Tales of

Sinnoh

Wat hij allemaal niet over had voor Alain.

Met een diepe frons keek hij naar het grote gebouw voor hem. Alles hier was luxueus en hij kon het gevoel dat hij hier niet hoorde niet van zich afschudden. Hoe was het mogelijk dat iemand als Alaric dit soort mensen kende? Ze zouden vrienden zijn. Waarschijnlijk vrienden met veel haakjes.

Casimir bleef een hele tijd stil staan aan de voordeur. Dit was een fout, maar nu was het al bijna te laat om nog terug te keren. Diep ademde hij in voordat hij de bel indrukte. Zou het zelfs Alaric zijn die open kwam doen? Sowieso dat de mensen die hier woonde, personeel had voor alles. Ze hadden dit beter kunnen doen bij Alain thuis op een dag dat hij moest werken. Dat zou veel beter zijn.

Nee. Hij ging hier beter niet mee doorgaan. Het internet stond vol filmpjes en uitleg. Meer had hij niet nodig. Casimir draaide zich net een kwartslag om, toen de deur open ging en Alaric verscheen.

Blijkbaar ging hij hier wel mee doorgaan. “Alaric,” begroette hij de man kort, maar hij werd al afgeleid door de ruimte achter hem. Wat een gigantisch huis. Casimir volgde de andere maar naar binnen, want blijkbaar was ze al binnen. “Zenuwen zou ik het niet noemen.” Misschien eerder spijt dat hij ooit op dit idee was gekomen.

“Iets van cola is goed.” Na Alaric zijn laatste berichtjes naar hem, konden ze misschien beter voor iets niet alcoholisch gaan. Beter om dan het goede voorbeeld te nemen. De vrouw was volledig gekleed in een soort yoga tenu. Speciaal voor deze dag had hij een jogging aan die hij normaal enkel thuis aan had. Maar losse kleren werd aangeraden.

Wat ongemakkelijk bleef hij daar staan, armen gekruist over zijn borst, terwijl hij wachten. De vrouw zei dat ze binnen enkele minuten van start konden gaan.

Yay.

Had hij hier spijt van? Dat was een hele goede vraag. “Oh absoluut,” zei Casimir dood eerlijk. Het ging allemaal waarschijnlijk wel meevallen, maar dat wilde niet zeggen dat hij ervan zou genieten. Als hij dit niet deed met een goede reden en omdat hij echt wilde leren masseren, zou hij dit nooit gedaan hebben, maar het was met een goed doel.

Alaric stelde de vrouw voor als Louise, die hem vrolijk begroeten. Al wat Casimir deed was even een hand naar de vrouw opsteken. Hoe langer hij hier stond, hoe groter de drang om weg te gaan. Zeker toen Alaric hem nog eens alleen liet met de vrouw. Hij had echt geen idee waar te staan of te zitten, hield zijn lippen ook stevig op elkaar geklemd. Zijn glas cola was in elk geval heel snel leeg omdat dat het enige was dat hij te doen had.

Hij wilde zeggen dat hij blij was toen Alaric terug kwam, maar dat was hij niet. De andere kwam terug in een badjas. Direct kwam de verwarring in zijn ogen want hij wist maar al te goed dat de andere daaronder geen shirt aan had. Maar w— arceus natuurlijk gingen ze dit niet met kleren doen. Diep zuchtte Casimir en duwde één van de plukken haren achter zijn oren.

Louise vertelde Alaric dat hij neer mocht gaan liggen op de tafel en dan zou ze eerst wat voor doen, uitleg geven, om daarna Casimir te coachen. Ze zei hem dat hij ook alvast zijn shirt uit mocht doen, maar daarbij trok Casimir zijn wenkbrauwen naar elkaar toe. “Die houd ik aan,” ging hij er direct tegen in.