Tales of

Sinnoh

Ze had moeten wennen aan de nieuwe routine, maar in ieder geval hielp haar nieuwe opleiding haar met deze te vinden. Het was vroeg opstaan en op tijd weer naar huis om te leren, maar het zorgde ervoor dat ze haar hoofd ergens toe kon zetten. De routine zorgde ervoor dat ze zich wat meer composed voelde. Ook de losse, oversized hoodie wat ze elke ochtend aan had zat comfortabel tegen haar lichaam aan. Deze routine uitvoeren in een vreemd huis, daarentegen, was iets wat ze lastig vond. Ze had haar haren al uitgebreid geborsteld en ook nog eventjes een borstel door Peaches haar ruwe vachtje gehaald. Shimmer, welke op het bed lag, raakte ze niet aan. De Fennekin vond dat niet prettig en daar was Reyne zich erg van bewust.

Met Peaches in haar kielzog, stapte ze de trap af, nog een keertje slaperig gapend. Shimmer kwam wat langzamer de trap af, maar volgde wel. De Fennekin werd stukje bij beetje een beetje opener en Rey was er opgelucht over. Ze zou de Pokémon niet mee nemen het Pokémon Center in, maar dat ze een beetje door het huis durfde te lopen was fijn. Rey, daarentegen, zou weer een kleine terugslag krijgen in vrij door het huis lopen toen ze de keuken in stapte en Casimir in zijn boxer tegen kwam. Hij had haar nog niet gezien, maar Rey bevroor en begon hoogrood aan te lopen. Oh.. ja… Dat zat er natuurlijk wel in. Ze wendde haar blik meteen wat af en begon te stamelen. ”Uhm.. goede.. goedemorgen.” Nou ja, goed.

Het was alsof ze een kettingreactie ontketend had. Misschien was het handiger geweest om gewoon zich weer om te draaien en weg te lopen. Tegelijkertijd, misschien had hij dan gedacht dat ze hem genegeerd had en dat ze hem niet in huis wilde hebben? De opties waren eindeloos. Deze keuze had er in ieder geval voor gezorgd dat Cas allerlei melk over de vloer heel schoof. ”S-sorry, ik wilde je n-niet laten schrikken,” kwam er hakkelend uit. Peaches stond kwispelend naast haar, klaar om te helpen met de melk, maar Rey gaf haar een duwtje met haar voet om haar te corrigeren. Ze wilde er niet nog erger een zooitje van maken. Shimmer was ondertussen alweer onder een kastje gekropen door het lawaai en Rey keek eventjes bezorgd over haar schouder heen.

De volgende opmerking van Cas was waarschijnlijk helemaal niet zo bedoeld, maar hij kwam wel exact binnen bij Rey zoals waar hij bang voor was. Ze keek hem enigszins geschokt aan en richtte daarna haar blik op de vloer. ”Sorry…” Ze wist dat ze in hun huis was binnengedrongen. Misschien had ze de verkeerde keuze gemaakt. Misschien had Alain haar nu uit beleefdheid meegenomen maar…

Ze voelde zich meteen tegelijkertijd heel klein en ook alsof ze veels teveel plek innam. Het liefste wilde ze uit de keuken verdwijnen, weg van de waarschijnlijk teleurgestelde blik van Cas. Alain had haar ooit de sleutel gegeven van dit huis, maar al vrij snel kon ze daarna niet meer langskomen. Natuurlijk had Alain een uitleg gegeven en Cas had in het ziekenhuis gelegen. Maar wat als hij specifiek niet wilde dat zij niet langs kwam-

Ze schrok op uit haar spiraal van gedachten toen hij zei dat het niet uitmaakte en voorzichtig keek ze weer op naar de jongen, twijfelachtig. ”You sure?” vroeg ze nog zachtjes, terwijl ze wat haren uit haar gezicht veegde. Daarna was ze nog verbaasder toen hij haar wat cornflakes aanbood. Ze begon met glimlachen, maar de jongen voegde er meteen weer een zucht aan toe, wat Rey’s glimlach weer wat liet vervagen. Misschien zei hij het alleen uit beleefdheid. ”Ik.. denk dat ik wat yoghurt pak,” reageerde ze voorzichtig, terwijl ze naar de koelkast liep om het pak yoghurt te pakken. Ook zij pakte een bakje om de yoghurt in te doen. ”Dus.. drukke dag vandaag?” probeerde ze.

