmelde ze, terwijl ze haar hoofd iets in zijn kleding drukte. Ze wist dat Alain het zwaarder had dan dat hij liet zien, ze wist dat hij zich sterk hield. Maar dat kon geen houdbare situatie zijn. Ze wilde zo graag dat hij ook een keertje op haar durfde te leunen.

Maar vervolgens werd Ari er ineens bij geroepen. Rey keek wat vragend naar Alain en fronste vervolgens iets. ”Wat wil je laten zien dan?” Peaches kwam ook aangerend met Ari mee, wild kwispelend met haar staart. Het was moeilijk te zien hoe die twee familie konden zijn, maar tegelijkertijd hadden ze genoeg gelijkenissen.

Rey snoof bij de opmerking die Alain haar toewierp. ”Je bent gewoon te soft voor Cas,” reageerde ze op een plagerige toon. Ze wist zelf ook wel dat het waarschijnlijk niet waar was en ze mocht Cas ook graag genoeg. Mits ze zich niet zorgen aan het maken was dat Cas haar liever kwijt dan rijk was. Dan kon Cas er prima mee door. Ze keek naar Peaches die over de kustlijn aan het roetsjen was. Straks moest ze nog op gaan passen dat Peaches niet met de één of andere vis aan zou komen rennen, dat zou nog wat zijn.

Uiteindelijk kwam Peaches echter wel aanrennen toen Ari aan kwam rennen. Ze plantte haar achterwerk netjes in het zand neer, maar ze zwabberde over de grond heen met hoe enthousiast ze aan het kwispelen was. Alain wilde haar echter wat laten zien, dus Rey’s glimlach was iets weggezakt in een serieuzere en bezorgdere blik.

Ze beet wat op haar lip terwijl ze Ari bezig zag. Een krachtige aanval, maar dat kon ze wel logisch verklaren. Ari was immers getrained voor Gym Battles. ”Ik snap je punt.. Maar Peaches gaat nooit zo sterk worden als Ari hè? Ik train haar immers niet..” Het was een zwak protest, als je een beetje oplette kon je zien dat zelfs zij twijfelde aan haar woorden.

Ooit maakte Alain Cas in, merkte hij op, maar hij leek niet volledig overtuigd. Rey glimlachte zachtjes. Ze vroeg zich af of haar broer ooit echt hard tegen zijn vriend kon zijn. Daarvoor was hij veels te zacht en te lief. Maar dat was ook Alain en deels daarom hield ze zo van hem. ”Ooit, en anders doe ik dat wel,” merkte ze op met een plagerige glimlach. Ze wisten allebei dat dat van z’n lang zal z’n leven nooit zou gebeuren. Ze was helemaal niet gericht op trainen. Eerlijk gezegd, had ze geen idee waar ze nu op gericht was. Ze was een opleiding bij het Pokémon Center gestart om nog iets te doen, maar daar bleef het bij.

Rey schuifelde voorzichtig wat met haar voet over de het zand heen, het in kleine hoopjes wegduwend van het strand. Maar desondanks zakte haar blik af naar de roze Rockruff en wist ze dat Alain gelijk had. Ze beet kort op de binnenkant van haar wang en zuchtte stilletjes. ”Maar wat moet ik dan doen? Ik.. heb dit nooit geleerd. En ik ben juist zo blij dat ze me leuk en aardig vindt.”

Rey stak haar borstkas iets vooruit en haar neus te lucht in terwijl de zilte zeebries haar haren wat naar achteren woei. Ze zag er zowaar een klein beetje trots uit, een zeldzaam gebaar bij het donkerharig meisje. Ze hield het niet lang vol, zeker niet toen haar trots opging in zacht gegiechel. ”Ik maak hem helemaal in,” reageerde ze op Alain, met pretlichtjes in haar ogen. Peaches kefte enthousiast naast haar, kwispelend met haar gekrulde staart. Wat de hond betrof, ging dat sowieso gebeuren blijkbaar. Die achtte zichzelf waarschijnlijk nog de overwinnaar als ze onder een grommende Houndoom lag.

Rey haar blik werd echter twijfelachtig toen ze het daadwerkelijk over trainen gingen hebben. Ze beet zachtjes op haar lip en wreef over haar achterhoofd heen. Haar blik ging naar Peaches, wie niet begrijpend terug keek en rond haar begon te springen en te dansen, alleen maar blij met alle aandacht. ”Maar.. hoe doe ik dat dan?” Ze haalde eventjes diep adem. ”Kun je me helpen?”