Tales of

Sinnoh

Victor keek voor de zoveelste keer naar zijn knalroze holo caster om de berichtjes van Reyne nog eens opnieuw te lezen. Hij had de gsm een maand terug van de universiteit gekregen—hij had nog geprotesteerd tegen de kleur, maar had er niets tegen kunnen beginnen—en toch had iets hem nog steeds tegengehouden om een berichtje te sturen. Net als bij Gioya was hij bang geweest om opnieuw contact te zoeken. Hij had tijd nodig gehad om zijn eigen weg te vinden; misschien was het makkelijker geweest met de steun van anderen, maar tegelijkertijd was dit iets dat hij in zijn eentje had moeten doen. Maar nu had hij nood aan andere mensen. Hij was blij om Rey te zien, zelfs al zou ze eerst kwaad zijn omdat hij zo lang niets van zich had laten horen en voelde zich eindelijk klaar om mensen van vroeger terug te zien. Ook Edgar was blij en zat vanop Victors schouder naar de menigte voor zich te kijken terwijl ze hun weg maakten naar Miltank’s Milkshakes. Het logo van het standje kwam in beeld en al snel merkten Victor en zijn murkrow Rey op. “Hey!” begroette Victor haar met een glimlach terwijl hij naar haar toe kwam. Het was zo goed om haar terug te zien. Toen hij eenmaal bij haar stond wist hij echter niet goed wat te zeggen. Dat je van huis was gaan lopen en een tijd op straat had geleefd, was nu niet zo’n makkelijk onderwerp om over te beginnen. En dus boog hij om tijd te winnen door zijn knieën en begroette hij haar pokémon. “Hoe heet ze?” richtte hij zich terug op Rey.

Zodra ze erbij kon, sprong de rockruff met haar voorpootjes op zijn knieën. Lachend om haar enthousiasme aaide Victor de pokémon. “Jij bent een heel vrolijke pokémon, Peaches,” zei hij tegen de roze puppy. De researcher keek op toen Rey naar de murkrow op zijn schouder vroeg. “Dit is Edgar.” Eventjes zweeg hij. Dit was de opening die hij nodig had om aan zijn verhaal te beginnen. “Hij was van mijn broer. Hij is het enige dat ik mee heb kunnen nemen toen ik naar Sinnoh kwam.” Hij was in het labo bezig geweest met een experiment, zijn vader was binnengekomen en had geschreeuwd wat voor een mislukkeling hij was, hij was voor het eerst in zijn leven er tegenin gegaan—er echt tegenin gegaan—, alles was een waas geworden terwijl de eerste klappen vielen en het enige dat hij had kunnen doen was vluchten. “Wil je misschien eerst een milkshake? Dan kunnen we aan een tafeltje zitten,” veranderde hij van onderwerp. Misschien dat hij zich minder nerveus zou voelen als hij iets had om in zijn handen vast te houden.

Rey ging akkoord met milkshakes en ook Peaches blafte haar antwoord. “Chocolade kan nooit slecht zijn,” zei Victor met een lach. Hij bewoog naar het kraampje toe om in lijn te gaan staan voor de milkshakes. “Hazel- of kokosnoot klinkt ook wel goed,” sprak hij terwijl hij de menukaart boven de toonbank bekeek. Nu pas ging zijn aandacht ook naar de prijzen die naast de drankjes stonden. Hij was het nog altijd zo gewend om alles wat hij maar wilde te kunnen kopen dat hij soms nog vergat dat hij zich al lang niet meer in die situatie bevond. Geld was moeilijk te verkrijgen als je geen reusachtig bedrijf of rijke familie meer had. Hij rekende eventjes hoeveel hij momenteel nog had en wanneer hij zijn volgende loon zou ontvangen en dacht dat het wel moest lukken om dit te betalen en toch nog iets aan de kant te kunnen zetten om door te sparen om ooit zijn eigen appartement te huren. Maar momenteel had hij andere dingen aan zijn hoofd. Hij nam even diep adem, zuchtte kort en keek daarna Rey aan. “Het is moeilijk om over te praten, maar ik ben dus van huis weggevlucht,” opende hij het gesprek dat ze eigenlijk moesten hebben.

