Tales of

Sinnoh

Het was met een bang hart dat Casimir samen met Alain de gym binnen stapte die dag. Na het voorval van de laatste keer en vooral de schaamte dat het met zich had meegebracht, was hij niet helemaal zeker of hij hier klaar voor was. Zelfs na enkele succesvolle trainingen en battles waar hij toch een deel van zijn zelfvertrouwen had terug gevonden. Alain verzekerde hem dat het goed zou komen, maar dat hij het niet moest doen als hij echt niet wilde. Het was echter iets dat hij moest doen, want als Trainer kon hij gyms niet voor eeuwig blijven ontlopen.

Casimir stond echter te wachten met meer stress als ooit tevoren, iets wat hij voor alles normaal niet had. Over zijn schouder keek hij nog eens even naar Alain, voor hij zijn aandacht vestigde op de oudere man. De andere had deze gym al eerder verslaan en had hem al het één en het ander kunnen vertellen. Dat hij hier niet blind in ging, gaf hem toch enigszins een beetje rust.

Hij kon dit.

Casimir rolde zijn schouders even en rechte zijn rug toen de scheidsrechter begon te praten. De regels werden overlopen en hij luisterde aandachtig. Ondertussen bleef hij in zijn hoofd tegen zichzelf herhalen dat dit niet zou eindigen als de vorige keer.

Casimir keek naar de scheidsrechter toen deze aan het spreken was. Het was goed dat hij weer een volledig team mee had kunnen nemen, en niet zoals de vorige keer vast zat aan slechts vier pokémon. Meer opties, wilde zeggen betere kansen. Wisselen was niet toegestaan en de eerste pokémon moest door hem gekozen worden.

Even haalde hij diep adem voor dat hij een pokébal erbij nam. Een gym die vooral bestond uit boerderij pokémon en waarvoor hij best een goed team had. Toch hing er zoveel af van zijn eerste keuze. Alles wat volgde zou daarvan afhangen. Hij haalde er een pokébal bij en leek nog even te twijfelen. De laatste keer dat hij deze pokémon in een gym had gebruikt, was het verkeerd afgelopen, maar alles was nu anders. Casimir gooide de pokéball in de lucht en Michael verscheen voor hen op het veld. De pokémon keek even over zijn schouder naar hem, en knikte om te laten weten dat hij hier klaar voor was. Samen konden ze dit. Toch kon hij het niet laten om even over zijn schouder naar Alain te kijken. Gewoon voor dat kleine beetje extra steun.