Tales of

Sinnoh

Met het ei in haar armen wat ze in de Daycare had gekregen tijdens de Egg Hunt, liep ze door, Shimmer aan haar zijde. Voorzichtig wreef ze over de schaal van het ei heen, zich afvragend welke Pokémon zich erin verstopt had. Maar.. als Shimmer de Pokémon had uitgekozen, was het vast een goed teken. Of Shimmer had zich toevallig in die emmer verstopt en moest toen maar even toevallig delen met de Pokémon. Ze ging het niet questionen, ze zou het maar zien als een positief teken.

Minder positief was het dat een jongen die haar tegemoet liep met een Growlithe, besloot vervelend te zijn. Hij gaf zijn Growlithe een duwtje, wie meteen hard tegen Shimmer begon te blaffen. ”Hey!” protesteerde Rey. Maar het kwaad was al geschiet. Shimmer sprong overeind, hissend met een dikke staart van schrik. Daarna draaide de Fennekin zich om en rende een oude toren in, in het duister verdwijnend. Rey staarde haar in shock na, keek nog even geschokt naar de jongen en racete toen de Lost Tower in, achter haar Fennekin aan met het ei nog steeds in haar armen.

Ze was pas net binnen toen het luide geroffel van regen buiten neer begon te vallen. Wat geschokt keek ze om, niet verwachtend dat er zo plotseling een bui zou kunnen vallen. Ergens was ze nu wel blij om binnen te zijn, maar… Niet hier. Een huivering ging over haar heen terwijl ze rond keek. Nu er regen viel, was het nog donkerder binnen. Het leek haast wel mistig te zijn en de wind huilde onheilspellend naar binnen. Ze nam het ei wat ze vast had in één hand en liet Peaches uit de Pokéball, dan voelde ze zich nog iets veilig. Maar.. Waar was Shimmer? De Fennekin gaf licht, dus ze kon er waarschijnlijk vanuit gaan dat ze niet meer in deze donkere ruimte was. Maar.. Dat betekende dat ze verder naar boven moest. Rillend en met haar hart in haar keel, klikte ze de zaklamp van haar holocaster aan. ”Shimmer?” riep ze hardop. Maar natuurlijk kwam er geen reactie. Ze moest.. naar boven. Stap voor stap liep ze de trap op, met grote tegenzin.

Voorzichtig, haar Holocaster vooruit gericht, liep Rey tussen de graven door met kippenvel op haar armen. Ze haatte het, ze wilde hier niet zijn. Tranen prikten achter haar ogen en hyperventilatie lag op de loer. Hoe ging ze dit voor elkaar krijgen? Ze wilde hier niet zijn. Maar Shimmer achterlaten? Dat was ook absoluut geen optie.Gelukkig had ze Peaches nog

De trap voelde onstabiel onder haar voeten terwijl ze omhoog stapte, het ei wat ze had gevonden tegen zich aan geklemd. Haar adem zat hoog in haar keel en Peaches bleef zowaar netjes naast haar lopen. De hond voelde dat het niet helemaal goed ging met haar eigenaar en probeerde haar te ondersteunen. Eindelijk zag Rey echter een hint van de glitters van Peaches in de verte, eindelijk. Maar voordat ze naar voren kon stappen om de Fennekin te benaderen, brokkelde steen af onder haar voet. Ze wist achteraf niet zeker of ze een foute stap had gezet of wat er gebeurd was dat dit haar moest overkomen, maar ze was aan het vallen. Als een reflex probeerde ze haar armen uit te strekken, tot ze het ei uit haar armen voelde glippen en deze weer dicht tegen zich aan drukte. In plaats daarvan viel ze hard op haar knieën en haar zei, een stukje de trap af glijdend, maar het ei was oké. Ze opende haar ogen voorzichtig weer en zoog eventjes geschrokken lucht naar binnen bij het zien van de pijnlijke schaafwond op haar rechterbeen. Auw.. Auw auw..

Haar adem kwam gejaagd uit haar mond geslopen terwijl ze haar ogen eventjes dichtkneep. De pijn van de schaafwond kwam in golven over haar heen en zwakte vervolgens weer af, maar ze bleef desondanks eventjes op haar plek liggen, om bij te komen. Ze had het ei tegen zich aangedrukt, nog steeds, en dacht er iets in te voelen bewegen. Verbaasd opende ze haar ogen eventjes iets, kijkend naar het ei, maar voor ze er wat mee kon doen, hoorde ze een akelig, eng geluid achter zich. Een zachte piep ontsnapte eventjes uit haar mond terwijl ze bevroor. Peaches begon hard naast haar te blaffen en tranen van angst begonnen over Rey’s gezicht heen te lopen. Ze wilde niet meer, ze wilde hier niet zijn, ze wilde hier weg, maar haar benen voelden als gelei. Ze drukte haar hoofd tegen het ei aan en begon te snikken. Wat er ook was, ze durfde niet meer, ze was bevroren.

Rey stond als bevroren terwijl ze wachtte op wat er kwam terwijl de tranen over haar wangen liepen, maar toen er uiteindelijk een Ghost Type Pokémon voor haar neus verscheen, kon ze niet anders dan meteen in actie komen. Met het Pokémon ei tussen haar handen geklemd, zette ze het op een lopen, hoger de toren in. Ze wilde hier absoluut niet zijn. Met twee treden tegelijk vloog ze de trap op, zo snel mogelijk weg rennend van de Gastly.

Maar zo makkelijk kwam ze niet van de Pokémon af, ze hoorde zijn helse geluiden nog steeds achter haar, zelfs toen ze de volgende verdieping op vloog. ”Ga weg!” riep ze naar de Pokémon toe, haar ogen nog steeds tranend. Peaches rende luid blaffend en grommend met haar trainer mee, maar zelfs Rey wist dat de Rockruff alleen maar normal type moves had. Het had geen enkele zin om een aanval te doen op de Ghost Type. Plotseling verscheen de Gastly weer voor haar en Rey gilde geschokt, het ei nog dichter tegen zich aandrukkend. Misschien was dat wel net wat de Baby Pokémon erin nodig had gehad. Plotseling begon het ei te gloeien in een wit licht. De Gastly maakte een geschrokken geluid van het plotselinge felle licht en verdween, in een muur opgaand. Pas toen de Gastly verdwenen was keek Rey naar de kleine, gapende muis in haar armen, wie zich van geen kwaad bewust was en nog zachtjes nagloeide.