Bijna antwoordde Victor dat hij haar hulp niet nodig had en dat ze niet voor hem hoefde te betalen, maar hij realiseerde zich gelukkig snel dat dit gewoon een vriendschappelijk gebaar was, niets meer dat er achter zat. “Ik ook om jou te zien,” antwoordde hij gemeend. Het was lang geleden en hij had haar gemist. Hij richtte zich weer op het bord met milkshake smaken en maakte een keuze. “Ik ga voor de kokosnoot gaan.”

Zijn eerste reactie toen ze zei dat ze het spijtig vond was een kort lachje, droog en pijnlijk. “Het is eigenlijk goed dat ik daar weg ben. Ik had het al veel eerder moeten doen.” In Sinnoh had hij het ook alles behalve gemakkelijk gehad, maar zelfs dakloos zijn en honger hebben was beter dan bij zijn vader in de buurt zijn. Edgar duwde zijn kopje in steun tegen Victor aan. “Ik was een experiment aan het doen, was er zo lang naartoe aan het werken, maar net toen er een doorbraak leek te komen, kwam mijn vader binnen. Kwaad dat ik het bedrijf aan het verwaarlozen was terwijl ik met zo veel belangrijkere dingen bezig was.” Hij kon de grote gestalte nog steeds in het heldere licht van het lab zien staan. “Ik kon het niet meer aan en ben tegen hem in gegaan— en van daar werd het alleen maar erger. Toen ben ik weggegaan.” Hij stopte en wachtte af wat Rey zou zeggen.

Met hun drankjes besteld, was het tijd voor Victor om zijn verhaal te doen. Het was een gebeurtenis waar hij niet naar uitkeek om weer aan te denken, maar iets waar hij het over moest hebben. Voor zichzelf, om dit hoofdstuk af te sluiten, en voor Rey zodat ze wist waarom hij zo plotseling was verdwenen, want ze verdiende het niet om in het ongewisse te blijven. Zodra hij klaar was met praten, wachtte hij nerveus op haar reactie. Adem waarvan hij niet had gerealiseerd dat hij die had ingehouden, kwam er in een zucht uit. Ze had helemaal gelijk, al drukte ze het nog mild uit. “Het was moeilijk in het begin, maar het gaat nu een heel stuk beter,” zei hij eerlijk. Wat hij nu ging vertellen was makkelijker om over te praten, maar wel iets waar hij zich een heel stuk beschaamder over voelde. “Ik heb eerst een tijd op straat geleefd,” gaf hij toe. Hij vroeg zich af hoe ze daarop zou reageren. Zou ze medelijden met hem hebben? Of zich eerder afvragen waarom hij niet om hulp had gevraagd? Of misschien was er wel iets helemaal anders waar ze eerst aan dacht.

Victor knikte. Deze keer zou hij op haar aanbod ingaan moest het nodig zijn. Hij had meer dan genoeg tijd alleen gespendeerd; het werd tijd dat hij andere mensen opnieuw in zijn leven zou toelaten. Haar volgende woorden werden onderbroken door twee grote glazen die voor hen neergezet werden. Victor wachtte tot de jongeman vertrokken was voor hij weer begon te praten—en hij nam van het moment gebruik om even na te denken. Het moest voor Rey aanvoelen alsof ze iets had gedaan waardoor hij geen contact met haar had opgenomen, want waarom anders zou hij op straat zijn blijven wonen? Dat gevoel kwam niet eens in de buurt van het echte antwoord. “Ik weet het,” begon hij. “Maar ik heb nog maar sinds een maand terug een holo caster en het was moeilijk om te reizen.” Nog altijd kwamen eerst de excuses. Hij zuchtte. “Eerlijk? Ik denk dat ik gewoon bang was.” Victor was dan wel niet al te bescheiden als het op zijn medische bekwaamheden of intellect aankwam, maar zijn vader had er maar al te goed ingedrild dat hij niets waard was, en al zeker geen liefde. Hij wist wel dat Rey helemaal niet zo was; en toch had de onzekerheid genoeg aan hem gevreten om ervoor te zorgen dat hij zo lang op zijn eentje verder was gegaan.

Natuurlijk waren er veel redenen waarom hij met niemand contact had opgenomen toen hij in Sinnoh terechtkwam en op straat moest overleven, maar de belangrijkste was nog altijd dat hij bang was geweest voor de reacties die hij zou krijgen. Wat als hij bij iemand had aangeklopt en was weggestuurd? Rationeel wist hij dat Rey dat nooit zou doen en toch was die onzekerheid telkens in zijn gedachten gekropen. Hij was het tenslotte niet waard om zo’n goede vriend te hebben.

