Tales of

Sinnoh

Nachtmerries, vreemde dromen. Ze waren niet onbekend bij de jongeman, maar het was al weer een paar weken geleden sinds hij echt in koud zweet wakker was geworden. Hij had rillerig in bed gelegen terwijl hij echt een paar minuten nodig had om er zeker van te zijn dat hij niet meer in de droom vast had gezeten. Dat hele gedoe had er ook voor gezorgd dat hij nu vroeg op was, zijn eerste kop koffie al achterover had geslagen en nu zijn ogen dichtkneep voor de zon die in zijn gezicht scheen, terwijl hij aan de rand van horizon het bos zag verschijnen. Hij had besloten om vandaag een wandeling te gaan maken, hopend dat hij daarmee de laatste tentakels van die nachtmerrie van zich af kon slaan. Nog steeds keek hij af en toe naar zijn handen of op zijn horloge, puur om te kijken of de realiteit wel klopte.
Archie schudde zijn hoofd, hij had geen pokémons eruit gelaten. Voor nu wilde hij eventjes rust hebben, maar alles hing wel gewoon aan zijn riem, dus hij had het bij de hand als het noodzakelijk was. Het bos voelde koel om hem heen en de diepe geuren nestelde zich diep in zijn longen, terwijl hij verder over de springerige ondergrond liep. Hij had geen doel, geen iets om zich op te focussen. Alleen maar de rust van het bos en de warme van de ochtend zon die scheen over de boomtoppen heen.

Er hing een vreedzame sfeer in het bos en hij vroeg zich af wat hij tegen zou komen hier. Hij had een tas over zijn schouder hangen, met verschillende spulletjes erin. Eventjes twijfelde hij. Hij had een onderzoek gelezen gisteravond en vroeg zich af of hij de theory wilde gaan testen. En dan nog de vraag, was het slim om dat te doen in een bos, zonder contact, in z'n eentje. Aan de andere kant, wat kon er fout gaan. Hij had al zijn pokémon bij zich en zijn Holocaster had een volle batterij. Archie stopte en haalde zijn tas van zijn rug af en rommelde er eventjes in. Ah, daar. Een blikje bier rolde in zijn hand. Twijfel was van zijn gezicht af te lezen, was dit een slim plan? Ah, fuck it. Het was nog vroeg, erg vroeg, wat kon er mis gaan. Hij deed zijn tas terug op zijn rug, haalde het lipje van het blikje af en nam een grote slok. Daarna liep hij verder, af en toe drinkend van het blikje bier, terwijl hij genoot van de natuur om hem heen. Zijn blik werd getrokken door een hoef spoor op de grond. Zijn hart sloeg een slag over. In zijn meest recente nachtmerries werd hij geplaagd door een Sawsbuck achtig wezen. Dus dit was niet zo geslaagd. Toch was hij nieuwsgierig en besloot het spoor te volgen, eens zien waar het hem naar toe zou brengen.

Hij moest goed opletten waar hij zijn voeten neerzetten, bang om onderuit te gaan op deze gladde paadjes. Het blikje in zijn hand was sneller leeg dan dat hij wilde. Rustig maakte hij het blikje klein en deed het in het netje dat aan zijn tas hing. Hier zou al het afval in gaan dat hij zou maken tijdens deze wandeling, aangezien hij er vanuit ging dat 'ie geen prullenbak tegen zou komen hier in het bos. Hij stopte eventjes, wreef met zijn handpalmen in zijn ogen en knipperde een paar keer. Waarschijnlijk was het gewoon de vermoeidheid die ervoor zorgde dat hij af en toe wat wazig zag. Had niets met het blikje bier te maken. Tenminste, dat was wat hij zich voor hielt. Archie geeuwde, rekte zich uit en liep verder in de richting van de rivier. Het water bewoog rustig over de rand heen en hij ging op zijn hurken aan de oever zitten. Op een of andere manier moest hij naar de overkant komen, want daar liep het spoor door. Maar was dat het waard? Wilde hij door het water waden om een spoor te volgen. Was hij nieuwsgierig genoeg om dit te gaan doen. De jongen zuchtte en kwam overeind, waarna hij zijn schoenen en sokken uitdeed, zijn broekspijpen oprolde en spullen in zijn tas deed. Daarna zetten hij één stap in het water en huiverde. Arceus, dat was koud. Maar terug kon hij nu niet gaan. Dus voorzichtig zetten hij nog een stap naar voren toe, telkens goed voelend waar hij zijn voet neer kon zetten. Zo waden hij door de rivier heen, op weg naar de overkant om het spoor weer te kunnen volgen.