Ze roerde iets met haar lepel in de yoghurt, al maakte dat niet heel erg veel verschil voor de smaak die het had. Ze moest zo meteen ook nog even wat lunch inpakken voor als ze naar stage ging, want het werkte niet om uiteindelijk met een lege maag te zitten en ze had het niet breed genoeg om elke dag lunch te kopen. Wat boterhammen zouden wel volstaan. Peaches was zowaar aan haar voeten gaan liggen toen ze plaatsnam. Ze had van Alain begrepen dat ze echt beter met de Pokémon moest gaan trainen, dus Rey nam dat nu wat serieuzer.

Rustig, nog ietwat slaperig, bracht ze haar lepel naar haar mond toe toen Cas haar een vraag stelde. Ze schrok wat op, niet verwachtend dat hij haar uit zichzelf een vraag zou stellen. Zonder überhaupt echt te registreren wat hij zei, knikte ze bevestigend. ”Ja, dank je.”Pas toen besefte ze zich waar ze ja op gezegd had. Arceus above, ze vond koffie verschrikkelijk vies. Desondanks nam ze de woorden niet meer terug, want dat zou ongemakkelijk zijn. Hoe erg kon 1 kop koffie zijn?

Ze draaide de lepel wat afwezig tussen haar vingers toen Cas haar vraag beantwoorde en eventjes, met een steen in haar maag, dacht ze dat dit zijn volledige antwoord zou zijn. Ze knipperde echter positief verrast met haar ogen toen hij meer vertelde. Hij zou naar de kinesist gaan en vervolgens nog wat boodschappen doen. Wat opgewekter, aangemoedigd door het uitgebreidere antwoord, begon Rey wat meer te praten. ”Oh.. Succes, gaat het al wel de goede kant op?” vroeg ze hem, oprecht wat bezorgd. ”En nee.. niet echt, al hoewel.. zou je wat plakken kaas mee kunnen nemen?” Ze nam een hap van haar yoghurt terwijl Shimmer langzaam ook bij ze aan tafel schuifelde, al snel de schaduw van de tafel verkiezende boven in het zicht zitten. ”Heb jij nog wat van het Pokémon Center nodig? Of hebben jullie alles nog in huis?” Ze wist dat het zijn van een trainer serieuze business was en dat je maar beter wat EHBO dingetjes in huis kon hebben.

Langzaam raakte Rey wat meer geanimeerd in hun gesprek, een voorzichtige lach hier, een handgebaar daar. En, misschien nog wel het bijzonderste van alles, volzinnen terwijl ze tegen Cas sprak. Ze vond het zo moeilijk om de jongen te lezen en elke zijdelingse blik of langdurige stilte zag ze als een afwijzing. Ergens in haar hoofd wist ze wel dat ze zelf ook niet productief bezig was, maar desondanks had de angst de regie en niet haar ratio.

Het had gewoon tijd nodig, zoals alles. Rey haar blik ging eventjes naar het gezicht van Cas. Hij had een flinke zucht laten horen terwijl hij de woorden uitsprak en ze kon het niet helpen om een beetje medelijden met hem te hebben. ”Als er iets is wat ik voor je kan doen..” merkte ze zachtjes op, waarna ze het aanbod in de lucht liet hangen. Ze wist niet wat, maar ze wilde haar best doen voor hem.

Haar blik schoot eventjes naar het welbekende boodschappenlijstje op de koelkast en knikte. Ze zou er wanneer ze weg ging wel even plakken kaas op zetten. ”Lukt het trouwens met je huidige gezondheid? Anders kan ik na werk ook nog wel even gaan..” bood ze voorzichtig aan. Ze wilde hem immers ook niet beledigen, ze bedoelde het goed.