“Dat is waar,” antwoordde Victor met een lachje toen Rey zei dat ze totaal niet intimiderend was. Dat was ze allerminst. “Het is gewoon soms moeilijk om in te zien waarom iemand mij zou willen helpen.” Het was al een wonder dat er zo veel mensen waren die met hem wouden praten, die hem hun vriend noemden. Hij had het altijd al moeilijk gehad om mensen te geloven als ze zeiden dat ze om hem gaven; zijn vader herinnerde hem er namelijk genoeg aan dat hij een mislukkeling zonder enige waarde was.

Hij keek even naar zijn handen toen Rey zei dat zij hetzelfde had gedacht toen hij opeens verdwenen was. Natuurlijk had ze dat—wat had ze anders kunnen denken?—en hij had daarvoor gezorgd. Het was verkeerd geweest en dat besefte Victor nu. “Vanaf nu zal ik niet meer naar dat gevoel luisteren” Het zou moeilijk zijn, maar hij kon dit. Hij wist dat Rey er voor hem was en aan die gedachte zou hij vast blijven houden, zelfs op momenten waarop hij alleen maar de stem van zijn vader die hem een mislukking noemde kon horen.

Een snavel tikte tegen glas. Victor keek op en zag Edgar zijn milkshake dichter naar hem toe schuiven. “Dankje,” zei hij zacht tegen de vogel. Hij was het drankje totaal vergeten, helemaal gefocust op het gesprek. Zodra hij een slok nam, wou hij dat hij dat had gedaan zodra het glas voor hem was neergezet. “Dit is echt heel goed,” zei hij met een lach tegen Rey.

“Inderdaad,” zei Victor met een appreciërende glimlach naar Edgar. Hij zou niet weten wat hij zonder de murkrow zou moeten. Nu de milkshake voor hem stond nam hij eindelijk een slok en wenste hij dat hij dat veel eerder had gedaan; dit was zo goed. Hij knikte bij Rey’s opmerking. De vrolijkheid bleef echter maar even duren en Rey stelde een nieuwe vraag. Victor richtte zijn ogen op haar; hij wist dat de situatie met haar ouders alles behalve goed was en kon zichzelf in haar terugzien. “Eigenlijk wist ik het al lang.” Hij schraapte zijn keel en ging met zijn hand over Edgars veren. “Ik wou het alleen niet toegeven. Tot het zo erg werd dat het eindelijk tot me doordrong.” De herinneringen van die avond kwamen weer bovendrijven. “Hij had al vaker tegen me geschreeuwd, of me geslagen—” Dat laatste voegde hij zacht toe. “—, maar op dat moment realiseerde ik me eindelijk dat hij nooit zou veranderen en dat ik nooit goed genoeg voor hem zou zijn.” Ergens had hij dat altijd geweten, maar op dat moment was de dam eindelijk gebroken en had hij het ook toe kunnen geven. De pure woede en gebrek aan liefde op het gezicht van zijn vader hadden hem eindelijk uit de droomwereld gehaald waarin hij iets kon doen om zijn de man blij te maken.

Maandenlang had hij gezwegen over waarom hij naar Sinnoh gekomen was. Hij had er soms naar gehint en met Ace had hij er een echt gesprek over gehad, maar zo diep als nu was hij er nog nooit op ingegaan. Eindelijk konden alle gevoelens en woorden die hij zo lang had ingehouden eruit. Hij had gedacht dat hij er niet over zou kunnen spreken en had dit gesprek gevreesd, maar nu het eenmaal bezig was voelde het goed. Hij vertrouwde Rey en hij wou dit allemaal tegen haar zeggen.

Haar stilte herinnerde Victor eraan dat dit niet alleen om hem draaide. Hij was niet de enige persoon op de wereld met problemen. “Hoe is het met jou en je ouders?” vroeg hij haar. Ze had net als hem een moeilijke relatie met haar ouders. Hij hoopte dat het ondertussen beter ging, maar hij vreesde ervoor. Waarschijnlijk zou hier hetzelfde gelden als wat hij zich over zijn vader had gerealiseerd: mensen veranderen niet zomaar.