Qua medische dingen hadden ze niks nodig en Rey knikte erbij. Ze drukte een lok haar achter haar oor en nam de laatste hap yoghurt, deze van de bodem van haar kom schrapend. Ze trok een beetje wit weg van zijn brute vraag, maar probeerde alsnog stamelend antwoord te geven. ”Nou.. uhm.. Ik doe Pokémon center stage.. Dus ik.. probeer.. te helpen met het genezen van de Pokémon enzo.” Ze draaide een lok haar tussen haar vingers in. ”Ik hoop uiteindelijk verder te gaan in Pokémonlogy en geneeskunde..”

Het gesprek viel al snel weer relatief stil en Rey voelde haar ongemak groeien. Hij was weer erg stil geworden en Rey vroeg zich ergens af of ze misschien iets gruwelijks verkeerds gezegd had. De kans daarop was immers altijd hoog in Rey’s hoofd. Ze begon wat met haar lepel te frutten, haar vingers om het einde draaiend en vervolgens de lepel weer over de bodem van haar kom schrapend, zelfs al was die leeg. In ieder geval kwam er nog iets van een reactie achteraan, maar ze was toch enigszins nerveus. ”Ah.. Geen probleem,” reageerde ze na weer een korte stilte.

Haar ongemak groeide naarmate het gesprek langer duurde. Eigenlijk wilde ze gewoon weg, maar ze had toch nog een klein sprankje hoop dat ze er nog een positieve draai aan kon geven. Ijdele hoop, maar goed. Ze knikte wat timide toen hij zei dat ze weinig nodig hadden. Stom, natuurlijk wilde hij zelf gaan. ”Ja.. Heb je gelijk in..” murmelde ze, terwijl ze haar blik eventjes op het lijstje op de koelkast richtte. Er stonden een paar regels aan producten op, maar daar hield het inderdaad ook op.

Dat waren grote plannen. Rey sloeg haar blik naar de tafel. Misschien geloofde hij wel helemaal niet in haar, waarschijnlijk dacht hij dat ze veels teveel hooi op haar vork had genomen. En dat was niet gek, ze had hem geen enkele reden gegeven om te vertrouwen in haar kunnen. Uit een stress reactie zocht haar hand naar Peaches, om haar zachte vacht te voelen en te kalmeren. Ze had hierbij echter geen rekening gehouden met dat Shimmer ook onder de tafel zat. Haar hand gleed langs de gloeiend hete oren van de Fennekin. Ze schoot met een kreetje achteruit en de lepel die ze nog in haar andere hand had kletterde op tafel. Tranen schoten in haar ogen terwijl ze naar haar aangedane hand keek. Deze werd nu al rood met een kersverse brandwond. De Fennekin schoot ook weg door haar reactie, tegen een stoel aanbotsend voordat ze naar boven verdween.

Een kakofonie van lawaai klonk door de keuken heen, een schuivende stoel die heen en weer deinde maar net niet achterover ging, bestek die in kommen kletterde. Rey hoorde het allemaal niet echt meer, die hoorde enkel het geruis in haar oren terwijl ze in stille shock naar haar hand staarde. Na de initiële schreeuw was er niks meer over haar lippen gekomen, terwijl ze verstomd en bevroren naar haar hand keek. De pijn joeg langs haar hele arm omhoog en haar adem was in haar keel gestokt. Het was alsof ze de pijn on beperken in haar hoofd als ze eenmaal haar hand niet bewoog, maar niks was minder waar. Ze leerde op haar nieuwe werk om om te gaan met crisissituaties, maar nog niet wanneer het haarzelf betrof.

Ze werd enigszins uit haar paniek getrokken toen Casimir haar bij haar pols greep, een kleine kreet uit haar mond wringend. Pas daarna had ze enigszins door wat hij tegen haar gezegd had. Ja, koelen, natuurlijk, ze moest haar hand koelen. Tranen stonden haar echter in haar ogen en ze liep verstomd achter Casimir aan. ”S-sorry,” reageerde ze op hem, terwijl de eerste tranen over haar wangen heen begonnen te lopen. Ze wist niet eens precies waarvoor ze sorry zei. Dat ze weer wat stoms had gedaan in zijn bijzijn? Dat ze huilde terwijl hij ernaast stond? Een zachte kerm kwam uit haar terwijl het water over de brandwond begon te lopen. Het was gelukkig een niet al te groot gebied, maar wel genoeg om flink zeer te doen.